Het moet van binnen uit komen. Dat wat je wil met je leven. En er moet brood op de plank komen. Soms krijg ik dat.
Ik heb weer tijd gevonden om een naaiopdracht voor te bereiden. De lijnen zijn gezet en het patroon moet nu nog doorgemeten worden.
Het werken buiten de deur gaat nog steeds door, maar ik ben ook blij dat ik opnieuw ruimte heb kunnen vinden om met naaiwerk verder te gaan. Eigenlijk heb ik dat veel te weinig gedaan in het leven door omstandigheden. Er moest brood op de plank komen en dan was naaien niet altijd gemakkelijk te realiseren. Ik zal niet zeggen dat het nu gemakkelijk is, maar een plekje waar je je kunt terugtrekken is soms goud waard.
Mijn sollicitatietraject heeft het nodige opgeleverd. Zo ben ik meer stil gaan staan bij mijn zgn. ‘kerntalenten’. Met dat gegeven begrijp ik mijn loopbaan ook meer. Dat wat ik ‘leuk’ vond om te doen was niet zozeer alleen ‘leuk’, maar het is een levenswerk geworden. In een vorige blog was al duidelijk dat de locatie van dat werk verplaatst is waar ik mijn talenten (en vaardigheden) kan inzetten en wie weet verplaatst zich dat nog eens een keer. Ik durf het niet te zeggen.
Er zijn grenzen in het leven waarmee je te maken krijgt en dan kun je overwegen om wel of niet een stap te zetten. De stappen die ik heb gezet hebben ook de nodige ervaringen opgeleverd. Niet persé altijd wat ik wilde. Het heeft allemaal gewoon een bedoeling; misschien een stukje tijdverdrijf.
Het wordt allemaal een stukje gemakkelijker en loslaten is wellicht het beste wat je kunt doen. Er kan ook nog iets in het verschiet liggen.
Het gaat om een zogenaamde ‘intrinsieke motivatie’. Een motivatie die van binnen uit komt.
