Dat is het ultiem maken van keuzes. Je moet doen wat je niet laten kunt. Soms valt er nog heel wat te ‘laten’, maar als de nood aan de man is, ga je toch maar iets doen.
Iets doen.
De laatste week heb ik tussen de bedrijven door nog een werkbroek korter kunnen maken en enkele panden van een voering uit een jas losgehaald. Het is de bedoeling dat ik deze voering ga vervangen en in principe moet dat haalbaar zijn. Het lijkt me een niet alledaagse klus voor mij.
Het thuis werken en de zekerheid hebben dat je thuis iets kunt maken om daarmee geld te verdienen, geeft mij rust. Ik ben ook graag onder de mensen en ik vind het leuk om allerlei gesprekken te voeren met verschillende mensen.
De komende weken zal ik nog meer uren van huis zijn volgens het rooster en ik ga maar hopen dat ik het halen kan. Want ondertussen is niet veel vanzelfsprekend meer, denk ik weleens.
Soms kun je ook druk zijn en ernstig vasthouden aan principes. Het was de afgelopen week zo dat ik enigszins onderkoeld reageerde op een email. Gewoon, om mezelf te bewaren.
Je kunt nu eenmaal niet alles.
Ik merk dat ik dingen toezeg die ik ook wel wil uitvoeren, maar dan moet de ruimte ervoor zijn. En het werk buitenshuis vroeg soms best veel van me en dan is het af en toe op je tellen passen.
Een gesprek helpt je verder. Een uitwisseling van gedachten werkt volgens mij ‘opbouwend’. Zo kun je elkaar leren kennen en een goed gesprek voeren is vaak niet eenvoudig.
‘Maak van je hart geen moordkuil.’, zeggen ze weleens. Ik denk dat het goed is om in vrijheid je weg te mogen gaan.
Je moet doen wat je niet laten kunt.
