We zitten in de kerstdagen en daarbij hoort het kerstverhaal. Tenminste, als ik onze koning mag geloven, hebben we allemaal een verhaal te vertellen. En dus is er ook een kerstverhaal. Daarin kwam een volkstelling aan de orde.
De laatste twee ‘werkdagen’ van deze week heb ik me beziggehouden met een ‘volkstelling’. Dat was dusdanig leuk dat op een gegeven moment iemand opmerkte: ‘Het lijkt wel de volkstelling!’ En toen moest ik denken aan het verhaal van Jozef en Maria en dat ze zich moesten laten inschrijven in hun geboorteplaats. De beambte kon dat werk destijds vast zittend uitvoeren; ik bleef staan.
Het leuke van dit werk is dat je contact hebt met mensen en ook nog eens een praatje kunt maken. Daarbij ben je dienstbaar aan een winkel en kom je ook af en toe nog bekenden tegen. Dan merk je dat het leven goed is; hoe het ook gaat. En ….. ondanks alle dingen die gelopen zijn, zoals ze zijn gelopen.
Deze week heb ik het naaiwerk laten rusten. Het was tijd om het huis klaar te maken voor mijn gasten die op bezoek kwamen. Het was gezellig dat iedereen weer over de vloer was en dat we opnieuw dingen konden uitwisselen. En daarbij konden we lekker eten met elkaar, waarvoor ik ook dankbaar was.
Iemand zei laatst een keer dat het beste advies wat ze had gekregen was, dat ze later gewoon moest doen wat ze leuk vond en waar ze goed in was. Dat geeft toch weer een bepaalde draai aan het leven waarmee ik verder kan. En daar word ik blij van.
Zo heeft elk mens mijns inziens nog heel veel te ontdekken en een volkstelling kan hiervan een onderdeel zijn.
Je kunt het beste je werk maar gewoon goed doen. En volg daarin je hart.
