Er zijn gevaarlijke, donkere oorden in het leven. Een plek waar je misschien liever niet komt of gezien wilt worden. Maar ze bestaan. En soms moeten we ernaar toe om iets te verwachten. Ja, maar wat?
Ze zijn er niet voor niets. En we hebben een taak in de omgeving waar we komen. Misschien is het niet altijd duidelijk of zijn we nog zoekende, maar we mogen zijn op de plaats waar we zijn. En wie we zijn. Dat mag ook.
Geen pretenties, wel verwachtingen? We kunnen ons op de borst kloppen en denken dat het goed gaat.
We weten niet hoe het leven gaat, maar wel wat het leven met ons doet. Een ding weet ik: zolang de zon schijnt, kan ik komen op alle plekken die – soms misschien wel duister – maar altijd de moeite waard zijn om te bezoeken.
Omdat het past in het leven.
De afgelopen weken heb ik weer onverwachte ontmoetingen gehad en verstelwerk onder handen gehad. Ik ben niet zo’n planner en het werk gebeurde de laatste week in de avonduren. Omdat ik had beloofd iets klaar te hebben. Je merkt dan ook dat er soms snel resultaat moet zijn en dan is er een inspanningsverplichting. En terecht.