Tja, wat moet je nou nog schrijven. Veel is al gezegd, veel is al gedaan.

Deze week ben ik weer de hele week buiten de deur – zo noem ik het maar even – aan het werk geweest. Bij een werkgever. Dat is misschien ook een benaming.

Soms word ik nog weleens benaderd door recruiters om op kantoor aan het werk te gaan. Ik kan een dergelijk aanbod niet afslaan, maar moet dan wel mijn tijd anders indelen met het naaiwerk. Tot nu toe is er nog niet iets concreets uitgekomen. We wachten het gewoon af. Het is soms ook lastig om je op glad ijs te begeven, want je weet niet waar je uitkomt. Of je wel heel aan de overkant aankomt bijvoorbeeld.

Niemand die het weet. Werk dichtbij huis is veilig, misschien wel economisch. Je hebt niet veel reistijd en je kunt ernaar toe op de fiets.

Op de een of andere manier heeft het ook wel iets om een eigen bedrijfje (c.q. ‘bedoeninkje’) te hebben. Misschien ben ik een bepaalde vrijheid gewend en ben ik minder afhankelijk van een werkgever om daar de kost te verdienen. Schijn bedriegt. Maandelijks goed rondkomen met mijn naaiwerk is nog niet aan de orde. Het is zo dat wanneer ik thuis ben, ik ook aan het huishouden ga.  Dat heeft eigenlijk prioriteit. Want je moet je gasten en/of klanten goed kunnen ontvangen.

En het is natuurlijk ook zo dat je in de ochtend op je ‘sterkst’ bent. Dan kun je het meeste werk verrichten. Later op de dag moet er nog eten op tafel gezet worden en dan is er soms in de verloren uurtjes tijd om nog tijd te besteden aan het bedrijf. Dat is ook prima zo.

Veel is al gezegd. Daarmee eindig ik deze blog.

Een goede zondag toegewenst.

Deze week zag ik een stukje van een documentaire over een Franse revolutie. Een van de deelneemsters gaf aan dat ze de vrijheid had om te demonstreren in de hoop op een revolutie. Haar ideeën spraken me wel aan. Niet in de zin dat ik hoop op een revolutie, maar wel dat je de vrijheid hebt om dat te doen wat je graag wilt.

We zitten vaak in de tredmolen van werken, huishouden, slapen, etcetera. Maar kunnen we uiteindelijk ook keuzes maken om te doen wat we graag willen? We moeten allemaal onze boterham verdienen, indien mogelijk. Zo heb ik de vrijheid gekregen om te ondernemen. Niet dat het allemaal veel voorstelt, maar we gaan gewoon door.

Een soort vrijheid hebben in deze wereld is een groot goed. We moeten meedoen, werken, een goedbetaalde baan hebben. En het moet altijd meer. Het is een soort maatschappij waar ‘genoeg’ geen ‘genoeg’ is; en daar kunnen we weer geen genoegen mee nemen.

Zo gaat het verder.

Deze week heb ik nog een verstelklusje kunnen afronden. Het was erg prettig om alles zover te hebben dat ik vanochtend op een stoel kon gaan zitten en dit naaiwerk in alle rust kon afronden. Een beetje ‘zen’, als je dat graag wilt. Later op de dag was het niet zo rustig meer en ben ik nog meegereden naar Rotterdam. Wel onder voorwaarden. Het moest veilig zijn; anders ging ik niet mee. Uiteindelijk kwamen we tot het punt dat het veilig was en zo konden we alsnog op pad.

Dat gebeurt niet zo vaak, zo’n reisje op zaterdag. Het was in elk geval wel gezellig onderweg en we hebben het allemaal goed voor elkaar gekregen. Soms moet je klussen gewoon opdelen, zodat er ruimte ontstaat. De vrijheid hebben om dat te doen, is een groot goed.

‘Loop tussen de lijnen’. Het is een soort van wandelen waarbij je rust ontvangt. Mits je bent afgestemd op de juiste bron.

Het is iets waarmee ik de laatste tijd werd geconfronteerd. Je kunt ergens zijn en ‘tussen de lijnen’ lopen en toch niet weten wat men denkt of niet denkt. Je weet ook niet hoe het leven loopt en het is goed om niet direct alle kaarten op tafel te leggen.

Deze week liep ik op mijn werk – ja, dat is ook zo’n uitdrukking – langs een bad waar grote golven geslagen werden en ik kreeg spontaan zin om een duik te nemen in dit grote bad. Dat heb ik niet gedaan.

‘Op mijn werk.’ Je kunt je werk eigen maken. Soms kan het werk buitenshuis je zo in beslag nemen dat het thuisfront weleens minder aandacht krijgt. Dat is niet goed. Niet gedane zaken nemen ook geen keer en uiteindelijk mag je wel weten dat je veilig aankomt.

‘Loop tussen de lijnen’. Het is de titel van een liedje.

Ik heb weleens gedacht dat het goed is om in het midden te blijven wandelen en niet af te wijken. Gewoon je koers blijven varen en doen wat je graag doet. En al raak je eens vertwijfeld of heb je geen mensen in de buurt met wie je je dromen kunt delen, ga gerust verder. Er komen wel weer mensen en/of dingen op je pad waarin je actie kunt gaan ondernemen.

Soms heb je gesprekken met mensen die abrupt gestopt worden maar waarmee je nog niet bent uitgepraat. Het is fijn om met mensen van hart tot hart te praten – je hart luchten op z’n tijd.

Liedjes kunnen soms tot steun zijn. Je bewaren in dit leven zoals je hart ook tussen de lijnen bewaard blijft.

En zo is het.

In die strekking zei iemand dat toen hij ging werken bij een reddingsorganisatie voor drenkelingen op zee. ‘De jas van redder past mij goed’. De man had al een levensreis achter de rug toen hij als vrijwilliger bij de betreffende organisatie ging werken.

Een jas van een redder aantrekken. …… het trof me we wel even om daarbij stil te staan. We hebben blijkbaar redders in deze wereld nodig en wat is het dan mooi als een dergelijke jas jou past.

Soms vraag ik me ook weleens af welke jas mij past. De zomer is in aantocht en het wordt na de Pinksterdagen tijd voor de zomerjas. Tenminste, zo ben ik opgevoed. Nu zijn er ondertussen veel ‘tussenjassen’ in omloop. Een jas die je draagt, zodat je het net niet koud krijgt en ook niet te warm.

Misschien heb ik ook wel een jas gekregen die ik mag dragen. Een fictieve jas om te dragen op het werk buitenshuis die bescherming biedt en eentje om te groeien in het ondernemerschap. Over het laatste heb ik nog geen vastomlijnde ideeën die ik ga uitwerken in een ‘ondernemingsplan’.

Wel dacht ik de afgelopen week aan de tijd toen ik nog op kantoor werkte. Op de een of andere manier ben ik daar uitgegroeid. Het buitenleven trok en dat is misschien ook niet vreemd, gezien mijn achtergrond. Nu is het af en toe leuk om daarover te spreken met anderen. Het zegt iets over je afkomst.

Momenteel ben ik een aantal uren per dag werkzaam bij een bedrijf dat zich bezighoudt met onderzoek van het leven op zee en alles wat daarmee te maken heeft. Het is een interessante materie die 180 graden anders is dan het leven op een boerderij.

‘Die past mij goed.’. …. Ik durf het niet te zeggen. Wie weet wat komt?

 

Vanochtend nam ik het voor …. de mond houden. Niets in gang zetten. Ik heb er nog even om gevraagd, maar het leek me vrij duidelijk dat dit het ging worden deze ochtend.

Want, voordat je het weet, staat er van alles in de brand. Dat heb ik deze week ondervonden in de social media. Ondertussen haal ik de aanhalingstekens maar eens weg, maar gewoon zijn dit soort woorden voor mij (nog) niet. Net, zoals het woord ‘spam’. Wat is dat nu voor een woord? Wat spreek ik dan eigenlijk uit? Voor mij staat nu het gelijk aan ‘prut’.

Laten we het maar eenvoudig houden.

Branden moeten geblust worden en voordat dit het geval is, kun je soms een uur verder zijn. Om alles recht te zetten. Dan kom je in contact met mensen die je al jaren niet gesproken hebt en krijg je berichten van mensen die je nooit meer ziet. ….. Dat laatste weet je natuurlijk niet.

Onlangs las ik in een tijdschrift een artikel over vriendschap. We kennen allemaal wel liederen over vriendschap en dat vriendschap vele kanten heeft, kwam wel naar voren in dit artikel. Zo kun je teleurgesteld worden in mensen waarvan je dacht dat ze je door dik en dun steunden. En kunnen andere mensen, waarmee je nog niet zo nauw verwant was, betekenisvolle vrienden worden die je niet in de kou laten staan.

Misschien is dat een steun in de rug voor ondernemers.

Mijn werkdagen buitenshuis hebben de laatste tijd enige regelmaat en dat betekent op een bepaalde manier wel een soort rust. Dan ben ik dankbaar dat ik dit nog kan doen en blijkbaar lukt het ook om de kracht op te brengen om door te gaan.

Kennelijk is dat wat nodig is. En dan op z’n tijd de mond houden. Dat werkt.

Gelukkig.

In andermans zaak kijken. Het is leuk om in andermans zaak te kijken. De laatste paar weken ben ik even op stap geweest in enkele dagen en heb enige zaken kunnen bezoeken waar ik nog niet eerder geweest was. En ben ik ook in zaken geweest die mij wel bekend waren.

Soms kun je enthousiast worden over een zaak en denken dat je er een eigen draai aan kunt geven. In de zaken waar ik ben geweest, kon ik ook geld uitgeven. Soms gaat dat geld uitgeven van harte, en een andere keer uit plicht. Want, ‘voor wat, hoort wat’.

Sommige zaken zijn erg veranderd en daar herken je niet veel meer terug. Hoe dat allemaal komt? Ik kan er geen eenzijdige verklaring op geven.

Wel ben ik dankbaar dat ik de laatste tijd enkele zaken heb kunnen bezoeken. Het kan ook zo anders gaan in het leven; niemand die het weet.

Nu heb ik het over fysieke zaken, maar er bestaan ook andere zaken die niet altijd voor het oog zichtbaar zijn. Het is daarom ook goed om respect te hebben voor de ander.

Het mooie weer speelt natuurlijk ook parten dat het prettig was om erop uit te trekken. En de dagen zijn langer, dus kan er meer ondernomen worden. In mijn eigen onderneming schijnt de laatste tijd veel de zon naar binnen; er zijn nog geen nieuwe gordijnen gemaakt. En dan is het misschien ook wel goed dat ik nu in de ochtenden in een ander bedrijf aan het werk ben.

Soms is het gewoon hard werken, soms ook té hard, denk ik weleens. Maar – zoals wij mensen zijn – wij willen niet voor een ander onderdoen. Toch is het goed om je eigen gang te gaan.

In andermans zaak kijken. Nu is het even genoeg geweest.

‘Wakker blijven’. Iemand zei het een keer toen ik ‘aan het werk was’ en er niets was te doen. Ja, het was een inspanningspleging om wakker te blijven. Dat is werken: een inspanning plegen. Gelukkig kende ik de betreffende persoon en hij kende mij ook wel een beetje. Een beetje dezelfde ‘roots’.

Dan heb je aan een paar woorden soms genoeg.

Ik neem me weleens voor dat dat de eerste voorwaarde is om aan een werk te beginnen. Wakker blijven, waakzaam zijn. je weet niet wat er gaat komen.

Dan is het goed om zo goed mogelijk voorbereid aan iets te beginnen. ‘Be prepared!’

Een bepaalde routine en regelmaat is zeer van belang om goed te kunnen functioneren en een goede nachtrust vind ik zelf erg prettig.

Vandaag ging ik een dagje op stap met oude bekenden en dat was even ontspannen. Lopen door winkelstraten, terrasjes pakken en het gesprek voortzetten. .. sommige dingen gaan vanzelf.

Gewoon een manier om te bouwen aan relaties. Relaties maken onderdeel uit van het werk en leven. Je moet elkaar kunnen vertrouwen en ‘vertrouwen komt met de voet’, zeggen ze. Het is wel bewonderenswaardig dat sommige dingen vanzelf gaan waarvan je nooit gedacht zou hebben dat zoiets op je pad zou komen.

Zelf heb ik bepaalde dingen niet gepland. Misschien zijn dat wel de verrassingen van het leven. Ook de contacten die je opdoet waarbij een band gesmeed wordt van wederzijds respect kunnen iets met je doen. Je kunt elkaar daarin vasthouden.

Ja, ik probeer het leven zo open mogelijk tegemoet te treden; ook in het werk. Afwachten wat komt vormt hiervan een onderdeel. Als er ruimte is om iets te gaan doen (werken), lijkt me dat momenteel een passend onderdeel in mijn leven. Ik ben blij dat het kan.

En dan nu naar bed.

Soms komt het voor in je leven. … dat je op een nieuw terrein komt. Misschien gebeurt het ook wel vaak; ieder doet zijn/haar ding in het leven.

De vakantie is weer bijna voorbij en veel mensen komen terug van hun reizen en bestemmingen. Ook als je erop uit trekt, kom je op een nieuw terrein.

In het werk kan het ook zo gaan. Dat je op een nieuw terrein komt. Je weet niet wat het gaat brengen. Soms ben je blij dat je ergens aan het werk kunt (of mag); dat je wordt ‘gedoogd’. Werk is iets wat je gegeven wordt; anderen zien het als een recht. Tevens kan er reden tot dankbaarheid zijn dat werken nog mogelijk is.

Ook kun je oude paden bewandelen. Wegen of dijken die al een hele poos bestaan en waar je gretig gebruik van maakt. Het geeft iets vertrouwds dat zoiets is aangelegd. Je vraagt je soms af of het allemaal zin heeft gehad om enorme bouwwerken (of kunstwerken) te bouwen, maar ‘gedaan is gedaan’. Dan moet je ook niet meer achterom kijken.

Je kunt je dan op een nieuw terrein gaan begeven. Het kan soms spannend zijn om dat te doen want je weet niet wat eruit komt. Moedig de weg voorwaarts gaan is het enige wat mogelijk is.

En dan is het mooi als je bekenden uit het verleden tegenkomt met wie je het gesprek zo voortzet. Dan zijn het geen gesprekken over ‘koetjes en kalfjes’, maar dan kan het zijn dat er diepere lagen aangeboord worden.

Achterom kijken is zinloos en kan een valstrik worden. Mooi is het als je iets nieuws mag beginnen en ook in de natuur zie je dat terug. Het zou leuk zijn om daarmee iets te kunnen doen in de toekomst.

Plannen maken. …… ‘life goes on’.

Vandaag ben ik naar een huis geweest waar een familiegeschiedenis werd verteld. Het bijzondere van elke familiegeschiedenis is, is dat deze veel facetten kent. Zo ook bij deze familie. Feit is dat deze familie zeer gastvrij was en mensen hielp die hulp nodig hadden.

Ja, zo kun je ergens terechtkomen.

Het is iets waarvoor je dankbaar mag zijn. Voor het feit dat je een dak boven je hoofd mag hebben en dat er voor je gezorgd wordt als dat nodig is. En dat je kunt werken als dat mogelijk is. Het kan ook zo afgelopen zijn. Niemand die dat weet.

Deze week ben ik begonnen met de werkzaamheden voor een volgende klant. Ze komen hier niet door een brede deur naar binnen, zoals in het pand waar ik vandaag was. Maar een kop koffie op z’n tijd is wel haalbaar.

Vaak rol je van het ene in het andere en pak je datgene op wat op je pad komt. Zo kun je mensen helpen en een plekje geven om op verhaal te komen. Of hen een plek geven om hun verhaal te doen. Mooi is als er een uitwisseling komt van gedachten en als er herkenning is.

Het bijzondere van deze rondleiding vandaag was wel dat de gids betrokken wilde zijn op het welzijn van de bezoekers van dit huis. Dat je er anders naar buiten gaat dan dat je er binnen bent gekomen. Vaak sta ik er niet bij stil, maar hoort het niet zo te zijn? Dat je een dusdanige betrokkenheid op mensen kunt hebben dat ze graag terugkomen, indien nodig of als het mogelijk is?

We geven wat we ‘in huis’ hebben en doen wat in ons vermogen ligt.

Naar een huis geweest. Misschien is dat het enige wat belangrijk is. Daar waar gastvrijheid gekend wordt.

Het was een mooie dag vandaag om buiten te zijn: even goed ontspannen en ‘out of the box’ te denken.

Nu kun je je afvragen in welke ‘box’ je zit, maar persoonlijk denk ik dat het niet veel zin heeft. We leven ons leven en pakken de dingen op die op ons pad komen. Of je kunt denken dat je in een systeem zit waarbinnen je moet functioneren.

Nu heeft het leven voor ieder iets anders in petto en ik denk dat veel zaken afhangen van de genen die je hebt gekregen. Zo heb ik gisteravond gekeken naar een programma op tv waarin ondernemers hun ding deden aangaande een ‘bed & breakfast’. Enkele jaren geleden leek het me fantastisch om zoiets op te pakken, maar volgens mij is het ook hard werken. Nu is hard werken niet verkeerd, maar het lijkt me niet de bedoeling dat je daaraan onderdoor gaat.

Maar wat je plekje dan wel is? Dat is voor iedereen weer anders. Niet iedereen heeft hier nog een vaste werkplek en dan kun je op plekken komen die nieuw voor je zijn.

Of het dan zin heeft om te bouwen aan vertrouwen met collega’s? lk denk het wel. Je kunt elke dag laten zien aan de ander wie je bent, hoe je denkt en wat je waard bent. Wat de ander daarmee doet, is zijn of haar zaak. Het is niet altijd nodig om te weten wat een ander denkt of niet denkt; veel dingen blijven nu eenmaal verborgen en dat is maar goed ook. Zo hebben we een vrijheid waarin we mogen staan en hoeven we niet over elk detail in ons leven verantwoording af te leggen.

Vroeger dacht ik daar wel anders over.

Even goed ontspannen in de vrijheid die we hebben gekregen. Laten we dat maar vasthouden.