‘Anything is possible’. Dat zei ik vandaag op mijn werk. Wat waren het een dagen de afgelopen week! Het was stormachtig weer buiten en dan is het goed kijken of je droog op het werk kunt aankomen met de fiets. En dan denk je dat het leven rustig voortkabbelt, maar dan krijg je te maken met een storm. En dan moet er ook nog iets hoognodig gedaan worden tijdens die storm. We hebben het weer gered en gedaan is gedaan.
Misschien moeten we helemaal niet meer terugkijken op wat is geweest, want je kunt bij al die dingen niet meer stil blijven staan. En niemand weet ook wat er komt. Zo heb ik sinds deze week de telefoon niet meer in een stille modus staan, omdat ik oproepbaar ben. Ik ben benieuwd hoe lang ik dat volhoudt. Want een telefoon stand-by in een stille modus vind ik wel zo prettig. Dan word je niet zo snel gestoord door allerlei berichten waar je meestal niet veel aan hebt. Het lijkt ondertussen wel gewoon tijdverdrijf. Net als het schrijven van deze blog.
Deze week heb ik mouwen in een jack ingenomen en dat ging op een heel eenvoudige manier. Anders is het niet meer betaalbaar, denk ik. Het zelfstandige bestaan kent veel onzekerheden, maar tot nu toe zijn we altijd weer geholpen.
Het was goed om te ontdekken dat je er in deze stormachtige week kunt zijn voor elkaar. Om elkaar verder te helpen. Misschien is dat wel wat we doen in dit leven, op onze reis: elkaar verder helpen in dit bestaan. En dat kan op velerlei manieren gebeuren. Als je doet wat je kunt, dan is dat voldoende. En dan merk je ook dat mensen daarin een extra stap kunnen zetten.
‘Anything is possible.’ Het waren een paar woorden Engels. 
