Altijd maar berekenend bezig zijn. Het zit zo tussen de oren. Iets uitrekenen wat het gaat kosten. En dan wordt het meerwerk niet altijd  meegerekend zodat de uiteindelijke prijs hoger ligt dan de geraamde kosten. En kun je die kosten altijd doorrekenen?

Je kunt kosten berekenen, maar ook in de tijd rekenen. Wanneer ben je het meest productief op de dag? Wanneer is de beste tijd voor een goed gesprek? Het najaar komt eraan en dat betekent kortere dagen. Betekent het ook minder werk? We zullen het zien. In ieder geval ander werk. Dat is voor mij zeker. Doen waar je goed in bent.

Mijn kostenberekening voor een naaiproject hoeft geen doorgang te vinden. Soms moeten dingen gewogen worden en dan is een ander idee misschien wel beter.

Het is goed om dingen te wegen. Wat levert het op?

Werk over de tijd uitspreiden is ook een optie. Niet alles kan op een dag genaaid worden en soms komen er dingen tussendoor die meer aandacht vragen en daar kies je dan voor.

Werk kost veel energie en vraagt veel van je. Ook op fysiek gebied.

Ik geloof niet dat ik nog veel te vertellen heb. Er ligt hier verstelwerk en kussenhoezen die weer om de kussens gedaan kunnen worden. De temperaturen zijn gedaald zodat er misschien weer prettig gewerkt kan worden op deze plek. Dat vind ik toch nog wel een dingetje. Die hete weken in de zomer. het lijkt meer gewoonte te worden dan uitzondering. Dan is het fijn dat het nu niet meer zo heet is, zodat ik meer energie kwijt kan ’s avonds in mijn werk. In die warme periodes is het toch meer ‘uitzingen’.

Ik ben dan ook benieuwd wat de komende periode gaat brengen. Laten we maar gaan voor het beste. En altijd maar berekenend bezig zijn; dan gaat het vast goedkomen.

Het koelt af en langzaamaan gaan we richting de herfst. Misschien steken we de barbecue nog een keer aan, maar nu is het tijd om deze dag af te ronden. Tijd om op te ruimen en ik heb opnieuw nagedacht over mijn onderneming. Ik ben begonnen en ja, ik vind het leuk om iets op te starten – iets origineels – en we moeten verder.

Dus mag ik met goede moed verder gaan.

De afgelopen week heb ik een vraag gehad van een eventuele klant over een opdracht. Aangezien ik niemand in de wielen wilde rijden heb ik een antwoord teruggegeven. Misschien heb ik me veel te bescheiden opgesteld, maar soms is het wel goed om van ver te komen.

Achteraf heb ik me afgevraagd of dit handig was, maar ik heb besloten om de zaak te laten rusten. Ja, ik mag de kruimels pakken die anderen van de tafel laten vallen. Dat zijn er nogal wat nu ik terugkijk naar de afgelopen periode.

Gelukkig is het aan het afkoelen, want ik had de afgelopen tijd niet heel veel zin om flink aan de slag te gaan hier in huis en heb het noodzakelijke gedaan. Dus volgende week hoop ik verder te gaan met nieuw werk en hier thuis een en ander aan te pakken. Dan is de vakantie voorbij en begint voor iedereen weer een nieuw ritme. Ik hoop maar dat het voor iedereen goed uitpakt en elk mens mag bloeien op de plek waar hij en zij is. Pak die ruimte en zorg voor de goede omstandigheden om daadwerkelijk te groeien.

Je weet niet wat het leven je brengt en – zoals ik vandaag in de krant las – moet je vertellen wat je kunt vertellen. Voor nu is dat niet zo heel veel meer dus ga ik jullie allemaal een goede zondag toewensen.

We moeten verder.

In een soort van vakantieperiode heb ik in de hitte even kunnen doorpakken op een naaiopdracht. En ik heb privé aan een paar mondkapjes gewerkt.

In deze hitte moeten we niet te hard willen werken. Hard werken is goed, maar té hard werken niet. Je komt jezelf dan vanzelf een keer tegen. Het was erg warm op mijn plekje op zolder en enige perikelen in deze vakantiedagen waren factoren dat ik mijn voorgenomen werkzaamheden niet ten volle heb kunnen uitvoeren.

Begrijpt u het nog?

Warmte is geen excuus. Ik kan ook zeggen dat ik vind dat ik geen klap heb gedaan. Dat is natuurlijk het ‘mooie’ van zelfstandig werken dat je voor een deel zelf kunt bepalen wanneer je je werkzaamheden uitvoert. Maar gecombineerd met een huishouding, kies ik al vaak voor de huishouding, want in een opgeruimd huis werken, werkt prettiger. Dan ben je zelf ook opgeruimd. Het is heel goed mogelijk – en dat heb ik in het verleden gedaan – om iedereen te ‘pleasen’ en mezelf en het gezin op een tweede plaats (tweede rang) te zetten. Want werk is o zo belangrijk; welk werk het ook is.

In de hittestress wil ik het  bijltje er wel eens bij neergooien, maar toch vind ik in de dag wel weer mogelijkheden om verder te komen.

Vergeet jezelf niet. Dat is iets waarbij toch stilgestaan moet worden. Dus heb ik morgen – een zondag – een dag om te rusten. Een dag om stil te staan bij wat bereikt is in het leven. Dat is ook een soort van vakantieperiode.

Nu heb ik de berekening van mijn volgende naaiopdracht af en daarmee kan ik de komende week aan de slag. Als ik de juiste mensen te pakken krijg. Het leven geeft je mensen en omstandigheden op de weg waarmee je moet handelen. Uiteindelijk komt alles goed terecht. Dat geloof ik.

Niet stoppen om het goede te doen. Dat was mijn conclusie van deze week naar aanleiding van berichten uit de media. Nalatigheid lijkt de oorzaak van de enorme ramp in Libanon. Dat gebeurt ook in ons (mijn) werk. Je hebt te maken met de factor tijd.

Toch moeten we niet ophouden goed te doen.

Dat betekende voor mij rustig aan doorwerken aan een nieuwe opdracht. Ook heb ik labels genaaid in kleding en daarbij had ik enige opmerkingen. Kritiek mag best als het opbouwend is. Vaak wordt het niet direct opgepakt, maar je kunt er in een later gesprek op terugkomen.

Soms is er niet voldoende tijd om in een gesprek de diepte in te gaan. Of men is heel oppervlakkig. Deze week las ik een interview met een tv-presentatrice en ze merkte op dat echte interesse niet aan tijd of vorm gebonden is. Ze geloofde dat mensen heel snel konden merken of interesse oprecht is of niet.

Ja, het is soms boeiend om met klanten in gesprek te gaan. Het blijven vaak korte gesprekjes, maar toch.

Het is een periode van vakantie met enkele werkdagen en daarin kun je keuzes maken om iets wel of niet te doen. We zitten nog met coronamaatregelen en dat is ook een reden om niet echt het huis uit te gaan als het niet direct nodig is. Dus heb ik ook nog een film gekeken. En daarin vertelde een winkelier dat zijn winkel ‘an sich’ niet zo bijster interessant was, maar het waren de verhalen die het hem deden. De verbondenheid die er tot stand kwam.

Ja, zo maken wij deel uit van een groter geheel en hoef je niet zo lang te zoeken naar je plekje op deze wereld. Je bent er. En dat is genoeg.

Aan het werk en opbouwen maar. Niet stoppen om het goede te doen.

 

‘Tja, wat is wijsheid?’ Dat vroeg ik me onlangs af toen ik twee overdenkingen tegen elkaar afwoog. Vaak kom je er niet direct uit, maar op een gegeven moment weet je het.

Het was een bijzonder weekje vrij. Allereerst ben ik met mijn dochter een dag in Boxmeer geweest en dan merk je dat je gewoon niet alleen bent om iets te dragen. Er zijn mensen die je met je meelopen, mensen met wie je een herkenning – een kort gesprek hebt – en elkaar het beste kunt toewensen. Soms kom je dicht bij elkaar, terwijl je de ander nog niet eerder ontmoet hebt.

Ik vind ook dat – ik spreek voor mezelf – dat ik me moet houden aan een belofte. En als iets niet geworden is zoals ik had gedacht, kan ik het aanbieden het mooier of beter te maken. Dat is een onderdeel van het werk c.q. risico van het vak. Nu spreek ik meer algemeen, maar je kunt soms te snel gaan. Teveel in een ‘productiemodus’ zitten – het moet nu toch een keer af – dat je teveel gericht bent op het resultaat en minder bedachtzaam bent op de weg ernaar toe. Misschien zit je wel teveel in een ‘flow’ of ga je uit van foute uitgangspunten.

Ja, wat is wijsheid?

Het werk kent vele facetten. Soms doe je iets voor een bodemprijs waarbij je het gewenste resultaat in acht neemt en daarop nog kunt verdienen om iets extra’s toe te voegen. Er komen soms vragen op je weg en dan handel je naar inzicht op dat moment. Het schijnt het beste te zijn, begrijp ik. En gewerkt moet er toch worden.

Zoals een aanstormende ondernemer zei: ‘beter spijt van iets dat je wèl hebt gedaan, dan spijt omdat je iets níet hebt gedaan.’

Uiteindelijk moet je het toch zelf doen.

Het is toch wat. Ik heb ritsen die ik zomaar aan een pand kan stikken. Het hele pand door van begin tot einde. Er is geen begrenzing. Die komt later van een ander stiksel. Het zal wel de bedoeling zijn.

Ja, er moet verder gegaan worden, want ik heb nog meer werk liggen.

Er moet recht gewerkt worden bij deze tuinkussens, net als bij gordijnen. Die zijn ook recht. Omdat het geen routineklus was en de ruimte niet erg groot, ben ik eerst gaan zoeken naar de juiste werkwijze. Dan kun je uiteindelijk meer naar gewoonte gaan werken, waardoor er meer schot in de zaak komt.

Dus gaan we maar pragmatisch verder. Geen proeflapjes, niet te lang zoeken naar de juiste kleur garen, want daarmee krijg je geen productie op gang.

En dàt terwijl ik in de krant een artikel heb gelezen over Iris van Herpen die met allerlei soorten stoffen prachtige creaties kan maken. Dat is een gave. En daarvoor heb je inspiratie nodig. En een goede werkruimte.

Inspiratie heb je nodig om iets te kunnen uitwerken. Met de tuinkussens kwam ik een voorbeeld tegen in de stoffenzaak waar ik de stof voor de kussens heb gekocht. Het werken met stoffen kost tijd. Er zijn verschillende soorten stoffen die zich niet lenen om op dezelfde manier bewerkt te worden. Bij sommige stoffen heb je meer tijd nodig om er een goed product van te maken, bij andere stoffen meer ruimte om de stof goed glad te leggen. Sommige stoffen bestaan uit meerdere delen en soms kan er een deel losschieten. Dat kun je eventueel vastzetten door een stukje te rijgen, mocht dit nodig zijn voor het naaiwerk.

Sommige mensen hebben andere gaven. Bijvoorbeeld een gave om zich voor andere mensen te interesseren. Mensen te helpen om zich te vormen.

Dat is werken.

Ieder mens heeft een of meerdere gaven. Daarvan ben ik overtuigd. Er is geen begrenzing, dus blijf zoeken.

Ik wil toch wel een ‘pro’ worden. Goede teksten schrijven voor het internet. Dat is nog een behoorlijke opgave en het ‘linken’ moet beter. Linken heeft te maken met verbanden leggen. Dat is een risico, want je weet niet waar je dan uitkomt. Ik ben dan ook benieuwd hoe dit gaat uitpakken. Welke linken ga ik wanneer leggen?

De antwoorden komen vanzelf. Of, zoals Bob Dylan het zong, misschien komen ze wel ‘blowing in the wind’. Dan verwaaien ze blijkbaar gewoon.

We zullen het zien.

Ook moet ik iets gaan doen met de teksten bij de foto’s. Ik begrijp dat het een hele klus is en de vraag is of ik daar allemaal tijd voor neem.

Deze week ben ik verder gegaan met een mondkapje. Ik merk dat ik het fijn vind – als ik niet moe ben – om ’s avonds achter de naaimachine te gaan zitten en om iets te naaien. Om verder te komen. Ook dat is nog een behoorlijke opgave.

Deze week heb ik ook nog twee verstelklusjes kunnen afronden. Sommige stoffen zijn niet gemakkelijk in het bewerken en dingen kosten soms meer tijd dan gepland. Zolang – in dit geval – de binnenkant goed afgewerkt is, is het goed. Ik heb nog een extra stiksel gezet, zodat het band wat ik moest bevestigen goed vast zit.

Soms kan iets (te) zwaar zijn. Dat kan niet de bedoeling zijn. Dan is het prettig als je mensen op je weg krijgt met wie je een gesprek mag voeren en die helpen dingen lichter te maken, zekerder. Opdat je lichter je weg vervolgt. Of, zoals ik er eerder bij bepaald werd: wie met oprechte blijdschap – of met plezier – zijn/haar weg gaat, die komt de zon tegen. Dat vond ik ook altijd een prettige bijkomstigheid.

En dan kan het ontspannend zijn om gewoon even met plezier te wandelen en de zon tegemoet te gaan. Zonder zon, geen leven.

Naaien. Je moet er een aardigheid in hebben.

Het is een drukke tijd. Met een afsluiting van de basisschoolperiode van mijn jongste dochter. Daar heb ik een musical gezien waar ook iemand zich erg druk maakte. Dat doen we allemaal op z’n tijd, maar uiteindelijk heeft een dag 24 uur. Daar verandert niemand iets aan. Het is een vastgesteld feit.

Je merkt dat de vakantiekriebels beginnen te komen en dat betekent bij goed weer: naar buiten! En daar horen tuinkussens bij voor diegenen die in het bezit zijn van een tuin. Ik heb al een poos een opdracht staan om deze kussens te maken en – als je het hebt gelezen – begint er daadwerkelijk iets te gebeuren.

Er zijn verbeterpunten zijn, maar je moet het doen met de kennis, kunde en tijd die je hebt. Zie het als een project.

Nu ben ik verder gegaan met de ritsen. Je moet het ook doen met de dingen die voor handen zijn en de opdracht is ‘zo simpel mogelijk’. Dat gaan we dus maar doen. Nu heb ik een onbekend soort ritsen die ik zelf in elkaar moet zetten. ik vind niet dat ik altijd even handig ben, maar aangezien ik wel kan doorzetten, is het toch weer goed gekomen.  ‘Übung macht der Meister!’, zeggen ze wel eens. En als je iets vaker doet, dan gaat het ook sneller.

Deze ritsen zijn anders dan een japonrits. Maar zolang ik er maar niet ziek van wordt, zal het wel goed zijn. ‘Industrial disease.’, zong iemand ooit. Ik moet ze dan ook maar niet behandelen als japonritsen, maar behandelen waartoe ze gemaakt zijn. Zolang het maar functioneel is.

Het is toch wel een vernuft systeem, zo’n rits. Het schijnt dat een Japanner dit bedacht heeft. En nu verder de juiste omstandigheden creëren om de kussens zo goed mogelijk in elkaar te zetten.

Het is een drukke tijd. Tijd om af en toe tot rust te komen en om inspiratie op te doen.

 

Zo las ik het onlangs. Iemand die een brief heeft geschreven en met zijn eigen handschrift afsluit met een groet. De groet met de hand. Zo sluit ik nu elke week af met een ‘groet’ – een werk – van mijn hand.

Vanavond zag ik op een regionale tv-zender een stukje film over Stork, een bedrijf in Hengelo. Het ging over de geschiedenis van het bedrijf en er kwamen enkele werknemers aan het woord. Ik vond het interessant om te zien hoe dit bedrijf door de jaren heen was gegroeid en – ja, het was zo – ging afbouwen. Een visie van een ondernemer, van de familie, van de werknemers. Bijzonder was het om te zien hoe betrokken de werknemers waren bij het bedrijf; ze hadden hart voor de zaak. En de ondernemer die telkens ‘anders dacht’ en zo een visie kon ontwikkelen.

Het was deze week niet meer zo heet en dat gaf gelukkig enige rust in het werk en (buiten)leven. Ik heb panden van de tuinkussens aan elkaar gelockt. En nu moeten de ritsen ingezet worden. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik tuinkussens naai en ik heb de opdracht aanvaard, omdat ik heb begrepen dat je ‘alles kunt’. Zo kun je in het leven voor verassingen komen te staan. Qua planning merk ik in de huidige omstandigheden dat ik thuis nog niet een hele dag aan een project kan werken en blij moet zijn als ik iets kan oppakken. Zo ben ik ook begonnen aan een tas met verstelwerk.

Gisteren was het nog mooi weer en toen ben ik in de tuin aan het werk gegaan. Dat is voor mij ook veel handwerk en zo kun je het geheel naar je hand zetten. Natuurlijk lukt dat niet op alle fronten, maar als je dat doet wat binnen je vermogen ligt, dan zit je volgens mij aardig op de goede weg.

Oké, dit was mijn ‘groet met de hand’.!

Soms ben ik blij dat niets voor niets gebeurt en dat alles op de juiste tijd en het juiste moment plaatsvindt. Dan hoeven we het allemaal zelf niet meer in de hand te houden, maar is er in de chaos een geruststellende gedachte. Op die ene tijd. En als iets moeilijk is, kun je het werk opdelen in ‘stukken’ (fases). Dat maakt het gemakkelijker.

Ik merk wel dat ik meer naairoutine heb dan in het verleden; het werk in het atelier is een goede aanvulling op mijn naaiwerk en vice versa. Ik hoef niet meer zoveel te zoeken of te denken wat te gaan doen met mijn onderneming. Misschien komt dat op een later moment wel. Soms ben ik blij dat  ‘wie dan leeft die dan zorgt’.

Ik heb deze week gelukkig een gelegenheid gevonden om de stof voor de tuinkussens te knippen.  Ook kwam er een verstelklus tussendoor die qua planning dringend klaar gewenst was. Ik heb een jeans van Ralph Lauren ingenomen. Het stiksel van de locksteek had twee kleuren en die heb ik laten terugkomen. Zo kun je variëren met de lockmachine. Ook is er veel mogelijk qua soorten garen, maar we houden het nu maar even simpel. Door mijn ervaring in het naaiatelier leer ik zelf ook meer creatief zoeken naar oplossingen. Dat komt, omdat iets toch af moet en je niet eindeloos tijd hebt om na te denken over een perfecte oplossing. Goed is goed.

Maar een jeans homemade is toch anders dan af fabriek. Dus soms moet je ook weten wanneer je moet stoppen.

Het was weer als vroeger. Een rits terugzetten in de zijkant van een broek met een paspelreep. Het was een dejà vu waarbij ik op de opleiding zat en een zak met een paspelreep moest maken.  Economisch gezien kan dit niet uit, maar voor nu heb ik het klaargemaakt.

Eindeloos kun je aan het werk blijven om iets helemaal af te maken, maar genoeg is genoeg.