Enige tijd geleden ben ik naar een expositie geweest over de couture van Christian Dior. Het was leuk om sinds lange tijd kleding geëtaleerd te zien die je kunt bewonderen.

Mode ontwerpen is een kunst en vaak zijn de items gemaakt van dure, kostbare stoffen die voor de gewone man en vrouw niet gemakkelijk verkrijgbaar zijn. Dat betekent ook dat deze kleding zorgvuldig vervaardigd is met de benodigde kennis en materialen. Je kunt zien dat kledingstukken lang kunnen meegaan (als ze niet vaak gedragen worden). Dat is in het kader van duurzaamheid een goed gegeven. Vaak zijn de ontwerpen eenvoudig – maar ook kunstig – en doen de stoffen hun uiteindelijke werk. Die komen dan goed naar voren. Dan kun je een kledingstuk bewonderen om zijn kwaliteit. Kwaliteit is dus doorslaggevend.

Het was mede een uitje in het kader van mijn ondernemerschap. Het ondernemerschap is iets waar je later in kunt rollen; niet iedereen krijgt het met de paplepel mee. En soms moet je gewoon iets durven en iets vertellen, je plek innemen en jezelf zien te redden. Er kan altijd iets gebeuren waarover je geen controle hebt: risico’s horen bij het leven.

Dat laatste zijn wij vaak vergeten c.q. het wordt niet meegecalculeerd. We denken dat de bomen tot in de hemel groeien en rekenen daarmee ons bestaan hier op aarde. Totdat het tegendeel zich aandient. Het kan een lange crisis worden waarin je je weg moet vinden, maar gelukkig hoef je het niet alleen te doen. Er zijn altijd mensen om je heen.

Mensen die met je meelopen, met wie je een praatje kunt maken, die je herkent bij een lokale supermarkt. Mensen die het leven begrijpen zoals jij het begrijpt. Dat zijn misschien wel de meest waardevolle.

Mensen die met je meewillen naar een expositie ….. sinds lange tijd.

Het kan verkeren. Dat je een aanbieding krijgt met de woorden: ‘Stap dan in.’ Vaak weet je niet waar je instapt en het is ook lang niet duidelijk waar je uitstapt. In ieder geval mag je de keuzes zelf maken.

Een instapmoment bestaat in meerdere gradaties. En het is nog iets anders dan een ontwikkelmoment. Het kan zijn dat van het een het ander komt en soms is het de bedoeling dat de ontwikkelingen snel op elkaar volgen. Het is trouwens de vraag of dat de bedoeling is, want vaak zijn het neveneffecten. Hetzij positief, hetzij negatief. Niet alles wordt voorgecalculeerd of meegecalculeerd.

‘Onder ons’ gezegd en gezwegen. …… Enige tijd geleden ben ik op social media even losgegaan op een taalissue. Feitelijk was het correct wat er stond geschreven.

Het is goed om ‘onder ons’ te verkeren. Dat je onder elkaar bent met personen met de juiste richting c.q. focus in het leven en dat er enige sturing in het geheel kan zijn. Het is vaak de bedoeling dat er zorgvuldig gehandeld moet worden en misschien wordt dat elders in de wereld ook ter harte genomen. We nemen daarmee de proef op de som en gaan daarbij niet over een nacht ijs.

Als je onder ons verkeert, dan kun je ook onder anderen verkeren. Dan zit je ineens in een andere groep. Misschien verheven boven – of onder – weer anderen. Op deze manier krijg je een soort klassensysteem. De vraag is of je dat moet willen en of je niet moet gaan denken in zaken. Dan kun je de dingen objectief benaderen en is het onderwerp neutraal.

Er zijn genoeg vrouwen (en mannen) die de naaimachine ter hand hebben genomen en in tijden van crisis zijn gaan naaien. En ze hebben een eigen bedrijfje opgebouwd. Er is perspectief.

Stap dan in.

Dat zei ik laatst een keer: ‘Als een ‘pro’. Het klinkt nogal opschepperig en misschien is dat ook wat ik even wilde. ‘Pro’ in de zin van professioneel of ‘pro’ in de zin van vooruitgang; het kan allebei. In elk geval is het een ‘voor’, dus niet een tegen. Dat betekent ook een ‘ja’!

Vooruitgang is een goede zaak; je kunt ook niet anders. En dan een mate van discipline te hebben in het geheel, valt te organiseren. Op social media begreep ik onlangs dat ‘discipelen’ een werkwoord is. Het leren door instructies van anderen. Wie die anderen zijn? …… Misschien is het op die manier dat we stappen zetten in ons leven op de daartoe bestemde plaats. Ja, want anders gaan we onderuit.

Het valt niet altijd mee om het leven te organiseren, temeer, omdat er zoveel te kiezen valt. Het is goed om je werk serieus te nemen en om ook goed werk te organiseren. Dat geeft verbinding. En dat is iets wat we nodig hebben in dit land en omstreken.

In het naaiwerk (reparatiewerk) kun je ook vooruitgaan. Zo kreeg ik opdrachten waarbij ik het niet goed wist hoe ze uit te voeren, omdat het mij niet geleerd was. Internet kan uitkomst geven, maar vaak is dat ook gefragmenteerd. Door de tijd heen kan ik zeggen dat ik voor bepaald werk een standaard heb gevonden die uitvoerbaar is. Er wordt weleens meewarig gekeken op verstelwerk – en ook al ben ik nog lang geen ‘pro’ – hoef ik die jas niet aan te trekken. Misschien is het juist zaak om vaker te gaan kijken om iets te herstellen dan om alles weg te werpen en opgaan in deze ‘maakbare samenleving’. Veel wat kapot gegaan is, is niet maakbaar en dat weten we maar al te goed.

Als een ‘pro’.

De kop is eraf, het nieuwe jaar zijn we glansrijk ingegaan al is er af en toe wel een poetsbeurt nodig. Een eigen bedrijf heeft toch wel enige voeten in aarde en soms heb ik gewoon geen zin om er nog enig werk van te maken. Want, wat moet je met een seamless ervaring?

Je kunt je allerlei vragen gaan stellen: wat doe ik ertoe?, hoe overleef ik de concurrentie? (niet), waar is mijn medespeler c.q. -speelster? waarom zie ik hem of haar niet? Natuurlijk is het mogelijk om events te bezoeken die de gemeente Arnhem organiseert voor ondernemers. Dat kan ik natuurlijk doen, maar ik denk ik dan uiteindelijk vertrek met meer vragen dan dat ik antwoorden heb gekregen. Enkele dagen geleden deed ik een aankoop (inkoop) bij een lokale ondernemer en we kwamen zo aan de praat over familie-aangelegenheden. Toen ik vertrok, was mijn conclusie al snel: ‘Voeg u bij de eenvoudigen.’ Al het andere wordt te moeilijk.

Dat zouden misschien meer mensen moeten doen. Of is het allemaal zo ingewikkeld? In elk geval wordt alles duurder; de wedloop – als je kijkt naar anderen  durf je misschien niet eens meer te beginnen – is er niet gemakkelijker op en sommige gebeurtenissen laten diepe sporen na.

De webshop. Die is er en daar kunnen we mee verder. Het gaat weleens om een ‘seamless’ ervaring. Dat betekent een klantervaring zonder wrijving. Maar ‘zonder wrijving geen glans!’, zou je zeggen.

Voor mij is ‘seam’ voornamelijk een ‘zoom’ en die kom je nogal eens tegen in het naaiwerk. Het geheel wordt met een ‘seamless experience’ soms wat afstandelijk en is dat de bedoeling? Of de ervaring verdwijnt misschien wel in de ‘cloud’. Maar de mogelijkheden zijn aanwezig, dus is het goed ervan gebruik te maken.

Misschien geen seamless ervaring? Ik durf het niet te zeggen.

Er wordt wat afgewerkt. Handen in de zakken steken en iets er uittrekken, zodat er een doorboorde zak ontstaat? Of is het iets anders? Zakken die verslijten en vervangen moeten worden, omdat de rest van de broek nog goed in orde is.

Dan kan ik me afvragen wat de kwaliteit van de pocketing is – de ‘zakkenstof’ – maar er moet wel een nieuwe zak komen. Het is leuk om iets nieuws te maken en om hierbij de boeken erbij te pakken en iets opnieuw door te lezen, bijvoorbeeld over de Engelse naad. Dat geeft dan weer inspiratie om verder te gaan.

Soms is het goed om iets op papier te zetten. Om verder te komen en te ordenen. Daar kwam ik vandaag wel weer achter. Al het werk wat we doen, heeft een waarde. Je hoeft niet te min over jezelf te denken. Zo gaat er wat werk door onze handen. Soms iets waar we eerst niets in zien – dat wat eigenlijk moet afsterven voordat er iets nieuws kan ontstaan. Iedereen rent voor zijn eigen zaak, maar gaan we het daarmee redden? Wat hebben we aan een doorboorde zak? Niets, natuurlijk.

Vaak is er geen groot geld beschikbaar, al wordt dat weleens aangeboden. Maar is het verstandig en nodig om een lening aan te gaan? Toch is het goed om verder te gaan en iets op te bouwen; een zaak, een gezin? Anders kan het leven zo nutteloos worden. Vaak weet je misschien niet waar of hoe je verder moet bouwen – ‘werkenderwijs’ bewaar je iets; hoe klein de stap ook. ….

Volg je hart, je uitgangpunten (principes); de rest volgt vanzelf.

De doorboorde zak. Er bestaat een opdracht en er is een plaats die is gesteld en grenzen die zijn aangegeven. Vanzelf wordt de zak niet hersteld; daar is meer voor nodig.

Investeren in buren …. Het kwam de afgelopen tijd geregeld aan de orde. Het is leuk om nieuwe mensen welkom te heten in de buurt, in de stad of dorp. Je kunt kijken of je samen op kunt trekken, je waarden kunt delen en of je iets voor hen kunt betekenen.

Het contact in de stad is vaak vluchtig, er wonen veel mensen van diverse achtergronden en meestal weet je niet waar ze vandaan komen, welk werk ze doen om inkomen te verdienen en wat men doet in de vrije tijd. Als die bestaat, althans ……

Het investeren in buren is niet echt een hobby, geloof ik. Het is ook niet altijd gemakkelijk om iets op te bouwen met buren; het enige wat je vaak met elkaar deelt is dat je naast (of tegenover) elkaar woont. De ene buur woont er lang; de andere vertrekt naar enkele jaren weer naar elders.

Wij mensen zijn niet als bomen die wortelen op een bepaalde plaats. Toch is ons een plaats gegeven en daar moeten we verder. Niet om tot een last te zijn voor anderen, maar om samen te leven, elkaar te helpen. Soms is er een last en die kan gedragen worden. Er is vaak meer veerkracht voor handen dan op het eerste gezicht beschikbaar lijkt.

En dat kan ook met naai- en verstelwerk. Het schijnt ook goed te zijn iedere dag iets van naaiwerk te ondernemen; het verzet de zinnen en daarbij komt er ruimte vrij voor andere (inspirerende) dingen of zaken. Het wordt allemaal vanzelf duidelijk.

Maar als het buiten mooi weer is, is het vanzelfsprekend ook heerlijk om daar bezig te zijn of een wandeling te maken. Het schijnt dat door middel van een wandeling problemen vanzelf worden opgelost. Daarom is het soms tijd om te gaan investeren in buren.

Wij blijven roepen. Het was de conclusie in een aflevering van een podcastserie die ik tussen de bedrijven door wel eens luister. Het ging over de toekomst van het zogenaamd ‘Nedersaksisch’. (Voor diegenen die het (nog) niet weten; ik ben geboren in het oosten van Nederland.) Men voelde zich (even) een ‘roepende in de woestijn’.

Nu zijn er in het verleden meer mensen geweest die riepen vanuit de woestijn en misschien doen wij dat allemaal op z’n tijd. Roepen in een tijd en op een plek waar het vooral ‘droog’ is.

Roepen is vaak zinloos, denken we. Omdat er toch niemand luistert. Dan kom je bij de existentiële vraag over de zin van het bestaan. Als het dan toch niet echt is – en misschien alles op deze wereld – wat doet je bestaan ertoe? Toch is er een grond voor ons bestaan in deze wereld.

Droogte kan allerlei oorzaken hebben. In de natuur is de voornaamste oorzaak dat er te weinig water beschikbaar is om iets te laten groeien.

De zomer is op z’n retour en dat betekent dat we de meeste zonneschijn van dit jaar hebben gehad. Dan gaan we richting de herfst waarbij we onze huizen weer behaaglijk willen maken voor het komende najaar en winter. Daarvoor heb ik onlangs een klus uitgevoerd waarbij ik meende me te moeten spiegelen aan het verleden. Dan gaat het fout. Omdat het verleden achter ons ligt en het moet een werk worden van mij; niet van een ander.

En dat is uiteindelijk gelukt. Dat geeft opnieuw een ‘boost’ van zelfvertrouwen. Maar goed, een juichmoment duurt natuurlijk nooit lang en dan ga je weer over tot de orde van de dag. Jezelf en je werk serieus nemen is een onderdeel daarvan.

‘Wij blijven roepen.’ Omdat er een bepaalde geaardheid is, een soort heimwee.

Weet je wanneer je het onderspit moet delven? Wanneer jij het zwaarste werk moet verrichten. Elke keer. En als je daarvan bent bijgekomen kun je je afvragen waarom je nog niet naar die ‘ene leuke winkel’ bent geweest om iets te kopen.

Onlangs was ik een dagje uit in het voormalige veengebied in Drenthe en dan kun je je bedenken wat een werk die mensen hebben verricht. Al dat veen afgraven, te gebruiken als brandstof om huizen e.a. te verwarmen. Tegenwoordig zie je graafmachines; maar vroeger ging dat wel anders.

Al die vaarten die zijn gegraven om de turf te vervoeren. En als je schipper was en pech had, moest je ook nog gaan ‘lozen’ met je schip. Weer geen winst gemaakt. Hoe kom je er bovenop?

Vroeger is niet meer, dus wordt het moeilijk om een vergelijking te maken. Maar wat zal er gewerkt zijn. Dat heb ik ook onlangs mogen ervaren toen ik in Duitsland op vakantie was. Ik heb een  mijnschacht gezien in Siegen en heb begrepen dat er een speciale ‘Bergschool’ is opgericht om vaklieden op te leiden die dit werk konden uitvoeren. Geen kattenpis, lijkt me.

Maar wat voor een waarde kan het zijn om het onderspit te delven? Ja, het is misschien wel een keuze, zodat ik thuis kan blijven om voor mijn gezin te zorgen zolang het nodig is. Je eigen tijden indelen voor eten, werken, slapen …..

Er zijn mensen die tegen de verdrukking ingaan, tegen beter weten een doel in het leven stellen en daaraan uitvoering geven. Gewoon om de eigenwaarde te behouden en weten wat je waard bent; dat je een waarde hebt. Het kan iets zijn waar veel mensen in het leven aan voorbijgaan, omdat ze te druk zijn met andere zaken.

Het onderspit delven. .. Het kan altijd.

Foto: Adobe Stock.

Onlangs reed ik met mijn dochter langs berg en dal. We kwamen op de weg terug na een kort uitstapje in Duitsland. Het was mooi rijden; aan de ene kant keek je op naar ‘bergen’ en de andere kant was nog iets wat mogelijk leek op een dal. Voor Nederlandse begrippen dan.

Onlangs werd ik nog eens geconfronteerd met ‘berg en dal’. Er zijn mensen die andere mensen door het leven heen loodsen en dit was er een van. De man sprak en zei wel pakkende dingen, relaxed, en er was iets wat mij wel aansprak. Zoals van: “Wie hoog staat, valt diep.” Ja, je kunt van een bergtop naar beneden storten en dan is de val diep. Gelukkig is dat mij niet letterlijk overkomen. Op een bergtop kan het ook koud en alleen zijn. Sommige mensen verblijven daar een lange tijd; andere zijn alweer snel vertrokken naar beneden. Of gevallen.

In het dal moet je verder. Dat zullen mensen die in de bergen wonen wel weten. Je kunt er onder andere achterkomen waar je kwaliteiten liggen, hoe je iets aanpakt en wat – bijvoorbeeld – je karaktereigenschappen zijn. Om opnieuw een berg te gaan beklimmen. Mensen die in de bergen wonen, zullen het wel weten. De gids noemde het betekenisvol.

De vraag is natuurlijk of we bergen moeten beklimmen. We zoeken allemaal in het leven een uitdaging, dat is duidelijk. Betekenisvol, een bedoeling, met een bestemming.

Dat is niet altijd gemakkelijk. Het leven kan ‘hard’ zijn.

Persoonlijk heb ik het wel leuk gevonden om bergen te beklimmen; misschien ga ik het aankomende zomer ook nog eventjes ‘dunnetjes’ overdoen. Ik houd het – denk ik – bij bergwandelen. Langs berg en dal. Het uitzicht zal wel niet saai zijn.

En laten we genieten van de vele kleuren en mogelijkheden die het leven ons biedt.