Niet stoppen om het goede te doen. Dat was mijn conclusie van deze week naar aanleiding van berichten uit de media. Nalatigheid lijkt de oorzaak van de enorme ramp in Libanon. Dat gebeurt ook in ons (mijn) werk. Je hebt te maken met de factor tijd.
Toch moeten we niet ophouden goed te doen.
Dat betekende voor mij rustig aan doorwerken aan een nieuwe opdracht. Ook heb ik labels genaaid in kleding en daarbij had ik enige opmerkingen. Kritiek mag best als het opbouwend is. Vaak wordt het niet direct opgepakt, maar je kunt er in een later gesprek op terugkomen.
Soms is er niet voldoende tijd om in een gesprek de diepte in te gaan. Of men is heel oppervlakkig. Deze week las ik een interview met een tv-presentatrice en ze merkte op dat echte interesse niet aan tijd of vorm gebonden is. Ze geloofde dat mensen heel snel konden merken of interesse oprecht is of niet.
Ja, het is soms boeiend om met klanten in gesprek te gaan. Het blijven vaak korte gesprekjes, maar toch.
Het is een periode van vakantie met enkele werkdagen en daarin kun je keuzes maken om iets wel of niet te doen. We zitten nog met coronamaatregelen en dat is ook een reden om niet echt het huis uit te gaan als het niet direct nodig is. Dus heb ik ook nog een film gekeken. En daarin vertelde een winkelier dat zijn winkel ‘an sich’ niet zo bijster interessant was, maar het waren de verhalen die het hem deden. De verbondenheid die er tot stand kwam.
Ja, zo maken wij deel uit van een groter geheel en hoef je niet zo lang te zoeken naar je plekje op deze wereld. Je bent er. En dat is genoeg.
Aan het werk en opbouwen maar. Niet stoppen om het goede te doen.
