Voordat ik het weet, ben ik verzeild in het uithalen van kapmouwtjes. Het duurt langer dan gepland en zo heb ik zelden een draadloos bestaan. Het kost tijd. Tijd is geld in deze maatschappij en niet altijd kun je dat doorrekenen. Tenminste, ik kan dat niet.
Op advies van een goede ‘dokter’ in de buurt heb ik een paar keer tijd genomen voor mezelf. Dat heb je ook nodig. Om te bedenken wat je moet doen – om inspiratie op te doen. Werk bestaat namelijk uit verschillende lagen. De gewone dingen doe je met de handen, met andere gebruik je je verstand en uiteindelijk komt je hart erbij. Vooral dat laatste – dat kan soms erg ingewikkeld zijn – want hoe zit het met het hart?
Uiteindelijk doe je je werk met je hart. Want daar kom je het verste mee.
Soms lijkt het alsof ik ’s ochtends als een (school)kind de kamer binnentreedt en dan voor het eerst aan een werk begin. Ook al heb ik al enige jaren ervaring; voor de gemoedsrust pak ik nog weleens de boeken erbij voor de basisprincipes. Dat is iets wat je altijd kunt doen: terug naar het fundament. Het geeft rust. Opgedane kennis leidt tot opgedane ervaring en ervaring is de beste leermeester. Een proeflapje geeft perspectief, maar brengt je niet altijd bij het uiteindelijke werk.
Je hebt uitgangspunten nodig om een werk goed te verrichten. Zoals het knippen alvorens te beginnen met naaien. Het kan zijn dat die aan de kant gezet worden c.q. niet interessant gevonden worden. Dat betekent voor mij een ongefundeerde start voor het werk. En dan moet je tussentijds bijsturen om een en ander niet verloren te laten gaan. Want dat kan ook gebeuren. Het is fijn als mensen tevreden zijn. Soms is het wel intensief, maar het levert ook iets op: een draadloos bestaan.