Het is enige tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen. Het onderwerp van dit stukje had ik al langer in mijn hoofd. Het gaat over wie je bent. Je kunt in het leven druk zijn met werk en dat werk (of die baan) bepaalt wat je doet. Het is de opponent van wie je bent.
Ons leven hangt uiteindelijk niet af van wat je doet. Dat lijkt in tegenspraak met datgene waar ik nu in terecht ben gekomen.
Ruim twee maanden ben ik nu bezig met werk zoeken op de arbeidsmarkt; ik zit in een sollicitatietraject. Het valt niet altijd mee om te bedenken hoe je verder wilt in je werk. Het handelen om iets veilig te stellen kan verkeerd uitpakken, omdat de motivatie niet klopt. En je kunt maar beter eerlijk zijn voor jezelf en tegenover de ander, want op een acteerproces zit niemand te wachten. Je valt vanzelf door de mand.
In dit proces moet er blijkbaar een en ander opgepoetst en geschaafd worden. Daarvoor ben ik erg dankbaar. Daarbij komen af en toe herinneringen naar boven en dan kun je een verkeerd beeld van jezelf ontwikkelen. En als er iemand objectief naar jou kan kijken, kun je bepaalde dingen ook weerleggen. Dat geeft kracht.
Soms kan iets teveel worden en dan kan het je krachten ontnemen. Dan kun je ziek worden en daarvan moet je dan herstellen. Een herstelproces kan net zo belangrijk zijn als een verbeterproces. Het leven gaat snel en het is goed om knelpunten tijdig aan te pakken, zodat eventuele schade zoveel mogelijk beperkt blijft.
Tja, en wat doe je dan met naaiwerk? Ik was blij dat ik het even kon laten liggen, zodat ik de tijd kon gebruiken om andere dingen op te pakken. Zo gaat dat.
De aanhouder wint.