Het mooie weer is aangekomen en dan kunnen we – zo mogelijk – weer in de tuin zitten. We halen de tuinkussens voor de dag en plaatsen deze in de daarvoor bestemde stoelen. Deze week heb ik weer kunnen fietsen buiten en dat vind ik fijn. Onderweg kwam ik een keer ergens een zitgelegenheid tegen waar – het zou kunnen – kussens op gelegd konden worden. Ik heb de eigenaren niet aangeboden om deze voor hen te maken. Vorige week had ik al enige voorbereidingen gedaan voor het opstellen van een offerte voor het maken van tuinkussens.
En dat was niet alles. Daarnaast kreeg ik deze week een telefoontje van een klant of ik tuinkussens wilde maken. Ik dacht even dat de twee vragers met elkaar in verbinding stonden. Ik heb teruggebeld maar uiteindelijk heb ik tot nu toe niets meer vernomen. Dat is ook niet erg, want ik moet misschien al kussens maken en heel veel opslagruimte heb ik hier niet, dus we doen het – met name in deze tijd – ‘stapje voor stapje’. Ondertussen kan ik natuurlijk blijven opruimen.
Dat is altijd goed. Dat schept orde en een weg voorwaarts.
Het doen waar je goed in bent, brengt een soort oerinstinct naar boven om te overleven. Het is geen optie om op de lauweren te gaan rusten als het voor de wind gaat of als je leven ‘op rolletjes’ loopt. Want voor je het weet zijn de omstandigheden weer anders en moet je je opnieuw aanpassen.
Een goede offerte maken is geen sinecure en deze had enige voeten in aarde. Niet dat ik zoveel ervaring hiermee heb, maar ik wil het zo goed mogelijk doen en daar ga je dan voor. Toen ik in de stoffenwinkel was, ontdekte ik dat er een andere manier voorhanden was om tuinkussens te maken dan dat ik dat eerst had gedacht. We zullen zien wat het wordt.
De optimisten onder ons verwachten meer welvaart en een betere samenleving. Die twee gaan hand in hand. Daar mogen we ons voor inzetten.
Telkens weer.
