Een confrontatie kan niet altijd uitblijven. Deze week ben ik weer keihard gebotst met waar het op aankomt in het werk c.q. in de zoektocht naar werk. Het is een worsteling waar ieder mens doorheen moet. Soms lijkt het me zinvol om conflicten te vermijden, maar het leven loopt (of gaat) vaak anders.

Het leukste gesprek de afgelopen week had ik met een moeder thuis die met haar zoontje op bezoek kwam om kleding te brengen. Zij is ook voor zichzelf begonnen op het gebied marketing en styling en het lijkt haar ook leuk om te leren naaien. Dat is ook handig, want dan kun je je eigen kleding gaan verstellen.

Het lijkt mij ook wel leuk om mensen te leren naaien c.q. hen daarin op weg te helpen, want ik geloof dat als je het leert (er vaardig in wordt) je het vanzelf gemakkelijker gaat oppakken.

Het is misschien een hobby uit vervlogen tijden. Veel mensen kopen hun kleding in de winkel en hebben geen benul of zin in naaiwerk. Maar anderen vinden het leuk om iets nieuws te maken, iets creatiefs te doen; iets ‘scheppen’, zeg maar. Die behoefte (tijdsbesteding) kun je goed kwijt in naaiwerk of ander handwerk.

Verder heb ik niet zoveel meer te melden deze week. Het is tijd om af te ronden en uit te zien naar wat komen gaat.

Het was een drukke tijd met een verjaardag achter de rug. Het lijkt wel of ik daarmee zo in beslag ben genomen en met de randvoorwaarden ervan dat het gewone, rustige leven naar de achtergrond is geraakt. Ook de marketeers weten je te vinden op je verjaardag. En daarnaast leek het of de klanten extra kwamen toestromen.

Je moet doorgaan. Deze week heb ik veel met de kleur zwart gewerkt. Gelukkig was die nog ingeregen op de lockmachine; bij pech ben ik zo een half uur verder.

En niet alle kosten kun je doorberekenen naar de klant. Het moet wel leuk blijven. Daarnaast heb ik deze week weer lekker buiten gewerkt.

Ik vind het wel relaxed om op deze manier je geld te kunnen verdienen. Helaas is dat nog niet op alle fronten het geval, maar er wordt aan gewerkt.

Het leven kan je soms op onverwachte plekken brengen en in onverwachte situaties. Het is een gegeven waarmee we moeten handelen en waarin we ons moeten schikken naar de maat der dingen.

Onlangs zag ik een documentaire inzake het werk van Leonardo da Vinci. Veel van zijn werken (ideeën) zijn nooit tot wasdom gekomen, maar zijn uitgangspunten hebben veel van ons denken, handelen en kunstvormen bepaald. Genoemd werd ‘de menselijke maat der dingen.’

Dat kan een goed uitgangspunt zijn

Toch weten wij dat de menselijke maat nooit perfect is. Niemand is gelijk. Daarmee kun je rekening houden in je werk en in je handelen.

Onlangs heb ik een verstelklusje gehad wat ik met de hand heb genaaid. Het was even duiken in een ver verleden naar het juiste garen, maar we hebben er iets moois van gemaakt. Het blijft leuk om met de handen te werken.

Je kunt het een eerste werkweek noemen in het nieuwe jaar. Een routinematig iets komt terug in mijn leven. Niet het avontuur, maar het dagelijkse ritme schuift naar de voorgrond. Dat merkte ik de afgelopen week. Maar toch kan ik niet stil blijven zitten. Er móet vooruitgang blijven. Anders wordt het stilstand en is het achteruitgang.

Achteruitgang bestaat volgens mij niet; een achteruitgang wel. Net zoals een achteringang. Dan kom je via de achterdeur naar binnen. Dat is altijd prettig.

Het was ook wel een opmerkelijke week. Met naai(verstel-)opdrachten die blijven doorlopen en sommige die nog liggen te wachten om in behandeling genomen te worden.

Maar ja, een dag heeft 24 uur en je kunt de klok niet terugdraaien, noch veranderen. Dus doen we alles maar op z’n tijd; de tijd die ons gegeven is.

Op een rustig moment in deze vakantieperiode ben ik aan de gang gegaan met enkele klossen lockgaren die ik heb gekregen. Dan vraag je je toch wel eens af waar deze eerder een leven hebben geleid c.q. waar ze vandaan komen. Wie ze gebruikt heeft en ze – misschien achteloos – weggedaan heeft. Misschien ook wel niet.

Wie zal het zeggen?

In ieder geval zou ik zeggen: ‘Gooi niet te snel spullen weg. Je weet niet wie je er nog een plezier mee kunt doen.’

Op de tv is er een serie gaande over de kringloopwinkel. Niet dat ik het gezien heb, maar ik heb wel berichten gelezen op social media aangaande deze zaak. En zo zijn deze klossen garen ook weer in een kringloop gebracht. Nu ben ik ze zelf aan het gebruiken; misschien mag ik ze opmaken.

De afgelopen week was weer een ‘opstarter’ en heb ik enkele kleine naaispulletjes mogen aanschaffen en ook nog een verstelklusje in handen mogen krijgen. Er zat een bepaalde tijdsdruk achter het werk en daarin maak je dan keuzes, merk ik. Ik hoop dat deze broek nog een poos mag meegaan; de stof was in ieder geval van goede kwaliteit.!

Een goede inkoop is de eerste winst.

‘Als jullie slagen, komen wij ook.’ Het was een uitspraak van een Syrische familie die terugkeerde naar hun vaderland als hun familieleden erin slaagden er een leven op te bouwen.

Het later genoemde gezin vertrok naar hun moederland om er een nieuw bestaan op te bouwen. Zij zullen het daar niet gemakkelijk krijgen, maar blijkbaar zien ze een weg.

Deze week heb ik iets kunnen opruimen in mijn naaihoek om misschien plaats te maken voor nieuwe dingen in het nieuwe jaar. Ik mocht nog een naaiklusje doen en dan vond ik het toch fijn om te ontdekken dat er klanten zijn die het op prijs stellen als iets met precisie wordt klaargemaakt. Nauwkeurig met kleine steekjes. Het kost enige minuten, maar dan heb je ook iets. Het is ook prettig af en toe een gesprekje te voeren met je klanten. Je leert elkaar op waarde schatten en het is goed te onderkennen wat je waarde is.

De een naait of handwerkt graag; de ander doet het niet. Zo heeft ieder een werk gekregen die hij of zij moet volbrengen. Het belangrijkste is dat we elkaar daarin steunen waar mogelijk is.

En nu hoop ik maar dat het afgeronde werk enige tijd standhoudt.

Het kan werk zijn, een weg die door de Romeinen is aangelegd in het verleden, een spoor met rails. Er moet blijkbaar een weg gebaand worden in het leven.

Onlangs heb ik aan iets nieuws geproefd (nieuw werk) en het was leuk om op onverwachte plekken te komen met voor mij nog onbekende mensen. Ja, het leven gaat z’n gang; er is altijd wel een weg (een baan) die je kunt gaan.

Je hoeft daarvoor niet bang te zijn.

Het kost mij persoonlijk wel eens moeite om een zinvol schrijven ‘uit te geven’ en vaak heb ik deze blog op de late zaterdagavond pas klaar. Dat komt, omdat ik nu ook buitenshuis werk; ik heb minder tijd (rust) om even na te denken over de loop der dingen.

Maar goed. Nu is de kerstvakantie aangebroken en wordt het werkende leven buitenshuis even onderbroken. Er staan nog enkele afspraken voor de komende periode en er is nog een klusje voor een klant.

Je kunt ook zoeken naar een baan om inkomen te verwerven. Dat dit een hele klus is, kan ik beamen. Zolang je maar bezig bent en je coöperatief opstelt ten aanzien van de mensen en dingen die op je afkomen, wordt er vanzelf een pad gebaand.

Nog even een impressie van een stukje kerstboom.

Gisteren liep ik ergens de weg af en kwam ik in een berm terecht. Op het eerste gezicht leek het een goede plek om de voet neer te zetten, maar hij zakte weg in de modder; zoog weg. Nu was het niet zo dramatisch. Mijn voet kon ik er uittrekken en de voeten waren nog droog. Maar zo zie je maar weer. Op het eerste gezicht leek het wel ‘vaste grond’, maar uiteindelijk bleek het niet zo te zijn. Zo is het vaak in het leven. Aan de buitenkant lijkt het mooi, maar we weten niet wat er aan de binnenkant zich allemaal afspeelt. Dat hoeven we ook niet altijd te weten.

Maar we moeten wel verder met wat het leven ons geeft. En daar mogen we het beste van maken ‘onder de zon’. En daarbij blijven uitkijken waar je loopt.

Dus ook met het werk. De vraag houdt me nog wel bezig waar mijn plek uiteindelijk is, waar ik wat van kan maken. Dat is een ontwikkeling.

In ieder geval heb ik het allemaal deze week goed doorstaan en geef ik de moed niet op.

Nu nog enkele aantekeningen maken, zodat mijn naslagwerk met betrekking tot mijn naaiwerk meer compleet wordt.

 

 

Je kunt niet om de werkelijkheid heen. Dat is een feit waarmee ik de afgelopen week werd geconfronteerd. De beste uren van de dag was ik bij een afspraak elders die plaats moest vinden. Daardoor miste ik het wel om te werken in mijn bedrijf (thuis); het een kan niet zonder het ander.

Maar toch heb ik er weer van geleerd.

De feestmaand is begonnen en dat is te merken. Niet qua omzet, want ik heb bijna niets meer genaaid voor de webshop, geen foto’s gemaakt om artikelen te (laten) plaatsen en geen koord gekocht om producten klaar te maken.

Hoe een product een succes kan worden, werd mij de afgelopen week weer duidelijk. Niet dat mijn producten nu direct succesvol worden – van dat idee stap ik ook liever af – maar je kunt wel blijven geloven. En vertrouwen. Om door te gaan. De naaiplek is nog niet uitgebreid; wel heb ik nagedacht over werk, werk zoeken en welk werk het meest passend is (het meest leuk is).

Ach ja, zo is iedereen altijd ‘werkzoekend’.

Hoe weet je nu of je gemotiveerd voor iets bent? Diverse loopbaancoaches schrijven uiteenlopende boeken over dit onderwerp en gaandeweg in het leven kom je er wel achter. Ben je een denker of een doener? Ook dat valt niet altijd uit te spreken. Het zijn vragen die mij de afgelopen week bezighielden.

Het leven kan soms voor verrassingen zorgen die je in de verste verte in je loopbaantraject niet voor ogen had. Zo zie je dat het leven anders kan lopen dan dat een coach voor je heeft uitgestippeld.

Het leven kan ook voor verrassingen zorgen. Geen enkele dag is hetzelfde. Dat is in het praktische naaiwerk ook zo. En in de naai- en verstelopdrachten. Dat is iets wat we moeten aanvaarden; het heeft mijns inziens ook niet veel zin hier invloed op uit te oefenen.

Het is niet gemakkelijk een pakkende blog te schrijven. Want ook al doe jij ook zo je best; wat een ander eraan heeft of ermee doet is iets waar jij geen invloed op hebt. In wezen ben ik alleen een doorgeefluik naar de ander.

Dus is het genoeg geweest deze week.