Soms lijkt het zo dat we aan het jagen zijn. Dan is het niet echt zo, maar we maken ons druk over de dingen die misschien wel helemaal niet gaan komen. Op jacht gaan. Iets van het leven maken. De jacht kan soms bestaan uit zoiets simpels als boodschappen. Misschien is dat wel het lastigste om te accepteren. De dingen zoals ze zijn en niet zoals wij dénken dat ze behoren te zijn.
Onlangs keek ik op tv een programma waarbij de jacht uitgebreid aan de aandacht kwam. Daaruit bleek dat jagen een belevenis is die samen gevierd werd. Een samenwerking om te komen tot een goed resultaat. Of een doel. Het hoort daarbij ook veilig te gaan en vertrouwen in elkaar is een basis. Dit vertrouwen moet groeien.
Deze week ben ik verder gegaan met het opruimen. Een premature loopbaan in het groen wordt nu afgesloten bij de werkgever en daarbij hoort ook een afscheid.
In ieder geval merk ik dat mijn leven een andere ‘orde’ krijgt. En daarin kan ik me gaan settelen.
‘We moeten onze jas verstellen.’ Dat las ik onlangs in de krant. Het was een uitspraak rond de Brexit en de nieuwe begroting binnen de Europese Unie (EU). Het klinkt als een ernstige opdracht van de EU als dat moet. Maar misschien is het wel realiteit en moeten we serieus nadenken over het verstellen van onze jas. Het kan verkeren dat je uit je jas(je) groeit of dat deze moet worden ingenomen. Beide opties liggen open.
Hoe dan ook; je bent nog steeds welkom om een kledingstuk te laten verstellen. Of gewoon een keer om een kop koffie te drinken.
En wat er dan onderhuids nog groeit? We zullen zien wat er naar boven komt.
