Auteur: Anke Tijssen-Elferdink

Het is enige tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen. Het onderwerp van dit stukje had ik al langer in mijn hoofd. Het gaat over wie je bent. Je kunt in het leven druk zijn met werk en dat werk (of die baan) bepaalt wat je doet. Het is de opponent van wie je bent.

Ons leven hangt uiteindelijk niet af van wat je doet. Dat lijkt in tegenspraak met datgene waar ik nu in terecht ben gekomen.

Ruim twee maanden ben ik nu bezig met werk zoeken op de arbeidsmarkt; ik zit in een sollicitatietraject. Het valt niet altijd mee om te bedenken hoe je verder wilt in je werk. Het handelen om iets veilig te stellen kan verkeerd uitpakken, omdat de motivatie niet klopt. En je kunt maar beter eerlijk zijn voor jezelf en tegenover de ander, want op een acteerproces zit niemand te wachten. Je valt vanzelf door de mand.

In dit proces moet er blijkbaar een en ander opgepoetst en geschaafd worden. Daarvoor ben ik erg dankbaar. Daarbij komen af en toe herinneringen naar boven en dan kun je een verkeerd beeld van jezelf ontwikkelen. En als er iemand objectief naar jou kan kijken, kun je bepaalde dingen ook weerleggen. Dat geeft kracht.

Soms kan iets teveel worden en dan kan het je krachten ontnemen. Dan kun je ziek worden en daarvan moet je dan herstellen. Een herstelproces kan net zo belangrijk zijn als een verbeterproces. Het leven gaat snel en het is goed om knelpunten tijdig aan te pakken, zodat eventuele schade zoveel mogelijk beperkt blijft.

Tja, en wat doe je dan met naaiwerk? Ik was blij dat ik het even kon laten liggen, zodat ik de tijd kon gebruiken om andere dingen op te pakken. Zo gaat dat.

De aanhouder wint.

 

Het kan verkeren dat je op een maandagochtend in de bus zit op weg naar een afspraak. Toen ik na het overleg weer naar buiten stapte, was mijn conclusie dat ik iets moest gaan ‘ausbilden’; niet gelijk in een baan stappen, maar eens goed gaan overwegen wat het moet gaan worden. Wat ga ik laten zien c.q. doen? Wat wordt mijn ‘Ausbildung’. Welke kenmerken, welk (werk)gedrag ga ik ontwikkelen, beoefenen, wat ga ik maken; ‘de bloemen ontwikkelen zich zeer langzaam’. Een ‘Ausbildung’.

Het is een woord dat niet echt in onze taal thuishoort, maar misschien wel op de plek waar ik ben geboren en opgegroeid; mijn zogenaamde ‘geboortegrond’. Dat ligt vlakbij Duitsland en daarmee krijg je ongemerkt toch een bepaalde leefstijl, mentaliteit mee. En onbewust zoek ik dat mogelijk toch weer op.

Dat is toch wel een soort onderliggende passie. Iets of iemand opzoeken wat herkenning geeft en in wie je iets herkent. En ook de mensen daarbij die eenzelfde ‘mentaliteit’ hebben? In het nieuwe jaar weet je niet wat er allemaal gaat komen en veel dingen komen onverwacht.

Werken. Geef het niet op. Ik heb deze week gehoord dat het goed is om geregeld aan het werk te gaan. Dus dat moet je dan maar aanmerken als een voornemen in het nieuwe jaar.

Deze week heb ik iets gemaakt wat ik nog niet eerder gedaan heb in mijn leven: een joggingbroek. De tailleboord gaf enige ‘struggles’. Toen ging de tijd terug naar de periode dat ik had besloten een coupeuse-opleiding te gaan volgen. Het was zwoegen ’s avonds na het werk om de opdrachten klaar te krijgen. Soms ‘ondermaats’, maar het is geworden wat het is. Naaien is niet altijd gemakkelijk en economisch soms een struikelblok. Als je tijd en inspiratie hebt, dan kan er iets moois uit voortkomen.

Een ‘Ausbildung’.

Daar werd ik deze week bij bepaald: de reiziger. Deze heeft ons iets te vertellen.

Ik werd stilgezet bij een bericht op social media waarin een reis gepland stond. Vaak weten mensen die op reis gaan niet waar ze naartoe gaan, terwijl dat voor een toerist wel duidelijk is. Ja, soms zouden we allemaal wel op reis willen gaan. Naar een ‘beter oord’: dat denken we.

Nu heb ik deze week een boek uitgelezen dat ging over landverhuizers. Mensen die hun oude land achterlieten en op weg gingen naar een ‘nieuw land’. Er schuilt een soort uitzichtloosheid in de betreffende landverhuizers en ze denken – tenminste sommige – dat ze het in het nieuwe land beter krijgen. Nu ik dat betreffende boek uit heb, blijkt dat ik uiteindelijk ben terechtgekomen in een oorlog. Dat is blijkbaar wat sommige landverhuizers willen (of wilden): oorlog voeren. Anderen verdienen er goed geld aan en weer anderen verliezen in een oorlog.

We zitten allemaal bij tijd en wijle met een havenloze hoop, een nachtmerrie of met een rad dat voor je ogen wordt gedraaid. Ja, en is er dan een reiziger – iemand die voorbijkomt – die jou iets te vertellen heeft?

Ik weet dat er een voetballer was met de achternaam Reiziger. Ik ken de loopbaan niet van de betreffende speler. Een reiziger ziet onderweg wat hij ziet en hij vertelt wat hij weet. Zo kunnen reizigers verhalen vertellen.

Deze week ben ik begonnen met verstelwerk. Niet zozeer omdat het een geweldig product moest worden, lijkt me, maar omdat er een probleem moest worden opgelost. Dat is gebeurd. Ik hoop dat de klant nog veel plezier aan het kledingstuk mag beleven en als het anders moet, dan hoor ik het ook graag.

Investeren in werk. Dat is iets wat voor de komende week op de agenda staat.

 

 

Deze week voor het nieuwe jaar heb ik een wandeling gemaakt op mijn ‘geboortegrond’. Het was niet echt fantastisch weer om te lopen, maar het was te doen. Toch bijzonder dat je op plekken terugkomt waar ik vroeger ook kwam. Op de fiets dan. Het was een activiteit welke ik graag ondernam: fietsen vanuit huis en dan op zoek in deze wereld. Op zoek naar wat?

Ja, dat weet ik eigenlijk niet meer. Het fietsen zelf vond ik een prettige activiteit om je dromen te  dromen, je plannen kunt overdenken en over je toekomst kunt dagdromen.

Ondertussen zijn we 30 jaar verder. En dan kom je terug op de herkenbare grond. Feitelijk doe je nog precies hetzelfde als 30 jaar geleden. Dus kun je constateren dat er niet veel is veranderd, behalve dat we niet meer zo jong zijn als toen.

Maar we  mogen dankbaar zijn voor dat wat er is.

Het is niet mogelijk om in de toekomst te kijken; dat zou ik soms wel willen. Het zoeken naar werk is feitelijk niet mogelijk; je moet aanpakken wat voor handen is. En dat heb ik deze week maar gedaan in mijn eigen bedrijf(je). Ja, het is niet veel, maar het is meer dan enkele jaren geleden.

Geen geweldige start-up, maar gewoon werken vanuit huis. Het lijkt me goed om dat vanuit huis voort te zetten om inkomen te verwerven. Dat is een ding. Er valt niet te leven van de wind en dat wat geweest is, is niet meer. Niet dat je zoveel nodig hebt, maar als het kan, dan is het goed om te werken om geld te verdienen.

We sluiten dit jaar af en gaan een nieuw jaar in. Een jaar waarin je niet weet wat komt, maar je kunt  blijven verwachten in deze wereld. Het komt goed.  

De week is op z’n einde en dan is het kerstfeest! Het is toch altijd een soort werken naar een climax. Zorgen dat je de boodschappen in huis hebt, het huis schoon hebt (zoveel mogelijk) en alle bedden gespreid voor wie thuis slapen.

Ja, dat laatste vind ik wel belangrijk.

Het is fijn dat je iemand onderdak kunt verlenen en dat je samen met de ander kunt optrekken. In dit geval mijn (ons) gezin. Eigenlijk ben ik ook dankbaar dat het ons gebracht heeft waar we nu zijn. Sterker – denk ik weleens – dan enkele jaren geleden.

We worden er fysiek niet jonger op en het gemak om iets snel voor elkaar te krijgen wordt ook iets anders. Wel ben ik dankbaar dat ik deze week heb kunnen fietsen; dat heeft me goed gedaan. Of spontaan gaan lopen naar een bestemming behoort ook tot de mogelijkheden. Het solliciteren naar werk was ook iets waarmee ik me deze week heb beziggehouden. Het naaiwerk is even blijven rusten; er kwamen andere dingen die meer prioriteit hadden.

Nu is het zondag als ik deze blog afrond. De eerste kerstdag. Een feestdag voor veel mensen en we doen er ook veel aan om het tot een feestdag te maken. Het kerstverhaal blijft overeind staan en daar kan op vele manieren  invulling aan gegeven worden.

Het in stand houden van een bedrijf vergt inspanning; belangrijk is gewoon om jezelf daarin te blijven. Ook als de blog (te) laat is. Het is een soort ‘discipline’ en ooit heb ik gelezen dat als je iets herhaalt dat daarachter een kracht schuil gaat. ‘De kracht van de herhaling’, noemde iemand het ooit. Ik denk dat het waar is.

Deze blog loopt nu ook op z’n einde. Als er iets genaaid moet worden, dan kan ik dat voor je doen.

Dat heb ik deze week spreekwoordelijk toch even gedaan: bij de pakken neerzitten. Het was naar aanleiding van een naaiopdracht die graag toch snel klaar zou moeten zijn. En, inderdaad, omdat ik de ruimte had en mensen niet in de kou wil laten zitten, heb ik deze uitgevoerd. Met de tegenwoordige energieprijzen in het achterhoofd.

Zoals ik dacht dat het gedaan zou moeten worden. De bedoeling was net iets anders en dan kan ik nu niet meer terugdraaien. Wel heb ik aangeboden om e.e.a. te herstellen. Intussen is dat gebeurd.

En dan moet je toch weer opstaan om door te gaan. De ‘ellende’ achter je laten en je weg vervolgen. Sommige dingen zijn echter een ‘communicatieding’; we gaan zien hoe het uitpakt. In ieder geval ben ik blij dat ik eraan heb mogen bijdragen dat er een warmere woning bijstaat.

Dit ‘pak’ moet dan ook nog weer ingeboekt worden.

Het is wel leuk om mensen met een hands-on-mentaliteit te ontmoeten, mensen die je het voordeel geven van de twijfel en met je aan tafel zitten voor een gesprek. Het is maar goed dat je mensen in je leven tegenkomt. Die bewaren je ook voor het maken van verkeerde beslissingen.

Ondernemen doet ieder op zijn/haar eigen wijze en eigen mentaliteit. Het is mooi dat er in dit land ruimte is om tot elkaar te komen en elkaar vertrouwen te durven geven. Want dat is wat je als ondernemer doet. Ik vond het leuk om feedback te krijgen – in dit geval goede feedback. Iemand die eerlijk zei waar het op stond en op een plek waar ik goed in mijn vel zat (en zit).

En dat is gewoon ‘thuis’. Ik hoop dat er meer van zulke gesprekken zullen volgen!

En af en toe bij de pakken neerzitten…… daar wordt niemand slechter van.

Onlangs zat ik in een gesprek en de conclusie was dat we ‘gelukzoekers’ waren. Het werd beaamd; we zijn gelukzoekers.

En dus kan ik nu dankbaar terugkijken op de beslissing die onlangs genomen is, zodat ik misschien wel heel iets anders moet gaan doen. ‘Zolang je maar gelukkig bent.’, denk ik dan maar. Dan komt het met de rest ook wel goed.

En niet meer achterom kijken. Want deze week heb ik mijn cv weer ge-updatet en dan komen er toch wel weer hele processen voorbij. Waarom klikt het met die ene persoon wel en met die andere niet? We zijn op zoek naar iets nieuws en misschien is dat nieuwe niet altijd wat je ervan verwacht. Of is het helemaal niet mogelijk om naar geluk te zoeken?

Ik denk dat je er niet zoveel mee opschiet. Je doet het om jezelf er beter door te voelen; de vraag is of je er ook daadwerkelijk beter door wordt.

Deze week heb ik een essay gelezen over geluk. Het fenomeen heeft veel facetten en uiteindelijk lijkt het zo grijpbaar als de wind.

Het was leuk dat ik deze week ergens op bezoek kon en toen kreeg ik terug dat ik maar goed moest gaan uitrusten. Ja, dat was ook wel een ding. Want vaak moet je door en dat vraagt ook veel van je lichaam; meer dan we denken, misschien.

En dat uitrusten heeft dan ook wel weer gevolgen. Het geeft enige ontspanning waarbij je ook kunt gaan nadenken over welke activiteiten we kunnen gaan oppakken. Ik las een artikel over moeders met een eigen bedrijf. Het lijkt erop dat iedereen zich een slag in de rondte moet werken om rond te komen, tegenwoordig.

Uiteindelijk wordt je daar niet bij van, dus dan gaan we op zoek naar geluk. We zijn gelukzoekers.

‘Ik wist de eerste dag niet wat ik moest doen, dus ging maar koffie zetten.’ Dat was een zin uit een artikel in de krant die ik deze week las.

Koffiezetten. Dat blijft altijd een ding.

Weet jij wat jij de eerste dag gaat doen? Een eerste dag in een nieuwe week, in een nieuwe levensfase?

Het is goed om stil te staan bij ‘de eerste dag’. Deze dag kan zomaar een perspectief bieden op zaken die je nog nooit eerder hebt gezien of waaraan je nog niet eerder hebt gedacht. Je wordt zo stilgezet en dingen komen in een goed gezichtspunt te staan.

Deze week ben ik naar de markt geweest om iets te kopen in het kader van naaiwerk. Wat is het dan leuk als je een bekende tegenkomt die je al lang niet meer gezien en gesproken hebt. Vanuit de gesprekken in het verleden was er opnieuw een aanknopingspunt om verder te praten. Het is ook fijn om te kunnen zeggen dat het goed gaat. Dan heb je ook een goed woord voor de ander en hoeft deze zich ook geen zorgen te maken.

Naaiwerk kun je dan weleens achterhaald of ‘uit de tijd’ vinden, omdat het aanschaffen van een kledingstuk een stuk eenvoudiger is en ook vaak goedkoper (of even duur) dan een kledingstuk dat  zelf is uitgedacht en gemaakt. Maar toch ga ik ermee door. Op een bepaalde manier is het toch economisch en je hoeft minder snel over te gaan tot de aanschaf van nieuwe kleding. Dat geeft ook weleens rust in de portemonnee.

Het is goed om deze week af te ronden en ook het werk een dag te laten liggen. Je kunt bepaalde leefregels in acht nemen om een leven op te bouwen.

Daarbij kun je ook stilstaan op de eerste dag.

Opstaan en weer doorgaan. Dat is het devies. Deze week werd ik stilgezet in mijn arbeidsproces. Dat betekent toch wel iets. Dat je ergens niet verder kunt groeien. Het zal de bedoeling zijn; je weet ook niet waarvoor je bewaard wordt.

Dus dan kun je uit een oud patroon stappen en op weg gaan naar iets nieuws. Dat geeft altijd wel een uitdaging; want vaak weet je nog niet wat dat nieuwe dan is. Ik laat me graag verrassen, denk ik. Ik heb enkele naaiklussen klaargemaakt en dan merk ik dat dit gewaardeerd wordt. Dat zijn andere gesprekken.

Dingen die je goed kunt, kun je blijven doen. Als je iets doet wat je goed kunt, dan geeft dat ook zelfvertrouwen. Vertrouwen geeft kracht en daarmee kun je verder. Daarbij is het goed om dichtbij jezelf te blijven; iemand anders doet dat ook.

Het is wel fijn dat er enige ruimte is om het huis aan kant te maken in de decembermaand en om iets meer tijd te hebben om te investeren in het gezin. Tijd = geld.

Het najagen van geld staat misschien gelijk aan het najagen van de wind. Het kost veel inspanning en het levert niets op, uiteindelijk. De conclusie is dan ook dat het allemaal ‘ijdelheid’ is; uiteindelijk blijft er niets over.

En met dat ‘niets’ sta je weer aan het begin van – bijvoorbeeld – een dag.

Een nieuwe dag waarbij je mag opstaan en weer doorgaan. Dat doet het leven zelf. Het is wel prettig dat je er zelf niets meer aan hoeft toe te voegen; het leven ontvouwt zichzelf. Vandaag heb ik in een privésetting een goed gesprek kunnen voeren en daarmee kun je elkaar versterken. Een gesprek waarin openheid is, geeft ruimte voor reflectie, voor versterking.

En dat is iets wat we allemaal wel kunnen gebruiken!

Kleding draagt soms een oude geur met zich mee. Ik ontvang af en toe kleding die een dergelijke geur bij zich heeft. Dan kan ik me afvragen hoe het komt dat deze kleding deze geur meedraagt en of de klant er iets mee wil zeggen. Mogelijk is het een ‘nestgeur’. Kleding die lang in huis is, neemt een bepaalde geur op.

Je kunt een bewustwording ontwikkelen om verantwoord met grondstoffen om te gaan. Het is niet vreemd om een goed tweedehands kledingstuk aan te schaffen. Mogelijk heb je er meer plezier mee dan met een goedkoop topje dat deel uitmaakte van een grote winkelketen.

Ik werd deze week bepaald bij het fenomeen ‘oude geur’. Bij het werk aan een kledingstuk kon ik daarbij een link leggen.

De geur blijft hangen; de dingen blijven allemaal hetzelfde. Of ‘het ruikt nog net als vroeger’. Het kan zijn dat je al jaren hetzelfde wasmiddel gebruikt; hetzelfde toiletartikel gebruikt alsof er niets verandert; je zit nog steeds in dezelfde positie als vroeger.

Als iets een oude geur behoudt, kan het zich niet vernieuwen. Moet iets verfrist of vernieuwd worden? Daar zijn zeker mogelijkheden voor. Het kan zijn dat er iets anders moet gebeuren.

We staan hierbij niet zo vaak stil en het is wel zo dat veel dingen in het leven zichzelf ontvouwen. Feitelijk komt het erop neer dat je gewoon je leven leeft en het beste is om dat te blijven doen.

Met een oude geur en/of een nieuwe.

De dagen volgen elkaar op en het is fijn dat er ook momenten kunnen zijn van rust. Dat je niet telkens wordt opgejaagd om iets te gaan doen of om iets te willen ondernemen. Voor het lichaam is het ook goed dat het goed kan uitrusten. Je kunt dan meer ontspannen het leven door.