Categorie: Geen categorie

Soms komt het op je pad. Als goede zorg, om bij te praten, meningen uitwisselen en – last but not least – om opgebouwd te worden. De afgelopen week heb ik enkele vruchtbare gesprekken gehad en ik heb twee voetbalshirts afgerond. De voetballerij en alles eromheen lijkt (is) een interessante business en er kan goed geld verdiend worden. Ook in additionele zaken, zoals onder andere leveranciers van voetbalshirts.

Nu heb ik nog een shirt liggen wat nog een verandering moet ondergaan. Opmerkelijk was ook om eens stil te staan bij het feit dat alle – in dit geval – voetbalclubs elk jaar nieuwe shirts hebben. Een nieuwe stijl, soms. Er zijn dus heel wat voetbalshirts in omloop.

Ja, zo gaat het.

 

 

 

 

 

Je moet met je tijd mee en in dit geval zal ik in de komende week de ontbrekende puzzel op een eigen wijze gaan leggen.

Deze week heb ik ingezet op duurzame arbeidsontwikkeling. Met de nadruk op ‘duurzaam’. En ik heb eens bewust stilgestaan bij het fenomeen ‘vriendschap’. Want dat kan je energie geven in het leven; het kan een baken zijn, een kracht. Want dat hebben we nodig: levenskracht.

Duurzaamheid kan ook kwetsbaar zijn, het kan je zomaar ontvallen.

Afgelopen maandag heb ik een klant gemist, terwijl ik er zo rekening mee had gehouden dat hij kwam. ‘Een gemiste kans.’ Zo voelde dat. Uiteindelijk is het goed gekomen. Het lijkt wel of we niet meer zonder de mobiele telefoon en sociale media kunnen om goed bereikbaar en zichtbaar te zijn.

Ook heb ik deze week een mogelijkheid gehad om met de opdracht verder te gaan. Het moet allemaal erg precies gebeuren en daar ligt dan nu ook de uitdaging. Door alle drukte die het leven ons geeft, komen plannen niet altijd uit op het moment dat jij voor ogen hebt. Het lijkt me goed om het leven zelf te leven; de dingen die je moet doen, passen er wel in.

Op mijn werk buiten heb ik nog een gesprek gehad over ondernemerschap en wat te doen (of niet) als winst uitblijft. Het is niet zomaar iets; daar ben ik wel achter. En met een gesprek kom je verder.

Toch merk ik dat er enig vooruitzicht is waarbij ik mijn opgedane naaiervaring niet in de wilgen hoef te hangen, maar dat ik het kan – en mag – blijven uitoefenen.

En dat doet me goed.

Voor de kenners onder ons.

‘Meten is weten.’ Deze week ben ik weer voortvarend begonnen met werken aan mijn bedrijf. Wat voor de hand lag heb ik opgepakt en daarbij heb een meetlat ter hand genomen om het proces tot een goed resultaat te leiden. Want op z’n tijd houd ik wel van precies werken en om te komen tot een goed resultaat op termijn, is een constante factor van belang. Ik heb ook nog een reisverslag gelezen van een route langs modeateliers in Florence en dat gaf enige herkenning. Ateliers waar men al jaren werkt in nauwe steegjes en waar men gewoon zichzelf is. Met gewone prijzen.

Nu merk ik wel dat het niet zo vrijblijvend is om door te gaan. Ook is de uitkomst allerminst zeker. Maar toch heb ik de afgelopen week opgepakt wat op mijn weg kwam en waar ik op moest ‘antwoorden’.

En dat waren veel verschillende dingen en zaken. Maar toch weet ik dat ik mijn zaak altijd kan voorleggen. Omdat het er is.

Vanaf volgende week hoop ik aan de slag te gaan met mijn opdracht. Het is iets creatiefs waarbij nauwgezet te werk gegaan moet worden. Dan maak ik tijd – bij leven en welzijn – om tot resultaat te komen.

Om er iets moois van te maken. Want dat is toch de bedoeling?

‘Met innerlijke ontferming bewogen.’ Worden we dat? Of volgen we de regels van de maatschappij waarin we leven? Het ene hoeft het andere niet uit te sluiten.

Gelukkig hoeven we in het leven niet alleen een verdiend loon te volgen, maar mogen we ook ontdekken wat onze werkelijke passie is. Soms is dat zelfs noodzakelijk.

De afgelopen week zat ik in een gesprek en het gegeven ‘doen wat je leuk vindt’ was daarin doorslaggevend. Daarmee ben ik deze week verder gegaan en het blijft iets wat een boventoon voert. Ik heb in principe een naaiwerk aangenomen waarmee ik – naast andere bezigheden – de komende week zoet mee zal zijn.

Daarnaast liggen er voldoende projecten die ik thuis kan oppakken. We zullen zien wat het wordt.

‘Zilverpeppels’ op de vaas geschikt met twee paddenstoelen ernaast. Een sfeercreatie in deze herfst waar ik blij van werd.

Sommige dingen worden zo op de lange baan geschoven dat je je gaat afvragen of het ooit nog een keer gaat gebeuren.

Zoals het vinden van een locatie voor een bepaalde activiteit ter promotie van het werk. Een toplocatie moet het dan worden. Die hebben we al vastgesteld. Nu alleen het juiste moment nog.

Ik merk dat het vaker zo werkt. Je doet uiteindelijk iets waarvoor je een passie hebt; waar je je prettig (goed) bij voelt.

Zo ook mijn buitenwerk. Het doet mij goed om de vrijheid van buiten te proeven, om telkens weer in nieuwe situaties terecht te komen waarbij je met anderen werkt om tot een goed resultaat te komen. Het prettige met schoonhouden van buitenruimtes is dat planten telkens op een andere plek groeien c.q. terugkomen. Het is dus nooit saai. En elke plant is uniek.

Leuk is ook dat planten (bloemen) inspiratie geven voor bouwers, ontwerpers van stoffen. Ook kunnen geometrische patronen prachtig weergegeven worden en gebruikt worden om stoffen te bedrukken. Altijd weer nieuwe ideeën waarmee iets gedaan kan worden.

Het was een week waarbij ik iets heb geleerd over uurtarieven, investeringen en waarin ik nog een aanbieding heb gedaan voor een naaiwerk.

Ik wacht het af.

Een paddenstoel. Gemaakt tijdens een boswandeling in de nabijheid van de Hof van Dieren.

De afgelopen week heb ik twee verstelklussen gedaan voor een nieuwe klant. De ene was een dikke  jas waar een drukknoop opgenaaid moest worden. Sommige dingen lijken niet altijd goed haalbaar of hebben in mijn ogen niet direct meerwaarde, maar ik zeg dan toch maar ‘ja’, omdat ik het nu eenmaal kan.

Van iets wat je leuk vindt je werk maken, betekent dat je er veel tijd insteekt.

Enkele weken las ik een artikel op een website over zakenvrouwen van het jaar. Daarbij wil ik mij niet scharen momenteel, al ben ik gerustgesteld in hetgeen ik de afgelopen week hoorde. ‘Niemand hoeft zijn bedrijf te stoppen.’

Het is prettig dat we in een land leven waarbij je vrij bent om te ondernemen wat jij wilt.

Als ondernemer moet je alles zelf bedenken. Dat geeft ook een mate van vrijheid. Voor mij betekent het dat ik meer ideeën heb liggen dan dat ik kan uitvoeren. Mijn werkterrein lijkt nu steeds meer buiten de deur te liggen. Maar daar krijg ik ook veel voor terug.

Nieuwe contacten leggen, stukje voor stukje aan een basis bouwen voor een nieuw bestaan.

Dat is wat het leven met je kan doen.

Ook nu sluit ik de week af met een korte ‘blog’ (zoals ze dat noemen). Ja, je moet wat schrijven om de SEO’s te scoren.

Het is iets om bij stil te staan. Het ergste leren verwachten. Klaarstaan om in de rust door te gaan en je daarin niet laten leiden door angst. Een gezonde angst is natuurlijk, maar uiteindelijk moet je toch verder en kun je je niet door angst laten verlammen.

Er komt veel op je af in het leven en daarin maak je automatisch keuzes. Of, zoals ik onlangs las over iemand die ’s morgens eerst een rondje rond het huis liep om zo duidelijk te krijgen wat hij als eerste moest oppakken.

Dat doe ik niet.

Onlangs kwam ik een oud-collega tegen en ze zei dat het goed was dat ik dit heb opgepakt. Het voelt allemaal wel als een avontuur; je weet niet wat de toekomst in petto heeft.

Ik merk wel dat een en ander op een langere termijn geschoven wordt; ik heb ook niet een strakke planning; ik laat het wel op me afkomen. Je merkt dan toch dat je iets doet wat je kunt, wat je leuk vindt, waar je energie van krijgt en wat je dan opnieuw graag oppakt.

Veel van de ambities die we hebben in ons leven worden niet waargemaakt. Dat betekent niet dat je niets meer hoeft te verwachten en te dromen. En al heb ik momenteel niet veel te melden op naaigebied; het wil niet zeggen dat er achter de schermen niets gebeurt.

Onlangs vernam ik dat de primaire basisbehoeften van de mensen in ons land eten en ontspanning zijn. Het viel me op dat kleding hier niet expliciet bij genoemd werd. Mijn conclusie was dat we in een land leven met een kledingbubbel. Het is ook zeer makkelijk verkrijgbaar.

Er is een ruim overschot aan kleding in de wereld; mensen kunnen eenvoudig aan kleding komen en het hoeft niet persé veel geld te kosten.

Ja, zo is het nu eenmaal. De ontwikkeling van mijn arbeid staat niet stil en buiten is het nog steeds goed toeven. Voor sommigen is het vanzelfsprekend om buiten te werken; anderen zien buiten zijn meer als een belevenis.

Zo nu en dan steek ik wat energie in mijn bedrijf; omdat het moet. Het ‘druppelt’ ook nog verder en het zal vanzelf wel duidelijk worden waar de speerpunten komen te liggen en waarin ik ga investeren.

Een ding is duidelijk: vanuit je innerlijk bewegen.

‘Cosy’. Een ander woord voor ‘gezellig’.

‘Omdat het gezellig is.’ Het was een antwoord in een interview dat ik onlangs hoorde en ik vond het wel doorslaggevend. ‘Gezelligheid kent geen tijd.’, zeggen ze ook wel eens.

Het is misschien ook wel prettig om met die wetenschap rond te lopen en dan datgene te doen wat op je pad komt zonder al teveel te denken in tijdslimieten, planningen e.a.

En als het dan anders loopt dan gedacht, probeer ik maar persoonlijk bij te draaien en blijven verwachten.

Deze week heb ik mijn werkplek iets kunnen opruimen en ik ben begonnen met het uitzetten van acties. Een ‘line-up’ zou je kunnen zeggen, maar ik merkte ik al snel dat de ‘lijntjes’ van de werkelijkheid in eerste instantie niet op mijn netvlies stonden. Overwegen, opnieuw bedenken van oplossingen van situaties …. iets wat erbij hoort.

Toen ben ik maar begonnen aan een verstelklus die ik heb binnengekregen om het toch maar weer binnen een redelijke termijn af te krijgen. Daarmee hoop de volgende week verder te gaan.

We houden het maar gezellig en doen wat op ons afkomt.

Deze week heb ik een werk buitenshuis gedaan waarbij ik gereedschap aangereikt kreeg waarmee ik mocht werken. Dat heb ik eens even goed uitgebuit en dan kijk je met voldoening terug op de geklaarde klus.

‘Tevens’ heb ik (eindelijk) de strijkplank opgehaald die al zo lang stond te wachten. Nu moet die nog schoongemaakt worden en opnieuw worden voorzien van een overtrek met molton en dan is die klaar voor gebruik. ‘Dat is niet verkeerd!’, dacht ik.

Nu alleen de tijd nog vinden om dit werkje ook daadwerkelijk uit te voeren.

Ik heb deze week ook een verstelklus aangenomen. En er ontstond een gesprek waarbij we elkaar in de ogen konden herkennen. Een spontane woordenwisseling met een blijk van herkenning.

Dat is universeel en daar kun je mee verder. Waar je ook bent.

Gelukkig zit er geen haast achter dus vertrouw ik erop dat het juiste moment en plaats vanzelf daar komt.