Zes dagen werken. Wie doet dat nu nog? Als het je gegeven is om te werken, heb je niet veel keuze.
Sommige mensen denken dat je er zelf voor kiest om te werken en dat je dit dan leuk vindt. Daar wil ik persoonlijk wel eens vraagtekens bijzetten. Ik vind het niet altijd leuk; soms zelfs confronterend. Wel heb ik ervaren en deze week opnieuw gemerkt dat er veel wordt geïnvesteerd in de veiligheid van onze samenleving en van onze medemens. Veiligheid is niet voor iedereen een vanzelfsprekend gegeven en tot handhaving van regels zijn we veroordeeld. Het is hard werken om ook de veiligheid van onze samenleving te waarborgen.
We mogen allemaal zeggen en schrijven in dit land wat we willen. Soms zou ik willen dat het eenvoudiger was.
Deze week (vandaag) heb ik een broekje gemaakt voor een trouwerij. Er schijnt veel te worden getrouwd deze periode en daar hoort passende kleding bij. Ik was blij dat deze opdrachtgever even meekeek naar het patroon. Voor mij was het een nieuwe stof waarmee ik heb genaaid. Het leuke van internet is dan wel dat ik de herkomst van deze stof heb kunnen achterhalen. De stof kwam uit Italië en was volgens mij een degelijke wol met een platte binding. De zakken heb ik gemaakt van ‘pocketing’; een speciale stof voor zakken. Dat heb ik in het verleden geleerd op de opleiding, evenals neggenband. Dat laatste heb ik nu niet opgezocht; ik heb een andere vervanger gebruikt die gemakkelijker voor handen was. Ja, dat mag ik nu helemaal zelf bepalen. Ook het fijne van thuiswerken is dat ik geen reistijd heb èn ik heb vanmiddag lekker in de tuin kunnen pauzeren met een pot thee. Ook je eigen tijd indelen.
Zes dagen werken. Ik ben blij dat het voorbij is.
