Auteur: Anke Tijssen-Elferdink

In andermans zaak kijken. Het is leuk om in andermans zaak te kijken. De laatste paar weken ben ik even op stap geweest in enkele dagen en heb enige zaken kunnen bezoeken waar ik nog niet eerder geweest was. En ben ik ook in zaken geweest die mij wel bekend waren.

Soms kun je enthousiast worden over een zaak en denken dat je er een eigen draai aan kunt geven. In de zaken waar ik ben geweest, kon ik ook geld uitgeven. Soms gaat dat geld uitgeven van harte, en een andere keer uit plicht. Want, ‘voor wat, hoort wat’.

Sommige zaken zijn erg veranderd en daar herken je niet veel meer terug. Hoe dat allemaal komt? Ik kan er geen eenzijdige verklaring op geven.

Wel ben ik dankbaar dat ik de laatste tijd enkele zaken heb kunnen bezoeken. Het kan ook zo anders gaan in het leven; niemand die het weet.

Nu heb ik het over fysieke zaken, maar er bestaan ook andere zaken die niet altijd voor het oog zichtbaar zijn. Het is daarom ook goed om respect te hebben voor de ander.

Het mooie weer speelt natuurlijk ook parten dat het prettig was om erop uit te trekken. En de dagen zijn langer, dus kan er meer ondernomen worden. In mijn eigen onderneming schijnt de laatste tijd veel de zon naar binnen; er zijn nog geen nieuwe gordijnen gemaakt. En dan is het misschien ook wel goed dat ik nu in de ochtenden in een ander bedrijf aan het werk ben.

Soms is het gewoon hard werken, soms ook té hard, denk ik weleens. Maar – zoals wij mensen zijn – wij willen niet voor een ander onderdoen. Toch is het goed om je eigen gang te gaan.

In andermans zaak kijken. Nu is het even genoeg geweest.

‘Wakker blijven’. Iemand zei het een keer toen ik ‘aan het werk was’ en er niets was te doen. Ja, het was een inspanningspleging om wakker te blijven. Dat is werken: een inspanning plegen. Gelukkig kende ik de betreffende persoon en hij kende mij ook wel een beetje. Een beetje dezelfde ‘roots’.

Dan heb je aan een paar woorden soms genoeg.

Ik neem me weleens voor dat dat de eerste voorwaarde is om aan een werk te beginnen. Wakker blijven, waakzaam zijn. je weet niet wat er gaat komen.

Dan is het goed om zo goed mogelijk voorbereid aan iets te beginnen. ‘Be prepared!’

Een bepaalde routine en regelmaat is zeer van belang om goed te kunnen functioneren en een goede nachtrust vind ik zelf erg prettig.

Vandaag ging ik een dagje op stap met oude bekenden en dat was even ontspannen. Lopen door winkelstraten, terrasjes pakken en het gesprek voortzetten. .. sommige dingen gaan vanzelf.

Gewoon een manier om te bouwen aan relaties. Relaties maken onderdeel uit van het werk en leven. Je moet elkaar kunnen vertrouwen en ‘vertrouwen komt met de voet’, zeggen ze. Het is wel bewonderenswaardig dat sommige dingen vanzelf gaan waarvan je nooit gedacht zou hebben dat zoiets op je pad zou komen.

Zelf heb ik bepaalde dingen niet gepland. Misschien zijn dat wel de verrassingen van het leven. Ook de contacten die je opdoet waarbij een band gesmeed wordt van wederzijds respect kunnen iets met je doen. Je kunt elkaar daarin vasthouden.

Ja, ik probeer het leven zo open mogelijk tegemoet te treden; ook in het werk. Afwachten wat komt vormt hiervan een onderdeel. Als er ruimte is om iets te gaan doen (werken), lijkt me dat momenteel een passend onderdeel in mijn leven. Ik ben blij dat het kan.

En dan nu naar bed.

Soms komt het voor in je leven. … dat je op een nieuw terrein komt. Misschien gebeurt het ook wel vaak; ieder doet zijn/haar ding in het leven.

De vakantie is weer bijna voorbij en veel mensen komen terug van hun reizen en bestemmingen. Ook als je erop uit trekt, kom je op een nieuw terrein.

In het werk kan het ook zo gaan. Dat je op een nieuw terrein komt. Je weet niet wat het gaat brengen. Soms ben je blij dat je ergens aan het werk kunt (of mag); dat je wordt ‘gedoogd’. Werk is iets wat je gegeven wordt; anderen zien het als een recht. Tevens kan er reden tot dankbaarheid zijn dat werken nog mogelijk is.

Ook kun je oude paden bewandelen. Wegen of dijken die al een hele poos bestaan en waar je gretig gebruik van maakt. Het geeft iets vertrouwds dat zoiets is aangelegd. Je vraagt je soms af of het allemaal zin heeft gehad om enorme bouwwerken (of kunstwerken) te bouwen, maar ‘gedaan is gedaan’. Dan moet je ook niet meer achterom kijken.

Je kunt je dan op een nieuw terrein gaan begeven. Het kan soms spannend zijn om dat te doen want je weet niet wat eruit komt. Moedig de weg voorwaarts gaan is het enige wat mogelijk is.

En dan is het mooi als je bekenden uit het verleden tegenkomt met wie je het gesprek zo voortzet. Dan zijn het geen gesprekken over ‘koetjes en kalfjes’, maar dan kan het zijn dat er diepere lagen aangeboord worden.

Achterom kijken is zinloos en kan een valstrik worden. Mooi is het als je iets nieuws mag beginnen en ook in de natuur zie je dat terug. Het zou leuk zijn om daarmee iets te kunnen doen in de toekomst.

Plannen maken. …… ‘life goes on’.

Vandaag ben ik naar een huis geweest waar een familiegeschiedenis werd verteld. Het bijzondere van elke familiegeschiedenis is, is dat deze veel facetten kent. Zo ook bij deze familie. Feit is dat deze familie zeer gastvrij was en mensen hielp die hulp nodig hadden.

Ja, zo kun je ergens terechtkomen.

Het is iets waarvoor je dankbaar mag zijn. Voor het feit dat je een dak boven je hoofd mag hebben en dat er voor je gezorgd wordt als dat nodig is. En dat je kunt werken als dat mogelijk is. Het kan ook zo afgelopen zijn. Niemand die dat weet.

Deze week ben ik begonnen met de werkzaamheden voor een volgende klant. Ze komen hier niet door een brede deur naar binnen, zoals in het pand waar ik vandaag was. Maar een kop koffie op z’n tijd is wel haalbaar.

Vaak rol je van het ene in het andere en pak je datgene op wat op je pad komt. Zo kun je mensen helpen en een plekje geven om op verhaal te komen. Of hen een plek geven om hun verhaal te doen. Mooi is als er een uitwisseling komt van gedachten en als er herkenning is.

Het bijzondere van deze rondleiding vandaag was wel dat de gids betrokken wilde zijn op het welzijn van de bezoekers van dit huis. Dat je er anders naar buiten gaat dan dat je er binnen bent gekomen. Vaak sta ik er niet bij stil, maar hoort het niet zo te zijn? Dat je een dusdanige betrokkenheid op mensen kunt hebben dat ze graag terugkomen, indien nodig of als het mogelijk is?

We geven wat we ‘in huis’ hebben en doen wat in ons vermogen ligt.

Naar een huis geweest. Misschien is dat het enige wat belangrijk is. Daar waar gastvrijheid gekend wordt.

Het was een mooie dag vandaag om buiten te zijn: even goed ontspannen en ‘out of the box’ te denken.

Nu kun je je afvragen in welke ‘box’ je zit, maar persoonlijk denk ik dat het niet veel zin heeft. We leven ons leven en pakken de dingen op die op ons pad komen. Of je kunt denken dat je in een systeem zit waarbinnen je moet functioneren.

Nu heeft het leven voor ieder iets anders in petto en ik denk dat veel zaken afhangen van de genen die je hebt gekregen. Zo heb ik gisteravond gekeken naar een programma op tv waarin ondernemers hun ding deden aangaande een ‘bed & breakfast’. Enkele jaren geleden leek het me fantastisch om zoiets op te pakken, maar volgens mij is het ook hard werken. Nu is hard werken niet verkeerd, maar het lijkt me niet de bedoeling dat je daaraan onderdoor gaat.

Maar wat je plekje dan wel is? Dat is voor iedereen weer anders. Niet iedereen heeft hier nog een vaste werkplek en dan kun je op plekken komen die nieuw voor je zijn.

Of het dan zin heeft om te bouwen aan vertrouwen met collega’s? lk denk het wel. Je kunt elke dag laten zien aan de ander wie je bent, hoe je denkt en wat je waard bent. Wat de ander daarmee doet, is zijn of haar zaak. Het is niet altijd nodig om te weten wat een ander denkt of niet denkt; veel dingen blijven nu eenmaal verborgen en dat is maar goed ook. Zo hebben we een vrijheid waarin we mogen staan en hoeven we niet over elk detail in ons leven verantwoording af te leggen.

Vroeger dacht ik daar wel anders over.

Even goed ontspannen in de vrijheid die we hebben gekregen. Laten we dat maar vasthouden.

 

Vandaag had ik een leuke zaterdag. Het kwam misschien ook omdat het mooi weer was; heb de winterdekbedden buiten kunnen luchten en kunnen opbergen. Daarbij was het leuk om te ontdekken dat steeds meer mensen weer naar buiten gaan. Het kan nu ook.

Ik had mijn naaiwerk afgerond en hoopte dat ik er niet meer aan hoefde. Maar dat laatste is niet het geval.

Doch vandaag niet. Vandaag was het een ‘thuiswerkdag’. Wassen, opruimen, stofzuigen, bakken. … Gewoon een voorbereiding voor de paasdagen. Daarbij komen enkele onverwachte dingen op het programma te staan, maar dat heb ik kunnen regelen.

Ik ben dankbaar voor wat het is. Dat wat je hebt (nog) proberen vast te houden en investeren in nieuwe dingen. Ik ben benieuwd of het iets oplevert; je kunt niet in de toekomst kijken. Wel probeer ik dapper de volgende stappen te zetten. soms kun je verhalen lezen over mensen en dan komen er herkennings- of aanknopingspunten naar voren. Hoe zal het gaan met werk? Komt er nog ergens een baan naar voren of kan ik op deze manier verder?

Ik ben blij dat we in onze maatschappij een vangnet hebben. We hoeven het niet alleen te doen en het is leuk om mensen te ontmoeten met gedeelde normen en waarden. Dat geeft enige rust. En herkenning. Waar een ander denkt voor te moeten strijden, vraag ik me af of dat allemaal nog wel zin heeft. Misschien heeft het iets te maken met het ‘ouder worden’. Veel dingen heb je al gezien en ben je aan het ‘herkauwen’, terwijl anderen hun ‘coming-up’-periode ingaan.

De beste dingen in het leven kosten niets, heb ik weleens begrepen. Misschien is dat wel zo en is het datgene van jezelf wat je in werk legt. Open staan voor leven.

Het was een leuke zaterdag.

Het kind van de rekening zijn. ………. De beelden stonden op het netvlies. Het gilet bij de jongen dat te strak zat. Hij keek er ook niet echt vrolijk bij; alsof hij alleen de nadelen van het geheel overzag.

Ik zag ook iets. De zijnaden die ik veel smaller waren gemaakt, omdat het geheel aansluitend moest zijn en zeker niet te los mocht zitten. De schouderpartij waarover ik enige hoofdbrekens had gehad en waarvoor de klant nog een keer terugkwam, zaten gelukkig wel goed.

Patroontekenen is een ding. Omdat het allemaal nogal snel klaar moest zijn en ik ook werk buitenshuis had aangenomen, nam ik voor het gemak een patroon van een gilet uit een naaitijdschrift. Daarbij rekening houden met de wens van de klant dat het netjes moest aansluiten en dan denken dat het wel een heel smal mannetje was.

Het was lang geleden dat ik een gilet genaaid had en voor het naaitechnische gedeelte ik had ook geen aantekeningen in de mappen van de opleiding gevonden. Wel heb ik ooit bij een examenopdracht een gilet genaaid. Ik herinnerde me nog dat hij bij de schouders gesloten werd. Dat heb ik uiteindelijk gedaan en het geheel met een blinde zoomsteek vastgezet.

‘Eind goed, al goed.’, zou je denken.

Helaas niet en ik heb het geheel uit handen gegeven. Het is een goede leerschool geweest waarbij ik uiteindelijk ook geen rekening wilde zien. Dan maar ‘eieren voor het geld’ op de zaterdagochtend bij het ontbijt.

Ja, wie gaat uiteindelijk het gelag betalen? Of, wie is het kind van de rekening? Laten we ons daar maar niet te druk over maken. Er waren in het verleden meer ‘kinderen van de rekening’ en je weet nooit hoe iets nog ten goede kan keren.

Ik hoop dat deze jongen uiteindelijk een prachtig gilet krijgt.

‘Dat is de prijs die je betaalt voor zekerheid en betrouwbaarheid.’ Dit kwam onlangs even binnen.

Deze week ben ik begonnen aan een gilet voor een kleine jongen. Het is lang geleden dat ik een gilet heb genaaid en, omdat dit het geval was, heb ik besloten om de hele zaak te gaan doorslaan. Er waren ook nog enige onzekerheden en onkunde omtrent het opmeten van het geheel, dus de zaak werd er niet rustiger op.

Omdat je toch wil doorwerken, ging ik gemakshalve uit van het principe om een zijnaad van de voering open te laten. En zo de hele boel te gaan keren. Maar er zat toch enige ruis in het geheel.

Dan maar eens zoeken op internet. En, ja hoor. Op het internet valt van alles te vinden. Je kunt zelfs stappen overslaan om tot je doel te komen, lijkt het. Wat ze je allemaal niet wijsmaken. …….

Het is goed om terug te keren naar de basis. En al kun je een goeie zijn voor de omzet elders; thuis moet het werk ook gedaan worden. Onder druk werken hoort er weleens bij, maar hier was het deze week klaar. De grens van ‘bloed, zweet en tranen’ werd bereikt. En toen ging de knop om. Gewoon stoppen met het werk. Er moet ’s nachts goed geslapen worden – in ieder geval niet te weinig – om ’s morgens goed uitgerust wakker te worden.

Vaak gaan dingen toch anders dan jij wilt, dus ik zet mijn wil maar op plaats twee. Dat is wel iets wat mij rust geeft en waardoor ik kan wachten op wat komt.

‘Een prijs die je betaalt voor zekerheid en betrouwbaarheid.’ Ik zal het niet snel zeggen. Met hard werken kom je er alleen niet.

‘Less is more.’, zeggen ze weleens.

Het komt goed.

Zes dagen werken. Wie doet dat nu nog? Als het je gegeven is om te werken, heb je niet veel keuze.

Sommige mensen denken dat je er zelf voor kiest om te werken en dat je dit dan leuk vindt. Daar wil ik persoonlijk wel eens vraagtekens bijzetten. Ik vind het niet altijd leuk; soms zelfs confronterend. Wel heb ik ervaren en deze week opnieuw gemerkt dat er veel wordt geïnvesteerd in de veiligheid van onze samenleving en van onze medemens. Veiligheid is niet voor iedereen een vanzelfsprekend gegeven en tot handhaving van regels zijn we veroordeeld. Het is hard werken om ook de veiligheid van onze samenleving te waarborgen.

We mogen allemaal zeggen en schrijven in dit land wat we willen. Soms zou ik willen dat het eenvoudiger was.

Deze week (vandaag) heb ik een broekje gemaakt voor een trouwerij. Er schijnt veel te worden getrouwd deze periode en daar hoort passende kleding bij. Ik was blij dat deze opdrachtgever even meekeek naar het patroon. Voor mij was het een nieuwe stof waarmee ik heb genaaid. Het leuke van internet is dan wel dat ik de herkomst van deze stof heb kunnen achterhalen. De stof kwam uit Italië en was volgens mij een degelijke wol met een platte binding. De zakken heb ik gemaakt van ‘pocketing’; een speciale stof voor zakken. Dat heb ik in het verleden geleerd op de opleiding, evenals neggenband. Dat laatste heb ik nu niet opgezocht; ik heb een andere vervanger gebruikt die gemakkelijker voor handen was. Ja, dat mag ik nu helemaal zelf bepalen. Ook het fijne van thuiswerken is dat ik geen reistijd heb èn ik heb vanmiddag lekker in de tuin kunnen pauzeren met een pot thee. Ook je eigen tijd indelen.

Zes dagen werken. Ik ben blij dat het voorbij is.

Het moet van binnen uit komen. Dat wat je wil met je leven. En er moet brood op de plank komen. Soms krijg ik dat.

Ik heb weer tijd gevonden om een naaiopdracht voor te bereiden. De lijnen zijn gezet en het patroon moet nu nog doorgemeten worden.

Het werken buiten de deur gaat nog steeds door, maar ik ben ook blij dat ik opnieuw ruimte heb kunnen vinden om met naaiwerk verder te gaan. Eigenlijk heb ik dat veel te weinig gedaan in het leven door omstandigheden. Er moest brood op de plank komen en dan was naaien niet altijd gemakkelijk te realiseren. Ik zal niet zeggen dat het nu gemakkelijk is, maar een plekje waar je je kunt terugtrekken is soms goud waard.

Mijn sollicitatietraject heeft het nodige opgeleverd. Zo ben ik meer stil gaan staan bij mijn zgn. ‘kerntalenten’. Met dat gegeven begrijp ik mijn loopbaan ook meer. Dat wat ik ‘leuk’ vond om te doen was niet zozeer alleen ‘leuk’, maar het is een levenswerk geworden. In een vorige blog was al duidelijk dat de locatie van dat werk verplaatst is waar ik mijn talenten (en vaardigheden) kan inzetten en wie weet verplaatst zich dat nog eens een keer. Ik durf het niet te zeggen.

Er zijn grenzen in het leven waarmee je te maken krijgt en dan kun je overwegen om wel of niet een stap te zetten. De stappen die ik heb gezet hebben ook de nodige ervaringen opgeleverd. Niet persé altijd wat ik wilde. Het heeft allemaal gewoon een bedoeling; misschien een stukje tijdverdrijf.

Het wordt allemaal een stukje gemakkelijker en loslaten is wellicht het beste wat je kunt doen. Er kan ook nog iets in het verschiet liggen.

Het gaat om een zogenaamde ‘intrinsieke motivatie’. Een motivatie die van binnen uit komt.