Onlangs reed ik met mijn dochter langs berg en dal. We kwamen op de weg terug na een kort uitstapje in Duitsland. Het was mooi rijden; aan de ene kant keek je op naar ‘bergen’ en de andere kant was nog iets wat mogelijk leek op een dal. Voor Nederlandse begrippen dan.

Onlangs werd ik nog eens geconfronteerd met ‘berg en dal’. Er zijn mensen die andere mensen door het leven heen loodsen en dit was er een van. De man sprak en zei wel pakkende dingen, relaxed, en er was iets wat mij wel aansprak. Zoals van: “Wie hoog staat, valt diep.” Ja, je kunt van een bergtop naar beneden storten en dan is de val diep. Gelukkig is dat mij niet letterlijk overkomen. Op een bergtop kan het ook koud en alleen zijn. Sommige mensen verblijven daar een lange tijd; andere zijn alweer snel vertrokken naar beneden. Of gevallen.

In het dal moet je verder. Dat zullen mensen die in de bergen wonen wel weten. Je kunt er onder andere achterkomen waar je kwaliteiten liggen, hoe je iets aanpakt en wat – bijvoorbeeld – je karaktereigenschappen zijn. Om opnieuw een berg te gaan beklimmen. Mensen die in de bergen wonen, zullen het wel weten. De gids noemde het betekenisvol.

De vraag is natuurlijk of we bergen moeten beklimmen. We zoeken allemaal in het leven een uitdaging, dat is duidelijk. Betekenisvol, een bedoeling, met een bestemming.

Dat is niet altijd gemakkelijk. Het leven kan ‘hard’ zijn.

Persoonlijk heb ik het wel leuk gevonden om bergen te beklimmen; misschien ga ik het aankomende zomer ook nog eventjes ‘dunnetjes’ overdoen. Ik houd het – denk ik – bij bergwandelen. Langs berg en dal. Het uitzicht zal wel niet saai zijn.

En laten we genieten van de vele kleuren en mogelijkheden die het leven ons biedt.

 

 

 

 

Het was enigszins een drukke tijd de afgelopen paar weken. Je vraagt je toch af waar al het werk vandaan komt. …. Ondertussen weet ik iets meer…. Gewoon jezelf blijven.

Het kiezen voor een ‘onderneming’ is toch iets anders dan het ‘hebben’ of ‘zitten’ in een baan. De vooruitzichten zijn onzeker; je weet niet wanneer je werk krijgt c.q. hebt of wanneer niet. En misschien moet je zelf achter werk aan. …. Er zijn veel vragen – misschien meer – dan dat er antwoorden te vinden zijn. Het kan gaan knellen en dan ga je zoeken ‘welke kant het toch op moet’. Of ….. ‘Waarom hoor ik niets meer van die persoon?’ Iedereen is druk en zelf maak je je ook druk.

Soms zijn de paden naar succes lang. En de vraag kan zijn wat het succes inhoudt; het volgt op het ene. Het is  leuk om te horen dat het gewaardeerd wordt dat je er bent en dat je iets voor een ander kunt betekenen. Anderzijds lukt dat laatste soms niet; dan zie ik dat als een begrenzing. Ik kan niet overal in investeren; je moet toch gaan doen wat bij je past.

Er is geen eenduidig antwoord op bovengestelde vraag. In elk geval is het zaak te handelen vanuit je onderbuik. En misschien moet er zo nu en dan iets meer olie door de vaten stromen. Feit is dat we het allemaal zelf doen.

De vraag is of dat ook moet. Of het ons niet gegeven wordt dat onze keuzes voortkomen uit wat we zelf willen en wat we ons allemaal inbeelden.

Je kunt nadenken over investeringen of bedenken waar jij een toegevoegde waarde hebt in deze wereld. Veel dingen verdwijnen c.q. veranderen en daarmee hebben we te handelen. Het beste is om gewoon jezelf te blijven.

‘Variety is the spice of life’.

Het was een hele klus – een ware proeve – om dit project af te ronden en er stond druk op. Het werk zou uiteindelijk toch moeten meevallen, maar hier was ik toch wel vaak afgeleid om uiteindelijk eens te beginnen. Ik had iets in mijn hoofd wat ik erg mooi vond. En wat je mooi vindt, wil je ook.

Nog even over een ware proeve. De uitkomst bleek anders dan gewenst en dat was teleurstellend. Het had te maken met eigen keuzes die ik had gemaakt. Ik wilde niet volgen wat ik had gezien en dit uitproberen c.q. uitvoeren, dus hield ik het veilig. Veiligheid is een groot goed, laat me dat vertellen. En, omdat het uitgangspunt een privékwestie was, werd de uitkomst ook een privégebeuren.

Sommige dingen kunnen in de kiem gesmoord raken, omdat ik eigenzinnig was c.q. andere principes hanteerde.

‘De knop is bitter, is begin, de bloem wordt licht en puur.’ Deze regel komt van William Cowper, een dichter. In dit geval was de knop, de mislukking bitter; dat moet ik dan maar accepteren en toch geloven dat dit het begin was. Dus kan er nog iets moois uit voortkomen. Dat betekent dat ik iets nieuws moet gaan maken; de enige weg om verder te komen c.q. te gaan bloeien. Dat vertrouwen moeten we maar vasthouden.

De vraag is of een privékwestie een privégebeurtenis moet blijven. Dat kan natuurlijk niet, want je laat altijd een ander iets van jezelf zien. Of van je huis. En wil ik van deze privéklus ook mijn werk maken? Het zijn vragen die schijnbaar actueel zijn. Het is in ieder geval goed je gedachten te delen met een ander. Daarmee kom je ook verder in het leven. En wat het leven brengt?

Dat is een verrassing.

‘Variety is the spice of life’. Ook een regel van voornoemde dichter. Laten we dat vasthouden.

 

 

Het klinkt zo aantrekkelijk om de ‘grenzen te verleggen’ om een beter leven te krijgen, om meer geld te verdienen of …..

Maar het verleggen van grenzen betekent altijd dat je iets inlevert. Meestal wordt daarbij niet stilgestaan en gaan we voor de winst. Je levert het oude in voor het nieuwe en dat geeft vaak nieuwe inzichten. Maar of het beter wordt met de nieuwe inzichten c.q. strategieën is de vraag.

Helaas zijn er mensen die jou de winst niet gunnen en die jou ondermijnen. Ja, en wat doe je dan? Het beste kun je loslaten; dan wordt jij ook losgelaten.

Deze week ben ik begonnen aan vouwgordijnen. Een privéklus. En dan ligt de lat erg hoog; vooral omdat het project telkens vooruitgeschoven wordt. Ooit heb ik in een naaiatelier gewerkt waar meer en betere ruimte is om dit soort dingen uit te voeren. Dat vergt een investering. En die ga ik nu nog niet doen. En daarbij moet je niet willen wat een ander heeft, dus wat moet je dan gaan doen?

Enige ervaring heb ik en die kan niemand me afnemen.

Het is goed om af en toe eens te wegen waar je staat met je onderneming. Het lijkt een ware beproeving om vooruit te komen en daarbij zijn er ontwikkelingen. Kun je doorgroeien naar een grotere onderneming of sla je een andere weg in? We weten het niet. Het zal vanzelf wel duidelijk worden. Dat is met de meeste dingen en zaken zo, lijkt me.

Grenzen te verleggen. We maken er vaak ons werk van. Het is een ambitie, het hoort bij de carrière c.q. loopbaan. Misschien moet je er niet teveel van verwachten. Het zitten in een ‘bazenbaan’ kan je helpen om met beide benen op de grond te blijven staan.

Laten we dat blijven doen.

Tja, waar zijn we eigenlijk allemaal mee bezig? Dat kun je je afvragen als je om je heen ziet wat er allemaal gebeurt in de wereld. Daarin probeer ik te laveren en in mijn werk ben ik er ook mee bezig: ontvangen en doorgeven.

Het maken van een jas kost veel tijd. Het lijkt me leuk deze uitdaging een keer weer eens aan te gaan. Voor nu is het knopen aanzetten. Ook een werk. Daarbij worden de dagen weer langer en kun je weer eerder op de fiets stappen. Het fietsen maak ik tot een ontspanning; de auto blijft dan weer staan.

Ja, soms gaat het leven terug naar een nulpunt. Het was mooi om dat te herkennen bij iemand anders. Toch probeerde deze persoon verder te komen in zijn plannen en ambities. Het ontroerde me wel, omdat deze persoon bleef geloven in zichzelf en in de wereld; iets wat wij ook mogen doen.

Het was mooi om onlangs een artikel in de krant te lezen over de werkzaamheden van koningin Máxima voor de Verenigde Naties. Zij ondersteunt (jonge) vrouwen die in hun eigen onderhoud willen en moeten voorzien door middel van een zogenaamd microkrediet, zodat ze toegang hebben tot financiële diensten. Zo draag je een boodschap uit door je werk.

Enige dagen geleden heb ik een jas aangenomen van iemand die met het dragen van de jas blijkbaar ook een boodschap wil uitdragen. ‘We all care’, stond er op een label. Ja, dat is een mooi uitgangspunt en als je dit soort kleding kunt en mag dragen, heb je inderdaad iets te zeggen. De jas zat goed in elkaar. Het is ontvangen en doorgeven als daarvoor ruimte is. Of zijn het gewoon wolven in schaapskleren die altijd wegkomen?

Communicatie is alles.

‘De volgende keer …….’ Er is geen volgende keer.

 

Je leest weleens van die megalomane projecten die ze willen ontwikkelen in ons land of in de provincie. Projecten, waarbij je je ogen opzet en denkt: ‘Is of wordt dit überhaupt haalbaar?’ Vaak doen we er blind aan mee; het is goed voor onze welvaart. Maar nu: geen één bedrijf heeft zich gemeld!

Dat was goed nieuws toen ik het las. Niet alles in dit land is dus haalbaar en het is goed om na te denken en te investeren in lange termijn doelen. En duurzaam, toch wel. Bedrijven zien dus niet overal brood in, gelukkig. Ja, het is mooi als je een goede boterham kunt verdienen met je bedrijf. Het is ook goed om niet te snel op te geven als het niet elke dag een boterham met rosbief is. Sommige mensen gaan emigreren naar een ander land om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Je weet van tevoren niet wat er gaat gebeuren bij een emigratie of wat je gaat overkomen. Dan moet je innerlijk wel een heel sterke overtuiging hebben dat dit voor jou de weg is. Zelfs daar moet je verder.

Geen één bedrijf heeft zich gemeld. Nou, dat kan ik nou niet zeggen. Soms melden zich bedrijven en dan merk je soms dat je niet in dezelfde (stroom)versnelling zit of komt. Ondertussen laat ik het maar van de schouders afglijden en loop maar gewoon verder.

Onlangs heb ik enig verstelwerk gedaan waarbij ik later overwoog om een ‘nieuwe lap’ op een oude ondergrond te plaatsen. Dat werkt niet. Wel vind ik het leuk om met iemand op te lopen, want dat is wat we uiteindelijk doen in het leven. We helpen elkaar en doen wat we daarin kunnen betekenen. En daaruit kunnen soms verrassende omstandigheden ontstaan waarmee we verder kunnen.

Met of zonder bedrijf.

 

 

 

 

Ja, dat is misschien de leidraad van mijn leven: Organiseren, plannen en beschikbaar. Het geeft het leven ruimte. De laatste tijd zie ik naaiateliers als paddenstoelen uit de grond komen – ik kom nu ook iets verder in leven – misschien is er toch een markt.

De druk om werk te zoeken is minder, toch heb ik de status ‘beschikbaar’ aangehouden. Dan is er een mogelijkheid om geld te verdienen. Het is wel leuk dat dit mogelijk is, ook al is het werk niet altijd even uitdagend (of toch wel?). Ja, de Dire Straits zongen het al: ‘Money for nothing and chicks for free’. Ofwel: een beetje ‘raggen’ op gitaren en het geld stroomt binnen. For nothing. Ofwel: het naaien is iets wat je doet en het is blijkbaar mogelijk om zo geld te verdienen.

Zo heb ik deze week een broek versteld. Iets wat ik voor mezelf regelmatig doe, maar voor klanten niet zo vaak. Nu heb ik in plaats van reparatiedoek andere stof gebruikt; het leek me wel zo duurzaam. Een beetje mooi stikken met een goede kleur garen en het lijkt zowaar een kunstwerk! Misschien is dat ook wel de bedoeling. Ik hoop in ieder geval dat de werkbroek nog met veel plezier gedragen kan worden. Daarna ben ik verder gegaan met een jas – opnieuw een rits kopen; ze kennen me daar. Het was leuk dat er stoffen hingen van een Arnhemse winkel. Zo leuk om iets voor jezelf te gaan naaien, al heb ik nu nog niet veel ruimte (en inspiratie).

Eerst raambekleding hier in huis. Voordat we in de zomer wegbranden zou het prettig zijn als er iets goeds voor de ramen komt te hangen.

Organiseren, plannen en beschikbaar. Mooie woorden. Het is leuk om te genieten van de tuin. De sneeuw is weg, de zon wordt sterker.

2024 Is begonnen en daarmee gaan we het nieuwe jaar in. Een nieuw jaar waarin ‘alle dingen nieuw’ het uitgangspunt zal zijn. Noem het een bedrijfsvisie of een ondernemersvisie, maar feit is dat we verder moeten. Het is mogelijk om iets nieuws te maken; iets wat nog niet eerder geweest is. Misschien is dat ook wel het uitgangspunt van iedere dag.

We leven in dit land en krijgen af en toe iets wat mensen ons nalaten. Het kan ook veel zijn wat mensen ons nalaten. Feit is dat je er iets mee moet. Het kan een gedachtengoed zijn dat mensen je nalaten, spullen die achterblijven en opnieuw in gebruik kunnen worden genomen of een nieuw idee of mogelijkheid waarmee je aan de slag kunt gaan.

Het was een kerstwens die ik dit jaar had gekregen; een soort statement. Ik merkte dat ik het een goed uitgangspunt vond waarmee je iets kunt neerzetten. Er zijn mensen die vertrekken naar een ander (nieuw) land om daar een leven op te bouwen. Ook zij laten iets achter; de vraag is of de achterblijvers hiermee blijven zitten. Vaak denken we dat een nieuw land betere mogelijkheden biedt dan in het land waar we vandaan komen, veel dingen worden ook gewoon ‘weggegooid’. Ook dingen die goed waren kunnen worden afgedankt.

Feit is dat het leven vaak gewoon zo loopt. We hebben allemaal onze referentiekaders. Daarmee hoeven we niet met elkaar op een kluitje te gaan zitten en dit allemaal door te spitten. Je neemt je eigen bagage mee het nieuwe jaar in en daar mag je de mogelijkheden aangrijpen als het past en als het niet goed voelt, laat je het gewoon liggen.

Alle dingen nieuw. Het is prettig om te weten dat dingen zich vanzelf vernieuwen. De tijd niet; zij blijft gelijk, maar tikt wel door.

Het blijft helpen. Dat is iets wat je kunt doen: een ander helpen. Dat betekent ook wel: hulpvaardigheid. Het kan zijn dat ze je vertellen dat je op zoek moet naar je vaardigheden. Nou, behulpzaam zijn is een vaardigheid. En dat kan bijna iedereen!

Het blijft ook behelpen; roeien met de riemen die je hebt. Het betekent dat je dromen verder gestalte ‘moeten’ krijgen en in de tussentijd doe je wat je moet doen. Ook in en rond het huis.

Daarbij kan het handig zijn je knopen te blijven tellen. En soms blijkt dat erg ingewikkeld te zijn. Vandaar dat er projecten zijn die nauwelijks van de grond komen. Omdat een ander niet bereid is zijn knopen te tellen. En dan moet je het zelf maar blijven doen. Dat is ook het beste.

In het verleden heb ik in een winkel een advies gekregen waar ik dankbaar voor ben. Op het moment zelf denk je dan ‘het zal wel’, maar de praktijk wijst iets anders uit. Misschien hebben winkeliers door hoe hun klanten in elkaar steken. Het prettige is dan dat het een fysieke winkel is. Daar kan geen webwinkel tegenop. Het zou ook goed zijn als er meer fysieke winkels in de straten komen waar men waar voor geld kan kopen en waar het ook getoond kan worden. Zodat we weten waar de winkel voor staat. Vaak is dat nu al zo.

Toch staan er veel winkelpanden leeg.

Vorige week heb ik iets verrassends lekkers van Sinterklaas gekregen. Het is prettig om eens op tijd te kunnen te kunnen starten met naaiwerk. Na de interne verhuizingen en renovaties is er blijkbaar weer een mogelijkheid om te starten c.q. door te gaan.

Het blijft helpen. We zijn weer sterk genoeg om met volle kracht vooruit te gaan. Het is toch wel spannend!

Onlangs had ik een gesprek met iemand over onderhandelen. Het ging over onderhandelen op een markt; respectievelijk ‘arbeidsmarkt’. Dat is iets wat je moet leren. Wat ben je waard? Wat heb je te bieden? Belangrijk in deze lijkt me toch de zelfkennis.

Het is een onderwerp dat misschien zwaar onderbelicht blijft. Want wie bepaalt jouw ‘arbeidsmarktwaarde’? Meestal wordt zoiets van hogerhand bepaald en zijn er allerlei kaders waarin dit soort beloningen zijn gelegd.

En dan wordt er vaak van je verwacht dat je onder het maaiveld blijft met je vraagprijs. Soms is dat misschien veilig en valt er nog veel te leren, maar misschien is het ook goed om je hoofd eens boven het maaiveld te steken.

Het is goed je te realiseren dat je waarde hebt. En met die waarde kun je de (arbeids)markt op. In de praktijk betekent dat vaak dat je onder het maaiveld blijft, ook, omdat het kan zijn dat jij jouw waarde hoger vindt dan de aanbieder van werk.

Onlangs kreeg ik een vraag over mijn uurloon en hoe ik dat had berekend. Nu zijn er handvatten van de Kamer van Koophandel waaraan je je kunt houden. De vraag is of de klant dat allemaal kan en wil betalen. Als antwoord gaf ik dat ik het zelf had bedacht.

Ja, je mag uitgaan van een eigen waarde en daarmee kun je onderhandelen op een markt. Vaak staan we er niet bij stil, want leven is vaak ‘jachten en jagen’. Het kan zijn dat dit iets is wat je overeind houdt.

Ik heb deze week met een prachtige stof mogen werken. En dan te bedenken dat er vroeger – en nog steeds wel – stoffen zijn die met gouddraden bewerkt worden. Maar dat is blijkbaar niet voor onze portemonnee bestemd. Misschien wordt het ons niet gegund.