Het klinkt misschien niet gewoon, maar ik heb naar mijn idee eindelijk eens een volle week achter de rug. Je hebt soms van die ‘woestijnperiodes’.
Het nieuwe werk in de stad bevalt mij wel, mede omdat ik ook oud-collega’s tegenkom die ik in jaren niet meer gezien heb. En dan is het ook leuk als ze het fijn vinden om je te zien. Ik merk dat ik ook stappen kan zetten in de verdere organisatie en ik ben benieuwd wat het me gaat brengen.
Het is ook bevredigend om ook iets om handen te hebben waarin uitdaging zit. Ook, omdat het hier thuis weer een poos heeft stilgelegen en dan ben ik blij dat ik ook buitenshuis een uitdaging mag hebben. Ik merkte vandaag wel op dat een carrière niet zo nodig meer hoeft – het gezin blijft op plaats een – maar als het kan, vind ik het mooi meegenomen.
Het is fijn om ook sociaal bezig te zijn en het kost ook wel het een en ander om overeind te blijven. En soms weet je ook niet wat je weg is en dan kan ik ook zeggen dat als iets niet de bedoeling is, dat dit dan vanzelf duidelijk wordt. Zolang je de vrijheid hebt om iets te ondernemen of dat je ergens een gat of een weg in ziet, dan mag je stappen zetten.
Het was vandaag mooi weer en ik mocht erop uit met drie vriendinnen. Ik moest onlangs denken aan een soort fenomeen wat je niet 1-2-3 snel tegenkomt. Het is iets wat te maken heeft met dienstverlening aan mensen en waar je je op kunt toeleggen. Het leven is niet altijd een prestatie, maar het kan ook een ‘ergens zijn’ betekenen.
En daarom kijk ik met tevredenheid terug op eindelijk eens een volle week achter de rug.
