Auteur: Anke

Sprookjes bestaan niet. Het komt nogal eens voor dat er kleding wordt gebracht c.q. wordt afgegeven waarbij de opdracht luid en duidelijk is. Dat voer je uit. Soms heeft het resultaat niet het gewenste effect. Dat is jammer. Niet alleen de teleurstelling voor degene(n) die de opdracht heeft c.q.  hebben gegeven, maar ook voor diegene(n) die het werk heeft of hebben uitgevoerd. Het gebeurt niet alleen met naaiwerk, maar bij verstelwerk betekent het meestal dat het niet opnieuw hoeft c.q. kan. Wat weg is, is weg en komt niet meer terug. Zo is het leven.

Communicatie is essentieel. Het is niet altijd direct gemakkelijk om te ontdekken welk vlees je in de kuip hebt, maar kleding is toch wel een persoonlijk iets. ‘Kleren maken de man’ is daarbij wel een essentieel gezegde. En dan wil je ook dat het naar wens is.

En wat volgt? Plotseling komt er een telefoontje. Er is een bruiloft en de rits van de jurk hapert. Dan ben ik de ‘reddende engel’. Daarvoor heb ik engelengeduld nodig (of: geduld van engelen), want rustig blijven is essentieel in een dergelijk geval.

Het was wel spannend. Het was leuk dat ik het toch vlot heb kunnen trekken en dan hoop ik maar dat de jonge dame een mooi feest krijgt. Niet meer terugduwen; dan komt het niet meer goed. Ik ben blij dat er families zijn. Dat mensen niet alleen door het leven hoeven te gaan, maar dat ze ergens bij horen.

Nee, sprookjes bestaan niet, maar ze worden soms wel georganiseerd. En dat mag ook voor een of meerdere dagen. Dan ben jij soms een onmisbare schakel in het systeem. Dat geeft een waarde. Ook al zijn systemen geen doel op zich, toch mag je er deel van uitmaken. En dat is leuk.

Van harte welkom!

Er is gezegd dat ik zorgvuldig te werk ga. Ondertussen zijn we ruim halverwege de zomer en de stoom blaast nog steeds niet uit mijn oren. Dat lijkt mij niet gezond. Het zou zomaar moeten volgens bedrijvenadviseurs. ‘Het bedrijf klaarstomen voor de tweede helft van het jaar’, is dan het onderwerp van een email van een dienstverlener. We zijn dan nu al een stuk op weg in de tweede helft van het jaar. We worden bedolven onder emails, etcetera; dat loopt ook de spuigaten uit. De meeste kunnen weg, maar bij sommige is het wel van belang om aangehaakt te blijven om zo het proces een beetje te volgen. ‘Trust the process…..’, zeggen ze dan. Of ‘Whatever floats your boat!’.

Van bedrijvenadviseurs kun je tips krijgen om klanten te binden. Of om een ruimte zodanig in te richten dat je ook met andere machines kunt gaan werken. Nu staat er een machine hiernaast te wachten, maar of die ooit aan het werk komt? Ik zou het (nog) niet weten. Het zou wel prettig zijn om een andere werkruimte te hebben; daar wordt ook weleens over nagedacht.

In dat proces of in die boot kun je behoorlijk op drift raken. Het kan allemaal veel worden en ook al denk je dat je juist hebt gekozen om je eigen weg te volgen, dan kunnen verwachtingen hooggespannen zijn. Van, zowel de klant, als mijnerzijds. En soms is het goed om uit elkaar te gaan of je handen wassen in onschuld. Je kunt goede bedoelingen hebben, maar niet altijd werkt iets ook goed uit. Maar er zijn mogelijkheden om veilig aan te komen in de haven. Soms is het gewoon ‘goede moed’ of ‘vertrouwen’ blijven houden. Zorgvuldig te werk gaan en blijven vertrouwen kosten geen geld en dan kom je vast ook ergens uit.

Het is iets wat de laatste tijd regelmatig naar boven kwam …. ‘kijk niet achterom’. Als je ergens aan het wandelen bent, wil je weleens terugkijken naar iets wat je hebt gezien. Soms zijn er mensen die je verleiden het te doen en komen dan met sentimentele verlangens, gevoelens – etcetera – je hoort het weleens in liedjes. Nee, wat geweest is, komt niet meer terug. Sterker nog: je draait het ook niet meer terug. Je hoeft je er ook niet meer druk over te maken.

En zo gaan we verder in deze economie. Het is zomer en het naaiwerk is eventjes stil gevallen. We noemen dat ‘komkommertijd’. Dan kunnen we ons bezighouden met andere dingen, zorgen voor andere zaken; dingen die net zo belangrijk zijn. Die ons in beslag kunnen nemen. Mensen komen niet voor niets op ons pad en als je iets kunt betekenen voor een ander, dan moet je dat doen.

De vakantietijd is aangebroken en veel mensen trekken erop uit. Ook wij. We zijn naar Noord-Frankrijk geweest en ik heb inspiratie opgedaan. Nooit geweten wat de textiele nijverheid in – bijvoorbeeld – Cambrai waard was en dat de schilder Henri Matisse inspiratie opdeed voor zijn schilderwerk vanuit stoffen. Daar ligt een verbinding.

Het is leuk om nieuwe dingen te ontdekken in deze wereld; we krijgen dat gewoon cadeau. En bij thuiskomst ga je opnieuw de balans afwegen. Wat kun je missen als kiespijn? En wie of wat nodigt je uit om verder te gaan?

Kijk niet achterom. Het heeft geen zin. Elk mens leeft zijn of haar eigen leven. En dat kun je beter laten rusten. De dingen die je nodig hebt, komen vanzelf op je pad en dan is het vaak verbazingwekkend wat je nog allemaal kunt. Voor alles is een tijd; ook voor deze blog. Tijd voor het bed.

Voordat ik het weet, ben ik verzeild in het uithalen van kapmouwtjes. Het duurt langer dan gepland en zo heb ik zelden een draadloos bestaan. Het kost tijd. Tijd is geld in deze maatschappij en niet altijd kun je dat doorrekenen. Tenminste, ik kan dat niet.

Op advies van een goede ‘dokter’ in de buurt heb ik een paar keer tijd genomen voor mezelf. Dat heb je ook nodig. Om te bedenken wat je moet doen – om inspiratie op te doen. Werk bestaat namelijk uit verschillende lagen. De gewone dingen doe je met de handen, met andere gebruik je je verstand en uiteindelijk komt je hart erbij. Vooral dat laatste – dat kan soms erg ingewikkeld zijn – want hoe zit het met het hart?

Uiteindelijk doe je je werk met je hart. Want daar kom je het verste mee.

Soms lijkt het alsof ik ’s ochtends als een (school)kind de kamer binnentreedt en dan voor het eerst aan een werk begin. Ook al heb ik al enige jaren ervaring; voor de gemoedsrust pak ik nog weleens de boeken erbij voor de basisprincipes. Dat is iets wat je altijd kunt doen: terug naar het fundament. Het geeft rust. Opgedane kennis leidt tot opgedane ervaring en ervaring is de beste leermeester. Een proeflapje geeft perspectief, maar brengt je niet altijd bij het uiteindelijke werk.

Je hebt uitgangspunten nodig om een werk goed te verrichten. Zoals het knippen alvorens te beginnen met naaien. Het kan zijn dat die aan de kant gezet worden c.q. niet interessant gevonden worden. Dat betekent voor mij een ongefundeerde start voor het werk. En dan moet je tussentijds bijsturen om een en ander niet verloren te laten gaan. Want dat kan ook gebeuren. Het is fijn als mensen tevreden zijn. Soms is het wel intensief, maar het levert ook iets op: een draadloos bestaan.

Zo af en toe maak je iets bijzonders mee. … dat iemand jou in je kracht zet. Het leven heeft zijn loop en dat wil ik dan weleens naar mijn hand zetten. Omdat het economisch voor de meeste mensen niet altijd gemakkelijk is, denk ik weleens mijn steentje te moeten bijdragen. Door een bepaald leed iets te verzachten. Maar, waarom?

Dat weet ik zelf ook eigenlijk niet. Omdat het goed is om leren te lijden? Om te leren accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan? Om iets te moeten meehelpen om recht te zetten wat aan de andere kant scheef is gegroeid? Nee, zo gemakkelijk kom ik er niet van af. Ons westerse economische systeem bestaat vooral uit vernieuwend liberaal denken, een laissez-fairehouding en minder nadruk ligt er op gemeenschappelijkheid en saamhorigheid.

‘Alles wat je geeft wordt ook jouw loon.’ Dat is een belofte; ook als je serieus verder wil komen in het leven. Het is goed hierover te lezen en te studeren. Het is prettig, want dan zet ik de ander ook in zijn of haar kracht. Je kunt niet zomaar ergens enthousiast over worden en dit verborgen houden; op de een of andere manier komt het toch naar buiten.

Soms zijn de marges en lijntjes flinterdun. En het kan zijn dat iets gezegd wordt, maar anders uitpakt. Iets laten verstellen is niet altijd een oplossing van een probleem. Soms wel, een andere keer niet. Of  tijdelijk. Uiteindelijk zullen er dan altijd weer nieuwe beslissingen vallen. Wonderen bestaan wel, maar niet altijd bij het naaien. Misschien moeten ze op een andere plek gevonden worden; je blijft proberen totdat je iets vindt dat werkt.

Je wordt moe en tijd voor rust en ontspanning is essentieel. Om te reflecteren, op te laden en – misschien – om opnieuw in je kracht te komen.

Enige tijd geleden ben ik naar een expositie geweest over de couture van Christian Dior. Het was leuk om sinds lange tijd kleding geëtaleerd te zien die je kunt bewonderen.

Mode ontwerpen is een kunst en vaak zijn de items gemaakt van dure, kostbare stoffen die voor de gewone man en vrouw niet gemakkelijk verkrijgbaar zijn. Dat betekent ook dat deze kleding zorgvuldig vervaardigd is met de benodigde kennis en materialen. Je kunt zien dat kledingstukken lang kunnen meegaan (als ze niet vaak gedragen worden). Dat is in het kader van duurzaamheid een goed gegeven. Vaak zijn de ontwerpen eenvoudig – maar ook kunstig – en doen de stoffen hun uiteindelijke werk. Die komen dan goed naar voren. Dan kun je een kledingstuk bewonderen om zijn kwaliteit. Kwaliteit is dus doorslaggevend.

Het was mede een uitje in het kader van mijn ondernemerschap. Het ondernemerschap is iets waar je later in kunt rollen; niet iedereen krijgt het met de paplepel mee. En soms moet je gewoon iets durven en iets vertellen, je plek innemen en jezelf zien te redden. Er kan altijd iets gebeuren waarover je geen controle hebt: risico’s horen bij het leven.

Dat laatste zijn wij vaak vergeten c.q. het wordt niet meegecalculeerd. We denken dat de bomen tot in de hemel groeien en rekenen daarmee ons bestaan hier op aarde. Totdat het tegendeel zich aandient. Het kan een lange crisis worden waarin je je weg moet vinden, maar gelukkig hoef je het niet alleen te doen. Er zijn altijd mensen om je heen.

Mensen die met je meelopen, met wie je een praatje kunt maken, die je herkent bij een lokale supermarkt. Mensen die het leven begrijpen zoals jij het begrijpt. Dat zijn misschien wel de meest waardevolle.

Mensen die met je meewillen naar een expositie ….. sinds lange tijd.

Het kan verkeren. Dat je een aanbieding krijgt met de woorden: ‘Stap dan in.’ Vaak weet je niet waar je instapt en het is ook lang niet duidelijk waar je uitstapt. In ieder geval mag je de keuzes zelf maken.

Een instapmoment bestaat in meerdere gradaties. En het is nog iets anders dan een ontwikkelmoment. Het kan zijn dat van het een het ander komt en soms is het de bedoeling dat de ontwikkelingen snel op elkaar volgen. Het is trouwens de vraag of dat de bedoeling is, want vaak zijn het neveneffecten. Hetzij positief, hetzij negatief. Niet alles wordt voorgecalculeerd of meegecalculeerd.

‘Onder ons’ gezegd en gezwegen. …… Enige tijd geleden ben ik op social media even losgegaan op een taalissue. Feitelijk was het correct wat er stond geschreven.

Het is goed om ‘onder ons’ te verkeren. Dat je onder elkaar bent met personen met de juiste richting c.q. focus in het leven en dat er enige sturing in het geheel kan zijn. Het is vaak de bedoeling dat er zorgvuldig gehandeld moet worden en misschien wordt dat elders in de wereld ook ter harte genomen. We nemen daarmee de proef op de som en gaan daarbij niet over een nacht ijs.

Als je onder ons verkeert, dan kun je ook onder anderen verkeren. Dan zit je ineens in een andere groep. Misschien verheven boven – of onder – weer anderen. Op deze manier krijg je een soort klassensysteem. De vraag is of je dat moet willen en of je niet moet gaan denken in zaken. Dan kun je de dingen objectief benaderen en is het onderwerp neutraal.

Er zijn genoeg vrouwen (en mannen) die de naaimachine ter hand hebben genomen en in tijden van crisis zijn gaan naaien. En ze hebben een eigen bedrijfje opgebouwd. Er is perspectief.

Stap dan in.

Dat zei ik laatst een keer: ‘Als een ‘pro’. Het klinkt nogal opschepperig en misschien is dat ook wat ik even wilde. ‘Pro’ in de zin van professioneel of ‘pro’ in de zin van vooruitgang; het kan allebei. In elk geval is het een ‘voor’, dus niet een tegen. Dat betekent ook een ‘ja’!

Vooruitgang is een goede zaak; je kunt ook niet anders. En dan een mate van discipline te hebben in het geheel, valt te organiseren. Op social media begreep ik onlangs dat ‘discipelen’ een werkwoord is. Het leren door instructies van anderen. Wie die anderen zijn? …… Misschien is het op die manier dat we stappen zetten in ons leven op de daartoe bestemde plaats. Ja, want anders gaan we onderuit.

Het valt niet altijd mee om het leven te organiseren, temeer, omdat er zoveel te kiezen valt. Het is goed om je werk serieus te nemen en om ook goed werk te organiseren. Dat geeft verbinding. En dat is iets wat we nodig hebben in dit land en omstreken.

In het naaiwerk (reparatiewerk) kun je ook vooruitgaan. Zo kreeg ik opdrachten waarbij ik het niet goed wist hoe ze uit te voeren, omdat het mij niet geleerd was. Internet kan uitkomst geven, maar vaak is dat ook gefragmenteerd. Door de tijd heen kan ik zeggen dat ik voor bepaald werk een standaard heb gevonden die uitvoerbaar is. Er wordt weleens meewarig gekeken op verstelwerk – en ook al ben ik nog lang geen ‘pro’ – hoef ik die jas niet aan te trekken. Misschien is het juist zaak om vaker te gaan kijken om iets te herstellen dan om alles weg te werpen en opgaan in deze ‘maakbare samenleving’. Veel wat kapot gegaan is, is niet maakbaar en dat weten we maar al te goed.

Als een ‘pro’.

De kop is eraf, het nieuwe jaar zijn we glansrijk ingegaan al is er af en toe wel een poetsbeurt nodig. Een eigen bedrijf heeft toch wel enige voeten in aarde en soms heb ik gewoon geen zin om er nog enig werk van te maken. Want, wat moet je met een seamless ervaring?

Je kunt je allerlei vragen gaan stellen: wat doe ik ertoe?, hoe overleef ik de concurrentie? (niet), waar is mijn medespeler c.q. -speelster? waarom zie ik hem of haar niet? Natuurlijk is het mogelijk om events te bezoeken die de gemeente Arnhem organiseert voor ondernemers. Dat kan ik natuurlijk doen, maar ik denk ik dan uiteindelijk vertrek met meer vragen dan dat ik antwoorden heb gekregen. Enkele dagen geleden deed ik een aankoop (inkoop) bij een lokale ondernemer en we kwamen zo aan de praat over familie-aangelegenheden. Toen ik vertrok, was mijn conclusie al snel: ‘Voeg u bij de eenvoudigen.’ Al het andere wordt te moeilijk.

Dat zouden misschien meer mensen moeten doen. Of is het allemaal zo ingewikkeld? In elk geval wordt alles duurder; de wedloop – als je kijkt naar anderen  durf je misschien niet eens meer te beginnen – is er niet gemakkelijker op en sommige gebeurtenissen laten diepe sporen na.

De webshop. Die is er en daar kunnen we mee verder. Het gaat weleens om een ‘seamless’ ervaring. Dat betekent een klantervaring zonder wrijving. Maar ‘zonder wrijving geen glans!’, zou je zeggen.

Voor mij is ‘seam’ voornamelijk een ‘zoom’ en die kom je nogal eens tegen in het naaiwerk. Het geheel wordt met een ‘seamless experience’ soms wat afstandelijk en is dat de bedoeling? Of de ervaring verdwijnt misschien wel in de ‘cloud’. Maar de mogelijkheden zijn aanwezig, dus is het goed ervan gebruik te maken.

Misschien geen seamless ervaring? Ik durf het niet te zeggen.