Bovenstaande woorden kwamen in mij op na het kijken van een tv-programma. Het kan een hele uiteenzetting worden, maar waar het op neerkwam is dat we soms kunnen denken dat we een grote klus te klaren hebben. En misschien is dat ook zo.
Ken jij het ook dat er voor je ogen een immense opdracht ligt? Dat je op de knieeën bent gegaan om dit tot een goed einde te brengen? Soms is er geen andere weg.
Dat hoorde ik in dat programma op de televisie. Ik heb er nog nooit zo bij stilgestaan, maar knieeën hebben blijkbaar een veelzijdige functie.
Deze week heb ik gewerkt aan een schort voor de verkoop; iets wat ik kan doen tussen de bedrijven door en enkele verstelklussen (naaiklussen) in ontvangst genomen. Ik heb ook nog een visitekaartje bij de dichtstbijzijnde supermarkt in het schap gezet; het kaartje is ondertussen gedateerd, omdat deze nog verwijst naar mijn blogspot op Google. Maar op de blogspot wordt je doorverwezen naar de website.
Ja, ik snap wel dat dit geen superblog is; heb er ook geen tekst voor aangeschaft. Ik begrijp dat dit tegenwoordig ook kan.
Nee, het komt allemaal uit het eigen brein en uit eigen handen.