Categorie: Geen categorie

Hoe run je een goede huishouding? Het is een vraag die ik mezelf onlangs stelde en waar ieder een persoonlijk antwoord op heeft. Geen enkele huishouding is dan ook hetzelfde. Een bedrijf aan huis kent ook een huishouding. En dan  heb je daarbij rekening te houden met klanten; wordt er inbreuk gedaan in je privéleven en dat van je medehuisgenoten (gezin).

Meestal is het alleen het afgeven van het naaiwerk en het doorspreken ervan; heel incidenteel wordt er koffie gedronken (of thee). Je kunt er druk mee zijn. Niet alles valt te plannen en dat vraagt wel eens improvisatievermogen.

Van nature ben ik geen planner en nu ik vier dagen uit huis werk, wordt het naaiwerk toch vaak doorgeschoven naar de volgende maandag. Ik mocht wel willen dat het meer was, maar het is nu zoals het is en daarmee moet ik het doen.

Ik hoop dan ook dat ik hier thuis verder orde op zaken kan stellen in mijn naaihoek, een boekje met aan te schaffen artikelen terugvind, zodat ik mijn genaaide spullen voor de webshop kan gaan afronden. Nee, ik heb niet veel verkocht, maar daar heb ik ook niet veel moeite voor gedaan. De arbeid moet wel lonen, maar een factor geluk doet ook iets met de zaak.

En daar is waar je voor gaat.

De afgelopen week heb ik geen tijd gehad om goed stil te staan over wat mij de afgelopen week allemaal overkomen is. Arbeidsontwikkeling op mijn leer-/werkplek waar nog steeds verder ga in combinatie met de zorg binnen mijn gezin.

Zo heb ik afgelopen maandag hier thuis het werk aan de voetbalshirts klaargekregen en kwam er deze week ook een nieuwe naaiopdracht bij – aanpassing aan gordijnen. Toch wel bijzonder om dan weer in contact te komen met iemand die een andere persoon die ik dan weer ken ook kent en dat het cirkeltje zo weer rond is. Ik heb een begin kunnen maken met het werk en de machine ingeregen.

‘Nooit “nooit” tegen iets nieuws zeggen, maar het is ook goed om de organisatie tot rust te laten komen.’

Misschien wel hèt adagium van het leven en werken.

Her en der heb ik het al een paar keer genoemd. Ik heb onlangs een artikel gelezen over een molenaar die het goed vond om door weer en wind over de dijk te fietsen.

Het is blijkbaar goed zo af en toe een frisse tegenwind te hebben.

 

 

Soms komt het op je pad. Als goede zorg, om bij te praten, meningen uitwisselen en – last but not least – om opgebouwd te worden. De afgelopen week heb ik enkele vruchtbare gesprekken gehad en ik heb twee voetbalshirts afgerond. De voetballerij en alles eromheen lijkt (is) een interessante business en er kan goed geld verdiend worden. Ook in additionele zaken, zoals onder andere leveranciers van voetbalshirts.

Nu heb ik nog een shirt liggen wat nog een verandering moet ondergaan. Opmerkelijk was ook om eens stil te staan bij het feit dat alle – in dit geval – voetbalclubs elk jaar nieuwe shirts hebben. Een nieuwe stijl, soms. Er zijn dus heel wat voetbalshirts in omloop.

Ja, zo gaat het.

 

 

 

 

 

Je moet met je tijd mee en in dit geval zal ik in de komende week de ontbrekende puzzel op een eigen wijze gaan leggen.

Deze week heb ik ingezet op duurzame arbeidsontwikkeling. Met de nadruk op ‘duurzaam’. En ik heb eens bewust stilgestaan bij het fenomeen ‘vriendschap’. Want dat kan je energie geven in het leven; het kan een baken zijn, een kracht. Want dat hebben we nodig: levenskracht.

Duurzaamheid kan ook kwetsbaar zijn, het kan je zomaar ontvallen.

Afgelopen maandag heb ik een klant gemist, terwijl ik er zo rekening mee had gehouden dat hij kwam. ‘Een gemiste kans.’ Zo voelde dat. Uiteindelijk is het goed gekomen. Het lijkt wel of we niet meer zonder de mobiele telefoon en sociale media kunnen om goed bereikbaar en zichtbaar te zijn.

Ook heb ik deze week een mogelijkheid gehad om met de opdracht verder te gaan. Het moet allemaal erg precies gebeuren en daar ligt dan nu ook de uitdaging. Door alle drukte die het leven ons geeft, komen plannen niet altijd uit op het moment dat jij voor ogen hebt. Het lijkt me goed om het leven zelf te leven; de dingen die je moet doen, passen er wel in.

Op mijn werk buiten heb ik nog een gesprek gehad over ondernemerschap en wat te doen (of niet) als winst uitblijft. Het is niet zomaar iets; daar ben ik wel achter. En met een gesprek kom je verder.

Toch merk ik dat er enig vooruitzicht is waarbij ik mijn opgedane naaiervaring niet in de wilgen hoef te hangen, maar dat ik het kan – en mag – blijven uitoefenen.

En dat doet me goed.

Voor de kenners onder ons.

‘Meten is weten.’ Deze week ben ik weer voortvarend begonnen met werken aan mijn bedrijf. Wat voor de hand lag heb ik opgepakt en daarbij heb een meetlat ter hand genomen om het proces tot een goed resultaat te leiden. Want op z’n tijd houd ik wel van precies werken en om te komen tot een goed resultaat op termijn, is een constante factor van belang. Ik heb ook nog een reisverslag gelezen van een route langs modeateliers in Florence en dat gaf enige herkenning. Ateliers waar men al jaren werkt in nauwe steegjes en waar men gewoon zichzelf is. Met gewone prijzen.

Nu merk ik wel dat het niet zo vrijblijvend is om door te gaan. Ook is de uitkomst allerminst zeker. Maar toch heb ik de afgelopen week opgepakt wat op mijn weg kwam en waar ik op moest ‘antwoorden’.

En dat waren veel verschillende dingen en zaken. Maar toch weet ik dat ik mijn zaak altijd kan voorleggen. Omdat het er is.

Vanaf volgende week hoop ik aan de slag te gaan met mijn opdracht. Het is iets creatiefs waarbij nauwgezet te werk gegaan moet worden. Dan maak ik tijd – bij leven en welzijn – om tot resultaat te komen.

Om er iets moois van te maken. Want dat is toch de bedoeling?

‘Met innerlijke ontferming bewogen.’ Worden we dat? Of volgen we de regels van de maatschappij waarin we leven? Het ene hoeft het andere niet uit te sluiten.

Gelukkig hoeven we in het leven niet alleen een verdiend loon te volgen, maar mogen we ook ontdekken wat onze werkelijke passie is. Soms is dat zelfs noodzakelijk.

De afgelopen week zat ik in een gesprek en het gegeven ‘doen wat je leuk vindt’ was daarin doorslaggevend. Daarmee ben ik deze week verder gegaan en het blijft iets wat een boventoon voert. Ik heb in principe een naaiwerk aangenomen waarmee ik – naast andere bezigheden – de komende week zoet mee zal zijn.

Daarnaast liggen er voldoende projecten die ik thuis kan oppakken. We zullen zien wat het wordt.

‘Zilverpeppels’ op de vaas geschikt met twee paddenstoelen ernaast. Een sfeercreatie in deze herfst waar ik blij van werd.

Sommige dingen worden zo op de lange baan geschoven dat je je gaat afvragen of het ooit nog een keer gaat gebeuren.

Zoals het vinden van een locatie voor een bepaalde activiteit ter promotie van het werk. Een toplocatie moet het dan worden. Die hebben we al vastgesteld. Nu alleen het juiste moment nog.

Ik merk dat het vaker zo werkt. Je doet uiteindelijk iets waarvoor je een passie hebt; waar je je prettig (goed) bij voelt.

Zo ook mijn buitenwerk. Het doet mij goed om de vrijheid van buiten te proeven, om telkens weer in nieuwe situaties terecht te komen waarbij je met anderen werkt om tot een goed resultaat te komen. Het prettige met schoonhouden van buitenruimtes is dat planten telkens op een andere plek groeien c.q. terugkomen. Het is dus nooit saai. En elke plant is uniek.

Leuk is ook dat planten (bloemen) inspiratie geven voor bouwers, ontwerpers van stoffen. Ook kunnen geometrische patronen prachtig weergegeven worden en gebruikt worden om stoffen te bedrukken. Altijd weer nieuwe ideeën waarmee iets gedaan kan worden.

Het was een week waarbij ik iets heb geleerd over uurtarieven, investeringen en waarin ik nog een aanbieding heb gedaan voor een naaiwerk.

Ik wacht het af.

Een paddenstoel. Gemaakt tijdens een boswandeling in de nabijheid van de Hof van Dieren.

De afgelopen week heb ik twee verstelklussen gedaan voor een nieuwe klant. De ene was een dikke  jas waar een drukknoop opgenaaid moest worden. Sommige dingen lijken niet altijd goed haalbaar of hebben in mijn ogen niet direct meerwaarde, maar ik zeg dan toch maar ‘ja’, omdat ik het nu eenmaal kan.

Van iets wat je leuk vindt je werk maken, betekent dat je er veel tijd insteekt.

Enkele weken las ik een artikel op een website over zakenvrouwen van het jaar. Daarbij wil ik mij niet scharen momenteel, al ben ik gerustgesteld in hetgeen ik de afgelopen week hoorde. ‘Niemand hoeft zijn bedrijf te stoppen.’

Het is prettig dat we in een land leven waarbij je vrij bent om te ondernemen wat jij wilt.

Als ondernemer moet je alles zelf bedenken. Dat geeft ook een mate van vrijheid. Voor mij betekent het dat ik meer ideeën heb liggen dan dat ik kan uitvoeren. Mijn werkterrein lijkt nu steeds meer buiten de deur te liggen. Maar daar krijg ik ook veel voor terug.

Nieuwe contacten leggen, stukje voor stukje aan een basis bouwen voor een nieuw bestaan.

Dat is wat het leven met je kan doen.

Ook nu sluit ik de week af met een korte ‘blog’ (zoals ze dat noemen). Ja, je moet wat schrijven om de SEO’s te scoren.

Het is iets om bij stil te staan. Het ergste leren verwachten. Klaarstaan om in de rust door te gaan en je daarin niet laten leiden door angst. Een gezonde angst is natuurlijk, maar uiteindelijk moet je toch verder en kun je je niet door angst laten verlammen.

Er komt veel op je af in het leven en daarin maak je automatisch keuzes. Of, zoals ik onlangs las over iemand die ’s morgens eerst een rondje rond het huis liep om zo duidelijk te krijgen wat hij als eerste moest oppakken.

Dat doe ik niet.

Onlangs kwam ik een oud-collega tegen en ze zei dat het goed was dat ik dit heb opgepakt. Het voelt allemaal wel als een avontuur; je weet niet wat de toekomst in petto heeft.

Ik merk wel dat een en ander op een langere termijn geschoven wordt; ik heb ook niet een strakke planning; ik laat het wel op me afkomen. Je merkt dan toch dat je iets doet wat je kunt, wat je leuk vindt, waar je energie van krijgt en wat je dan opnieuw graag oppakt.

Veel van de ambities die we hebben in ons leven worden niet waargemaakt. Dat betekent niet dat je niets meer hoeft te verwachten en te dromen. En al heb ik momenteel niet veel te melden op naaigebied; het wil niet zeggen dat er achter de schermen niets gebeurt.

Onlangs vernam ik dat de primaire basisbehoeften van de mensen in ons land eten en ontspanning zijn. Het viel me op dat kleding hier niet expliciet bij genoemd werd. Mijn conclusie was dat we in een land leven met een kledingbubbel. Het is ook zeer makkelijk verkrijgbaar.

Er is een ruim overschot aan kleding in de wereld; mensen kunnen eenvoudig aan kleding komen en het hoeft niet persé veel geld te kosten.

Ja, zo is het nu eenmaal. De ontwikkeling van mijn arbeid staat niet stil en buiten is het nog steeds goed toeven. Voor sommigen is het vanzelfsprekend om buiten te werken; anderen zien buiten zijn meer als een belevenis.

Zo nu en dan steek ik wat energie in mijn bedrijf; omdat het moet. Het ‘druppelt’ ook nog verder en het zal vanzelf wel duidelijk worden waar de speerpunten komen te liggen en waarin ik ga investeren.

Een ding is duidelijk: vanuit je innerlijk bewegen.