Een manier van leven; ‘lifestyle’ noemen ze het ook wel. Het is weleens interessant om curricula vitae van bekende personen te lezen. Interviews in de krant. Bijvoorbeeld een saxofonist die vaak wist wat hij niet wilde, maar uiteindelijk datgene deed wat hij wel wilde. ‘Ik ben op m’n gelukkigst als ik dit doe.’
Misschien is dat ook een weg om te komen waar je uitkomen moet.
Of iemand die – naar eigen zeggen – struikelend naar zijn volgende uitdaging ging in zijn carrière. De vraag die in mij opkwam was of deze persoon wel helemaal bij z’n positieven was. Natuurlijk wel, maar vaak word je ook geleefd en pak je datgene op wat het meest voor de hand ligt of wat je aangeboden wordt.
In principe hoef je niet te struikelen. Struikelen is niet goed. Je kunt ten val komen.
Momenteel heb ik nog werk in een baan, zoals ze dat ook wel zeggen. Daarbij vraag ik me weleens af of ik er wel bij hoor; of ik wel hoor bij de club. En, als ik harder zou gaan werken, zou ik er dan wél bij horen? Ik heb me bedacht dat ik blijf wie ik ben, dan haal ik het beste uit mezelf.
Ik realiseerde me – want dat hoorde ik onlangs – dat het ons mensen gegeven is om niet bij elkaar te blijven, maar om ons te verspreiden over de aarde. Het samenklonteren is niet goed. Het schept vaak verwarring. En er is ons vrijheid gegeven om ons leven te leven, dus waarom zou je dat niet doen?
Momenteel geniet ik van de rust en soms van de plek die ik heb. Zelfstandig werken past goed bij mij, vind ik. Af en toe denk ik een grotere werkruimte te willen, maar het is nu zoals het is.
Ik ben op m’n gelukkigst als ik dit doe. 
