Met dat advies ben ik deze week begonnen. ‘Rustig aan’ doen. Niet jezelf opjagen, gaan overlopen, want uiteindelijk komt alles toch op z’n pootjes terecht. Dat denk je dan.
Het is een geruststelling dat je vanuit ‘de rust’ de werkweek kunt beginnen.
De werkweek. Daar moet ik op de zondag niet aan denken. Dan laat ik het liefst alles wat geen werk is uit handen vallen. Tenzij iets echt noodzakelijk is om te doen. Of iets van de zaterdag moet nog opgeruimd of schoongemaakt worden. Je neemt wat mee in je leven.
Feitelijk is het helemaal niet nodig om zo krampachtig bezig te zijn met werk. Tenminste, ik vind dat ik me de laatste tijd daar veel mee bezighoudt. Waarom niet gewoon ontspannen leven en dan gewoon zien wat er op je pad komt?
Ik heb deze week ook nog nagedacht over mijn motivatie aangaande werk. In het verleden heb ik gewerkt als secretaresse en daar had ik blijkbaar vaardigheden voor. Die vaardigheden heb ik nog steeds wel – denk ik – en de motivatie is ook niet veranderd. Wel is deze op een andere plek (geografisch) komen te liggen. In mijn geval: thuis.
Al langere tijd ben ik ook werkzaam buitenshuis, maar niet in een vaste baan. Deze week heb ik gewerkt met erg leuke mensen. Hoe dat komt? Ik weet het niet. In ieder geval was ik goed uitgerust op het werk aangekomen en dat is prettig.
Ook heb ik naaiwerk aangenomen. Ik ben blij dat er enige ruimte is om het werk gedaan te krijgen en ik had gedacht dat ik daarmee vandaag al iets kon gaan beginnen. Met de voorbereiding in ieder geval. Maar er kwam weer iets tussen, waardoor dat niet meer van de grond kwam.
‘Rustig aan’ doen. Veel meer is het niet.
Het zij zo.
