Het klinkt zo onwaarschijnlijk in de tijd waarin we leven waar echtscheiding en individualisme vaak de boventoon voeren. Waar zekerheden niet meer zeker zijn, de banencarrousel doordraait en waar steeds meer en steeds harder gewerkt moet worden. Soms kan dat gewoon niet. Of, zoals ze het zeggen waar ik ben opgegroeid: ‘A’j drieven wilt, mo’j schöape koop’n.’; wat betekent: ‘Zit me niet op te jagen.’
Hoever ga je met verstelwerk? Het is het loshalen van bestaande structuren en iets aanpassen, veranderen. Betekent het dat je de oorspronkelijke technieken gebruikt? Soms kan dat; soms niet. Veel confectie is machinaal geproduceerd, daar waar weinig handwerk aan te pas komt. En handen zijn geen machines; hoogstens hebben ze er een bedienende functie.
Soms worden stukken aangeboden om iets te veranderen en dan merk je dat er geen inzicht is in de kleuren die goed passen bij de persoon. Dan kun je iets veranderen aan een vorm, zodat een en ander meer flatteert. Of je brengt met een stof het karakter van een kledingstuk meer naar boven, zodat het nog goed gebruikt kan worden.
Je zet van alles in het werk om alles zo goed mogelijk te laten doordraaien, maar er zijn ook oplaadmomenten nodig. Er moet gerust worden voordat er weer verder gegaan kan worden; concentratievermogen blijft nodig. Het geluk bij een ongeluk is dan, dat ik geen strakke financiële planning heb die gehaald moet worden.
Ik ben ervan overtuigd dat als je je handen aan het werk zet, er vanzelf oplossingen komen in de lopende gang van zaken.
Met trouwe handen. 
