Ja, ik merk dat ik een doener ben. Dat is mij in het verleden al eens gezegd en in mijn nieuwe zoeken naar werk kwam ik het weer tegen. Ik geef aan dat ik het leuk vind om iets te doen. Er zijn verschillende soorten mensen en je kunt elkaar aanvullen. Wie weet wat het oplevert?
Het mag niet zo zijn dat mijn schrijfwerk de overhand krijgt in het geheel. Ik las de laatste tijd met enige regelmaat iets over ondernemen en de balans hierin vinden en houden. Ik merk ook dat ik aan het opladen ben. Het werken buiten de deur staat even stil, blijkbaar. En dan moet ik het thuis weer oppakken. Ik zag deze week een reclame waarin mij verteld werd dat opladen in de natuur gebeurt. Nu kan ik niet de hele tijd in de natuur verblijven, maar fijn is het wel. Ik vond het dan ook leuk dat ik deze week een wandeling met een oude bekende heb kunnen maken en zo lekker heb kunnen sparren. Dan is er verbinding.
Wel denk ik dat ik niet moet gaan voor de bomen die tot in de hemel groeien, maar alles in de juiste context proberen te blijven zien. Dat eerste bestaat ook niet.
Het ondernemen is lastig op allerlei fronten. Je moet overal je weg vinden en soms nieuwe wegen zoeken om iets voor elkaar te krijgen wat op de oude manier niet meer gaat vanwege veranderde regels. Soms lijkt het een soort ‘lifestyle’.
Het ondernemen is ook blijven netwerken. Je kunt verder vanuit een bestaand netwerk en het kan zijn dat je elkaar hierin nodig hebt. Nieuwe mensen blijven ook altijd welkom.
Maar goed. Bescheidenheid past op z’n plaats; ik denk dat ik nog veel te leren heb.
En …… ik merk dat ik een doener ben.
