De week zit er weer op en voor iedereen is deze weer anders geweest. Voor mij was het een drukke week werken buitenshuis en daarbij heb ik ook thuis nog iets kunnen werken. Dat is bevredigend en zo kon ik met een gerust idee elders aan de slag.
Omdat het werkt. En dat is fijn.
Het zijn keuzes die zijn gemaakt in het verleden en ieder heeft zijn of haar eigen mening er over. Feit is dat die meningen er niet zoveel toe doen, maar dat het vooral gaat om jouw keuzes die jij maakt in jouw leven.
De dagen gaan snel voorbij en voor je het weet, zit je weer in de stoel of lig je op de bank, zijn de spieren stram en worden sommige voornemens uitgesteld of helemaal nooit uitgevoerd.
Het zal allemaal wel. Ondertussen is de conclusie wel dat je het allemaal zelf moet doen met degenen die je ‘lief en dierbaar’ zijn. Of zonder hen.
Interessant aan het werken buitenshuis is ook dat je telkens nieuwe mensen leert kennen en we hebben elkaar iets te vertellen. Zo ontstaat er een band met mensen die je eerst helemaal nog niet kende. Soms gaan de gesprekken even diep; dat is ook alleen maar goed. Je leert de ander meer en meer te respecteren.
Soms is het respect er ook niet. Dan blijven woorden pijn doen en moet je ermee verder. Van belang blijft dat je de schouders eronder blijft zetten en door moet.
Dat kan. En daar ben ik voornamelijk ondertussen dankbaar voor. Voor de mogelijkheden die er zijn en de uitdagingen die er liggen.
Elders aan de slag.
Ik heb geen idee hoe mijn werkweken eruit gaan zien, maar feit is dat werken een ‘noodzakelijk kwaad’ blijft in deze wereld en daarvan kun je je niet onttrekken. 
