Sinds lange tijd ben ik begonnen in een baan; hij kwam zomaar op mijn pad. Nu werk ik gemiddeld meer uren per week buitenshuis, maar fysiek is het minder belastend. Dat was wennen deze week.

Het was bijzonder om nieuwe mensen te ontmoeten met wie je het gesprek zo voortzet en waar begrip en respect is voor elkaar. Ja, het was leuk om zo interactie te hebben met de ander.

Hier in huis heb ik vanmiddag een klusje kunnen afronden; het vraagt enige discipline om de week goed door te komen en af te ronden. Het is ook een soort plicht.

Iets beloven brengt een schuld met zich mee die je moet inlossen. Voor zover mogelijk. Ik ben blij dat het klusje – naar behoren, hoop ik – is afgerond. Ik merk dat ik thuis meer dingen kan oppakken, omdat ik fysiek niet zo moe meer ben van het werk. Dus heb ik het een en ander kunnen uitrichten.

Vandaag heb ik ook een nieuw logeerplekje kunnen inrichten. Dat vind ik leuk als de kinderen thuiskomen. Er staat nu een tafel met een lamp erop.

Je kunt het achterstallig onderhoud noemen, maar vaak doe je de dingen die gewoon op je pad komen. En dan kijk je wel wat je kunt afronden of wat niet. In die zin kun je het leven soms wel een crisis noemen. Gewoon het kiezen tussen twee kwaden.

‘Een actueel punt in de huidige crises.’ Iemand schreef hier laatst over; het was vast een journalist. Dat kunnen veel dingen zijn en iedereen heeft te maken met keuzes maken in het leven. De basisbehoeften moeten veilig zijn en het is belangrijk deze te borgen. Dat brengt een inspanning met zich mee. In die zin is het werken nooit klaar.

In een baan. …. We gaan kijken wat het wordt.

Laatst werd ik hierbij bepaald. … Gastvrij zonder morren. Gisteren heb ik mijn laatste werkdag in de bedrijfscatering gehad; ik ga op weg naar iets nieuws. Een einde aan de professionele ‘hospitality’. Er valt inderdaad wel iets te zeggen over gastvrijheid. Mijn collega’s kregen een cursus Hospitality aangeboden van hun werkgever. Zelf werkte ik als oproepkracht via een uitzendbureau.

Ik had me al snel bedacht ik gewoon aardig moest zijn. Gewoon er zijn is natuurlijk ook voldoende. En dan aan het werk gaan. Want dat is wat ik moet doen. De gesprekken met de collega’s waren leuk, vaak spontaan en even vaak ging het nergens over. Ja, het ging natuurlijk wel ergens over, maar uiteindelijk kom je er niet verder mee. De spontaniteit en sympathie ga ik missen. En het heerlijk kunnen lachen met elkaar. Dat maakt het ook gemakkelijker om een dag door te komen.

Ja, zo heb ik mijn beste been voorgezet.

Omdat ik nu meer uren ga werken in een reguliere baan, ben ik minder thuis. En dan ook minder beschikbaar voor naaiwerk. Het betekent niet dat ik ermee wil stoppen; het blijft altijd wel een soort ‘rode draad’ in mijn bestaan. En al zou ik meer willen maken wat ik nu doe of meer in mijn bedrijf willen doen dan wat ik heb gedaan….. het is wat het is.

Eerder deze week las ik een artikel over drie zussen die een webshop waren begonnen. Erg enthousiast natuurlijk en ideeën te over. Als je dat kunt organiseren, is dat natuurlijk knap. Ik ga hier verder op mijn manier. Het moet wel passen in het plaatje.

Gastvrij zonder morren. “Es ist euch gut, dass ich hingehe”. Dat waren woorden die ik deze week vernam.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Gasten doen dat ook.

 

 

 

 

Het was warm deze week. … ontzettend warm. In de druk van het leven en werken was er tijd om ergens op bezoek te gaan. Daar heb ik een gesprek gevoerd dat tot nadenken geeft. We zijn in deze tijd druk met het werk. En met het werk en nog eens met het werk. De vraag is dan ook waarom we in die druk ons zo druk maken om een en ander te ‘combineren’. Dat heette zo mooi. ….. ‘combineren’. Werk en gezin combineren. Veel ballen in de lucht houden.

Ja, dan gaat het goed met je. Het lijkt zo.

Het kan anders gaan in het leven en elk mens heeft zijn of haar afweging(en) om dingen te doen of iets na te laten. Ergens in de krant las ik de kop: ‘Overgelaten aan de genade van de tijd’. Dat zijn we ook. We hebben niet veel invloed wat deze tijd ons teweeg brengt, maar we kunnen wel bepalen welke keuzes we maken.

De schoolvakanties zijn hier aangebroken en menigeen heeft vakantieplannen. Een moment om jezelf even terug te trekken uit de dagelijkse moeite.

Gelukkig heb ik deze week niet in de druk hoeven af te sluiten. Ik heb besloten nog enige huishoudelijke klussen uit te voeren; gelukkig is het ook niet meer zo warm.

Soms ben ik blij dat ik een opdracht in de week klaar krijg. En dan is het teleurstellend dat er iets tegenvalt. Je weet ook niet altijd hoe een stof valt, hoe de beweeglijkheid c.q. souplesse van een kledingstuk is. Dan pakken we de draad maar weer op en geven enige garantie op het gemaakte werk. Ver gaat die garantie niet altijd; soms niet verder dan de voordeur, denk ik weleens.

In de druk. …. Het is goed om op een materie terug te komen.

Zo schoon kan het worden. Dat kan gebeuren als je samenwerkt in en met een team. Elkaar aanvullen en iets schoonmaken wat een ander smerig achter zich laat. Door de jaren heen is dit wel een gewoonte geworden. Om te beginnen: thuis.

Het is prettig als je elkaar kunt aanvullen. Zo ook in het werk.

Deze week heb ik thuis iets anders gedaan dan ik me had voorgenomen. Er kwamen allerlei dingen tussendoor die niet gepland waren, wel aandacht behoefden en zo rol je altijd van het een in het ander.

En dan ’s morgens fris opstaan en aan het werk beginnen. …. Het zat er deze week een keer niet in; het zal wel nodig geweest zijn. Een uurtje extra rust was blijkbaar essentieel voor goed functioneren.

Deze week heb ik iemand blij kunnen maken met enkele hoezen voor kussens. Soms zit er veel handwerk in een opdracht en niet altijd heb je de juiste materialen in huis voor een werk. Vanmiddag ben ik nog even op stap geweest om tricot stof te halen voor een opdracht. Dan val je toch even met de neus in de Nijmeegse Vierdaagse. De verkoper vroeg nog of ik de Vierdaagse ging lopen. ‘Nee, ik moet werken.’, kon ik snel antwoorden. Dat was een goed excuus om niet te gaan lopen.

Ik dacht het.

Voor de rest laat ik het maar in het midden.

Mijn handen kunnen nu even uitrusten. Dat lijkt me een goede zaak, want volgens mij heb ik ze intensief gebruikt in combinatie met bepaalde stoffen. Ja, daar wordt je niet blij van.

Zo schoon kan het worden. Het werk is nooit klaar, maar het is goed om op z’n tijd rust te nemen en rustig aan te doen. Daar hebben we misschien nu even tijd voor.

Wie zal het zeggen?

 

‘Soms kan het niet anders.’ Daarbij werd ik onlangs bepaald toen iemand deze uitspraak deed.

Je kunt in omstandigheden verzeild raken waar je niet 1-2-3 om gevraagd hebt. Dan toch lijkt het me goed om de blik open te houden en verder te gaan. En nog niet met knikkende knieën afhaken.

De geschiedenis leert ons dat er talloze oorlogen hebben gewoed en omvormingsprocessen hebben plaatsgevonden. Een eigenaar van een gastenverblijf in huidig oorlogsgebied omschreef het zo: ‘Oorlog is als vuur: gemakkelijker om aan te steken dan om te blussen.’

Het was wel weer een week, de afgelopen week. Het is bijzonder dat je ergens kunt werken en dat je omziet naar de ander. Werken is niet alleen produceren; een gesprek op z’n tijd hoort er ook bij. Dat geeft het hart soms lucht en is er ruimte om samen verder te gaan. Dat geeft energie.

Ja, zo kun je onverwacht op nieuwe plekken terechtkomen waar je een band opbouwt c.q. hebt met de mensen daar. Het is goed om je talenten te blijven gebruiken en als je niet weet hoe verder te gaan, wandel maar op je gemak verder.

Het verleden keert niet terug. Soms heb je van die denkprocessen waarbij je met het verleden in het reine wilt komen. Of: ‘Waarom komt dat geschil nú juist naar boven?’ Je kunt je er maar beter niet te druk over maken; daar zit geen mens op te wachten.

Deze week ben ik ook nog aan het werk geweest in de catering. Ik merk dat ik daar steeds meer ervaring krijg en dat is eigenlijk ook wel leuk. Wel is het van belang om niet té hard te werken.

Het is klaar voor deze week. Gedane zaken nemen geen keer en we kunnen ons klaarmaken voor de zondag.

Soms kan het niet anders.

Een draai naar de toekomst maken. Je kunt concreet plannen maken hoe dat moet en ergens in investeren. Als je in het verleden blijft hangen, houd je geen waarde meer. Je moet dus verder.

Maar hoe dan?

Met je hele hebben en houden waardevol verder naar de toekomst. Hoe doe je dat? Er worden veel opleidingen aangeboden; je kunt je gratis laten bijscholen. Maar je kunt je afvragen waarin je wordt geschoold. En, is het de moeite waard? Heeft het echt waarde voor de toekomst of is het even een gat dichten op je cv?

Zo nu en dan wordt ik benaderd door recruiters die me willen voorstellen bij een werkgever. Tot nu toe heeft het nog niet het gewenste resultaat gehad. En in welke bochten moet ik me wringen om bij de betreffende werkgever in het vizier te komen?

Feitelijk vind ik dat ook helemaal niet erg. Het was weer een afwisselende week met veelzijdige naaiklussen die ik hier heb uitgevoerd. Nu heb ik twee iets grotere projecten (of klanten) onderhanden en tot nu toe is het voorspoedig gegaan. Hoezen voor kussens en gordijnen inkorten.

Heb deze week ook een tekst doorgenomen. Dat was even geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan. Soms komt het werk je zomaar aanwaaien. Zo kreeg ik vandaag het aanbod om iets van onderhoudswerkzaamheden in een tuin te verrichten. Daar kan ik ook geen ‘nee’ tegen zeggen.

En dus lijkt het me het beste om de ogen open te houden. En niet, zoals ik deze week in een stripje las, iemand perspectief bieden. Want, zoals een tekenleraar had uitgelegd op de middelbare school, een perspectief was feitelijk een verdwijnpunt.

Een draai naar de toekomst? Het gebeurt geleidelijk aan. Je doet wat je hand vindt om te doen.

Ontbijten in de tuin.

Tja, wat moet je nou nog schrijven. Veel is al gezegd, veel is al gedaan.

Deze week ben ik weer de hele week buiten de deur – zo noem ik het maar even – aan het werk geweest. Bij een werkgever. Dat is misschien ook een benaming.

Soms word ik nog weleens benaderd door recruiters om op kantoor aan het werk te gaan. Ik kan een dergelijk aanbod niet afslaan, maar moet dan wel mijn tijd anders indelen met het naaiwerk. Tot nu toe is er nog niet iets concreets uitgekomen. We wachten het gewoon af. Het is soms ook lastig om je op glad ijs te begeven, want je weet niet waar je uitkomt. Of je wel heel aan de overkant aankomt bijvoorbeeld.

Niemand die het weet. Werk dichtbij huis is veilig, misschien wel economisch. Je hebt niet veel reistijd en je kunt ernaar toe op de fiets.

Op de een of andere manier heeft het ook wel iets om een eigen bedrijfje (c.q. ‘bedoeninkje’) te hebben. Misschien ben ik een bepaalde vrijheid gewend en ben ik minder afhankelijk van een werkgever om daar de kost te verdienen. Schijn bedriegt. Maandelijks goed rondkomen met mijn naaiwerk is nog niet aan de orde. Het is zo dat wanneer ik thuis ben, ik ook aan het huishouden ga.  Dat heeft eigenlijk prioriteit. Want je moet je gasten en/of klanten goed kunnen ontvangen.

En het is natuurlijk ook zo dat je in de ochtend op je ‘sterkst’ bent. Dan kun je het meeste werk verrichten. Later op de dag moet er nog eten op tafel gezet worden en dan is er soms in de verloren uurtjes tijd om nog tijd te besteden aan het bedrijf. Dat is ook prima zo.

Veel is al gezegd. Daarmee eindig ik deze blog.

Een goede zondag toegewenst.

Deze week zag ik een stukje van een documentaire over een Franse revolutie. Een van de deelneemsters gaf aan dat ze de vrijheid had om te demonstreren in de hoop op een revolutie. Haar ideeën spraken me wel aan. Niet in de zin dat ik hoop op een revolutie, maar wel dat je de vrijheid hebt om dat te doen wat je graag wilt.

We zitten vaak in de tredmolen van werken, huishouden, slapen, etcetera. Maar kunnen we uiteindelijk ook keuzes maken om te doen wat we graag willen? We moeten allemaal onze boterham verdienen, indien mogelijk. Zo heb ik de vrijheid gekregen om te ondernemen. Niet dat het allemaal veel voorstelt, maar we gaan gewoon door.

Een soort vrijheid hebben in deze wereld is een groot goed. We moeten meedoen, werken, een goedbetaalde baan hebben. En het moet altijd meer. Het is een soort maatschappij waar ‘genoeg’ geen ‘genoeg’ is; en daar kunnen we weer geen genoegen mee nemen.

Zo gaat het verder.

Deze week heb ik nog een verstelklusje kunnen afronden. Het was erg prettig om alles zover te hebben dat ik vanochtend op een stoel kon gaan zitten en dit naaiwerk in alle rust kon afronden. Een beetje ‘zen’, als je dat graag wilt. Later op de dag was het niet zo rustig meer en ben ik nog meegereden naar Rotterdam. Wel onder voorwaarden. Het moest veilig zijn; anders ging ik niet mee. Uiteindelijk kwamen we tot het punt dat het veilig was en zo konden we alsnog op pad.

Dat gebeurt niet zo vaak, zo’n reisje op zaterdag. Het was in elk geval wel gezellig onderweg en we hebben het allemaal goed voor elkaar gekregen. Soms moet je klussen gewoon opdelen, zodat er ruimte ontstaat. De vrijheid hebben om dat te doen, is een groot goed.

‘Loop tussen de lijnen’. Het is een soort van wandelen waarbij je rust ontvangt. Mits je bent afgestemd op de juiste bron.

Het is iets waarmee ik de laatste tijd werd geconfronteerd. Je kunt ergens zijn en ‘tussen de lijnen’ lopen en toch niet weten wat men denkt of niet denkt. Je weet ook niet hoe het leven loopt en het is goed om niet direct alle kaarten op tafel te leggen.

Deze week liep ik op mijn werk – ja, dat is ook zo’n uitdrukking – langs een bad waar grote golven geslagen werden en ik kreeg spontaan zin om een duik te nemen in dit grote bad. Dat heb ik niet gedaan.

‘Op mijn werk.’ Je kunt je werk eigen maken. Soms kan het werk buitenshuis je zo in beslag nemen dat het thuisfront weleens minder aandacht krijgt. Dat is niet goed. Niet gedane zaken nemen ook geen keer en uiteindelijk mag je wel weten dat je veilig aankomt.

‘Loop tussen de lijnen’. Het is de titel van een liedje.

Ik heb weleens gedacht dat het goed is om in het midden te blijven wandelen en niet af te wijken. Gewoon je koers blijven varen en doen wat je graag doet. En al raak je eens vertwijfeld of heb je geen mensen in de buurt met wie je je dromen kunt delen, ga gerust verder. Er komen wel weer mensen en/of dingen op je pad waarin je actie kunt gaan ondernemen.

Soms heb je gesprekken met mensen die abrupt gestopt worden maar waarmee je nog niet bent uitgepraat. Het is fijn om met mensen van hart tot hart te praten – je hart luchten op z’n tijd.

Liedjes kunnen soms tot steun zijn. Je bewaren in dit leven zoals je hart ook tussen de lijnen bewaard blijft.

En zo is het.

In die strekking zei iemand dat toen hij ging werken bij een reddingsorganisatie voor drenkelingen op zee. ‘De jas van redder past mij goed’. De man had al een levensreis achter de rug toen hij als vrijwilliger bij de betreffende organisatie ging werken.

Een jas van een redder aantrekken. …… het trof me we wel even om daarbij stil te staan. We hebben blijkbaar redders in deze wereld nodig en wat is het dan mooi als een dergelijke jas jou past.

Soms vraag ik me ook weleens af welke jas mij past. De zomer is in aantocht en het wordt na de Pinksterdagen tijd voor de zomerjas. Tenminste, zo ben ik opgevoed. Nu zijn er ondertussen veel ‘tussenjassen’ in omloop. Een jas die je draagt, zodat je het net niet koud krijgt en ook niet te warm.

Misschien heb ik ook wel een jas gekregen die ik mag dragen. Een fictieve jas om te dragen op het werk buitenshuis die bescherming biedt en eentje om te groeien in het ondernemerschap. Over het laatste heb ik nog geen vastomlijnde ideeën die ik ga uitwerken in een ‘ondernemingsplan’.

Wel dacht ik de afgelopen week aan de tijd toen ik nog op kantoor werkte. Op de een of andere manier ben ik daar uitgegroeid. Het buitenleven trok en dat is misschien ook niet vreemd, gezien mijn achtergrond. Nu is het af en toe leuk om daarover te spreken met anderen. Het zegt iets over je afkomst.

Momenteel ben ik een aantal uren per dag werkzaam bij een bedrijf dat zich bezighoudt met onderzoek van het leven op zee en alles wat daarmee te maken heeft. Het is een interessante materie die 180 graden anders is dan het leven op een boerderij.

‘Die past mij goed.’. …. Ik durf het niet te zeggen. Wie weet wat komt?