Auteur: Anke

In nieuwe periodes (fasen) in je leven is het goed om af en toe eens stil te staan bij wat je hebt gedaan. Klopt het daadwerkelijk wat men over je zegt c.q. schrijft?

Vanuit dat gegeven is het mogelijk om door te gaan.

Vorige week heb ik nieuwe lavendel geoogst en deze hangt op zolder te drogen. Het geeft een verfrissende geur en daar word ik blij van. Tevens was het een moment om stil te staan bij de schoonmaak en onderhoud van het huis. Kletspraat van ondernemers op social media heb ik aan de kant gezet om mezelf nog enigszins serieus te kunnen blijven nemen. Ik neem er wel eens notie van, maar je moet toch je eigen pad volgen. Ook dat is telkens een nieuw ‘ijkmoment’.

Onlangs heb ik in een privésituatie mijn eerste geurzakjes uitgegeven. Weggegeven. Het is een niet alledaags product wat wel goed kan vallen en een product dat een kans (toekomst) heeft.

In een rustig moment heb ik de afgelopen week nog een tweetal patroontjes aangepast.

Als moeder zijnde heb ik een scheur in een jeans bij de kruisnaad versteld. Het is een veel voorkomend euvel; de broek zit nauw aaneengesloten en dan heb je grote kans dat hij op een gegeven moment uitscheurt. Misschien is het een overweging om in dergelijke gevallen een spie te plaatsen in het kruis; in dit geval heb ik besloten de scheur te herstellen. De kleur van het garen komt niet helemaal overeen met de kleur van de stof, maar voor deze gelegenheid vond ik het goed zo.

 

 

 

 

 

 

Voor                                               Na

Dit was het tot zover.

‘Veilig in een hoekje zittend’. In de krant las ik een column waarbij de schrijfster dit had gedeeld. Ik moest denken aan mijn eigen hoekje hier nog in huis. Het gegeven kwam voor in een verhaal over een kok op een boot die op een dek dampende, gekookte aardappels stortte. In het midden van die berg maakte hij een kuil waar verse vis werd gestort en deze werd nog door ‘een doop’ gehaald voordat ze werd opgegeten. Een vis door de ‘doop’ halen.

Sommige woorden zijn zo ouderwets en bij die woorden staan we niet zo vaak meer stil in deze snelle maatschappij. We zitten vast in ons materiële leven – Madonna zong het al – en daarin nemen we soms drastische keuzes.

Het is ook een hard leven waarin gewerkt moet worden en waarin je soms in een nieuw werkritme wordt gebracht. Met nieuwe mensen. Op een nieuwe locatie. Waar je dan weer naar toe moet en mag hopen op een ‘behouden vaart’. Ofwel: dat je bewaard wordt.

Soms is het verstandig om hierin te zwijgen, ‘want de dagen zijn boos’.

Goed. Het lijkt me duidelijk.

Deze week heb ik het eerste deel van mijn arbeidsontwikkeltraject afgerond en daarin heb ik keuzes gemaakt voor het vervolg. Op zoek naar iets nieuws, een nieuwe omgeving en naar buiten. Om nieuwe inspiratie op te doen.  Naast deze onderneming hoop ik mijn eigen familiebedrijf verder vorm te geven. En ik merk dat dit geen sinecure is.

Ik ben blij dat ik op mijn werkplek thuis nog ruimte (tijd) heb gekregen om iets op te ruimen om zo verder aan mijn bedrijf te werken. Daarvoor was ik deze week ook bij een vriendin in Eindhoven waar ik met haar naar enkele stoffenzaken in Helmond ben geweest, waar ze o.a. Vliscostoffen verkopen. Het was een interessante gewaarwording waarbij ik veel verschillende stoffen, verschillende kleuren en figuren heb ontdekt. Een kleurrijk geheel dus. De reis – ditmaal met de trein – had enige obstakels en in de winkel was er ook een storing waardoor het programma enigszins uitliep en we daarom een  onderdeel van het programma hebben geskipt.

Ik was zover dat ik aan een tafel ging zitten en maar mijn meegebrachte boek ging lezen. Dat was gelukkig van hele korte duur en we konden onze weg vervolgen. Gelukkig heb ik een rustig plekje gevonden bij haar in de achtertuin waar we heerlijk hebben bijgepraat en ik heb genoten van haar woning, haar vaardigheden en haar gezelschap.

Een mens zoekt in z’n leven houvast. Daarom zoek je elkaar op, spar je met elkaar en bevestig je elkaar, corrigeer je elkaar; noem maar op. Je hoopt er zo beter uit te komen.

Uit je twijfels, aannames en richting in je leven. Zo ook met (in) je werk. Je kunt handelen vanuit ambitie of vanuit principes. Ik merk dat dat iets is waarbij ik deze tijd weer extra bij stilsta. Misschien, omdat er keuzes gemaakt moeten worden en omdat ik een weg te gaan heb.

Op zoek naar een nieuw ‘verdienmodel’. Daarbij heb ik een aantal uitgangspunten in het kader van persoonlijke productiviteit waarbij ‘werkgever’ en ‘werknemer’ elkaar dienen te vinden.

Ook deze week heb ik enkele naaiklusjes onder handen gehad; ook in de hitte moet je verder.

Uiteindelijk ben ik dankbaar dat ik het goed heb kunnen afronden en dat ik de betreffende klant verder heb kunnen helpen. Ik heb nog enkele dingen opgeruimd; ook op een plekje op de zolder moet je verder. Er is een weg te bewandelen en dat doe je. Uiteindelijk kom je thuis, daar waar je verlangt om te zijn. Daar waar je hoort. Met respect voor elkaar.

‘First things first.’

Eervol. Het is een woord waar we soms zoveel waarde aan kunnen hechten. Maar is het woord ‘an sich’ wel zo waardevol? In ieder geval dacht ik dat het een goede zaak was om iets eervol te laten voortbestaan. Misschien streelt het mijn ijdelheid wel; dat is dan ook weer niet de bedoeling.

Onlangs ben ik in een traject terechtgekomen waarbij het fenomeen ‘representatie’ en het gegeven ‘plannen en organiseren’ naar voren kwamen. Dingen waarmee ik me in het verleden heb bezig gehouden, maar waarbij ik nu weinig tot niets meer mee ‘heb’; ze zijn verdrongen naar de achtergrond.

‘Je doet maar wat.’

Dat merk ik ook met mijn bedrijf. Ik heb (nog) geen bedrijfsplan. Oftewel: geen plan om verder te komen. Ik bedenk wel eens dingen, maar veel van die bedenksels vallen in duigen voordat ze het einde van de week bereikt hebben. Een ding weet ik wel: ik ga door. En diep in mijn hart heb ik misschien wel een plan, maar dat zit dan nog onder water.

Ondertussen is het wel een leerzaam traject en kom je nog iets meer over jezelf te weten, je handel en wandel. Daar valt nog veel over te vertellen, maar gezien de tijd laat ik dat maar rusten.

En ik deel het met anderen.

 

Momenteel zit ik in een arbeidsontwikkeltraject. Ja, werk is er genoeg om handen, maar de vraag is welk werk het meest duurzaam gaat worden. Ik merk wel dat het goed is om verder te komen in dit proces en met hulp van anderen kun je soms rust krijgen in het geheel; je kunt maar een ding goed doen.

De afgelopen week heb ik nog enige voorbereidende werkzaamheden voor de webshop gedaan, een offerte gemaakt en nagedacht over communicatie (lay-out). Mogelijk kan ik in de toekomst hierin stappen ondernemen. Het wordt vanzelf duidelijk; het lijkt de bedoeling dat ik zo lang mogelijk doorga.

Gezien de berichten die ik de afgelopen week mocht ontvangen in mijn mailbox, denk ik toch wel eens dat ik serieus moet gaan nadenken over een (semi)-industriële naaimachine. Een die nog meer power heeft om meer te kunnen gaan produceren.

Gehoorzaamheid. Dat is waar het om gaat. Dan houd je het het langste vol.

Onlangs zag ik op tv het programma ‘Droomhuis gezocht’ waarin een stel op zoek ging naar een tweede woning. Het was een reportage uit Slowakije waar zich ergens een goudmijn bevond met daarin een lift.  De mijn is gesloten vanwege politieke en economische omstandigheden; mensen wilden niet meer in de mijn werken.

Een nazaat van de oorspronkelijke eigenaar van de betreffende mijn kwam er graag.

Daar kon hij ‘ontstressen’. Hij was in zijn eigen mijn onder de grond. Hij merkte op dat de problemen niet in de mijn waren, maar buiten; boven de grond. Ik denk dat hij een punt had.

Deze week ben ik verder gegaan met de coupeverwerking in de jurk. Daarbij is het goed rekening te houden met het silhouet van de klant en met de maximaal haalbare coupewijdte, zodat het geheel niet uit balans raakt. Ik ben zoveel mogelijk in de buurt gebleven bij de gewenste taille-uitname.

Je kunt ook iets of iemand ondermijnen. Of dat iets of iemand ondermijnt jou. Het zijn vaak ‘prüfungen’ (testen, beproevingen), waar je doorheen moet. Vaak kom je er sterker uit dan je zou denken.

 

Nadenken en schrijven over je bedrijf. Het in de markt zetten. Het schrijven is ook een proces. Vraag maar aan wijlen Harry Mulisch. Die kon in zijn werkkamer een hele dag bezig zijn of er een punt of een komma aan het einde van een zin moest komen.

Terug naar de kern.

Ik heb een tuniek (jurk) gekregen waarbij coupe moet worden ingenomen. Het is een recht model en in de zijkant zitten er zakken.

Dat betekent voor mij voor dit kledingstuk – om het zoveel mogelijk recht te doen en te behouden – dat ik de zijkant niet inneem, maar ik ga me richten op coupeverwerking in de voor- en achterpanden. Ook ga ik er een rits inzetten.

In mijn zoektocht naar de coupeverwerking in een jurk kwam ik ook weer mijn werkboeken tegen van de coupeuse-opleiding. Enkele stofleggingen op schaal hadden losgelaten en deze heb ik opnieuw vastgeplakt.

Misschien wordt het tijd om door te pakken met de onderneming. Ja, dat wordt het zeker. Omdat alternatieven tot nu toe geen soelaas boden, besluit ik maar om verder te gaan.

Soms moet je dingen bewaren.

‘Kan dat niet beter?’

Dat was de vraag die een ondernemer stelde toen ik daar laatst op bezoek was. Een terechte vraag die je kunt stellen.

Vaak zie je dingen om je heen gebeuren waarbij je klaarblijkelijk dit soort vragen kunt stellen.

Afgelopen zondag kreeg ik een Whatsapp-bericht waarin iemand vroeg of ik enkele applicaties op een bodywarmer wilde naaien. Het was mooi weer buiten en die middag zouden ze met de hele club gaan toeren. Motorrijden. Toen dacht ik: ‘Laat ik maar ‘ja’ zeggen.’ En dan kun je onder de indruk raken van de sympathie van klanten dat je ze uit de brand – want dat was het blijkbaar – wilt helpen.

Dan merk ik weer dat ik kleur aan mijn werk kan geven. Deze applicaties waren met een wit stiksel gestikt, terwijl de stof grijs was. En laat ik nu net nog dezelfde kleur garen hebben als de applicatie(s). Uiteindelijk was de klant onder de indruk en kon hij met een grijns vertrekken.

Verder heb ik de afgelopen week enkele naaiklussen opgepakt tussen de bedrijven door – het was een hectische week waarbij ik ergens uit wilde breken, terwijl ik in feite gewoon moet doorpakken. En dat doe ik dan maar. Ook heb ik sinds tijden een product uit de webshop verkocht.

Sommige dingen lopen gewoon; blijf vooral vertrouwen.

Afgelopen zondag was het Moederdag. Een speciale dag in mei waarbij stil wordt gestaan bij moeders. Dat heb ik mogen meemaken. Ik heb enkele kleine cadeautjes gekregen van mijn kinderen en gezorgd dat ik thuis was; geen afspraken buiten de deur.

In dit soort gevallen sta je op die dag stil bij het leven zelf. Wat heeft het leven en moederschap me gebracht? Nou, dit. De laatste tijd veranderen er een aantal omstandigheden en dan ga je ook zelf weer op zoek. Ik heb een aantal sollicitaties in gang gezet, maar daaruit is niet concreet iets voortgekomen. In de zoektocht naar werk kun je flink lopen dwalen.

Misschien kan ik gewoon verder gaan vanuit huis met mijn bedrijf. Soms denk ik dat alles in het leven mogelijk is. Ook in mijn naaiopdrachten zitten hier zeker uitdagingen. Maar tegenslagen in het leven moeten ook worden geïncasseerd. Jezelf blijven lijkt me daarin het beste.

Dat waar je het meest van houd; daar ben je in het midden. Dat ben je.

Dat blijft.

Onlangs hebben we Koningsdag gevierd en we hebben stilgestaan bij twee andere nationale evenementen. We kunnen wel eens wat leren van onze hoogwaardigheidsbekleders. Zo zei onze koning ooit dat het belangrijkste is om jezelf eerst te leren kennen, voordat je de publieke zaak kunt dienen.

Het is goed dat ik een stoflegging heb gemaakt van de autostoelbekleding; de fabrikant is blijkbaar niet helemaal zeker van z’n zaak en ik moest alles nameten. Dat is ook een goed voorschrift; je kunt altijd fouten maken. Check, dubbelcheck. En dan doen we dat maar. Daarbij hanteren we onze meetinstrumenten en gebruiken we de spelden als markeringspunten.

Denk daarbij ook niet dat je alles weet of dat de opgedane kennis garantie is dat het allemaal gewoon lukt. Je leert elke dag wel iets.

Het was een behoorlijke klus om klaar te krijgen in de ruimte die er was. Daarbij kreeg ik nog een idee over een eigen fabrieksruimte c.q. atelierruimte. Dat vraagt toch om andere competenties en tijden.

Ach …. Anton Philips is ook ooit in een huiskamer begonnen.