Opstaan en weer doorgaan. Dat is het devies. Deze week werd ik stilgezet in mijn arbeidsproces. Dat betekent toch wel iets. Dat je ergens niet verder kunt groeien. Het zal de bedoeling zijn; je weet ook niet waarvoor je bewaard wordt.
Dus dan kun je uit een oud patroon stappen en op weg gaan naar iets nieuws. Dat geeft altijd wel een uitdaging; want vaak weet je nog niet wat dat nieuwe dan is. Ik laat me graag verrassen, denk ik. Ik heb enkele naaiklussen klaargemaakt en dan merk ik dat dit gewaardeerd wordt. Dat zijn andere gesprekken.
Dingen die je goed kunt, kun je blijven doen. Als je iets doet wat je goed kunt, dan geeft dat ook zelfvertrouwen. Vertrouwen geeft kracht en daarmee kun je verder. Daarbij is het goed om dichtbij jezelf te blijven; iemand anders doet dat ook.
Het is wel fijn dat er enige ruimte is om het huis aan kant te maken in de decembermaand en om iets meer tijd te hebben om te investeren in het gezin. Tijd = geld.
Het najagen van geld staat misschien gelijk aan het najagen van de wind. Het kost veel inspanning en het levert niets op, uiteindelijk. De conclusie is dan ook dat het allemaal ‘ijdelheid’ is; uiteindelijk blijft er niets over.
En met dat ‘niets’ sta je weer aan het begin van – bijvoorbeeld – een dag.
Een nieuwe dag waarbij je mag opstaan en weer doorgaan. Dat doet het leven zelf. Het is wel prettig dat je er zelf niets meer aan hoeft toe te voegen; het leven ontvouwt zichzelf. Vandaag heb ik in een privésetting een goed gesprek kunnen voeren en daarmee kun je elkaar versterken. Een gesprek waarin openheid is, geeft ruimte voor reflectie, voor versterking.
En dat is iets wat we allemaal wel kunnen gebruiken! 
