Zo af en toe maak je iets bijzonders mee. … dat iemand jou in je kracht zet. Het leven heeft zijn loop en dat wil ik dan weleens naar mijn hand zetten. Omdat het economisch voor de meeste mensen niet altijd gemakkelijk is, denk ik weleens mijn steentje te moeten bijdragen. Door een bepaald leed iets te verzachten. Maar, waarom?
Dat weet ik zelf ook eigenlijk niet. Omdat het goed is om leren te lijden? Om te leren accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan? Om iets te moeten meehelpen om recht te zetten wat aan de andere kant scheef is gegroeid? Nee, zo gemakkelijk kom ik er niet van af. Ons westerse economische systeem bestaat vooral uit vernieuwend liberaal denken, een laissez-fairehouding en minder nadruk ligt er op gemeenschappelijkheid en saamhorigheid.
‘Alles wat je geeft wordt ook jouw loon.’ Dat is een belofte; ook als je serieus verder wil komen in het leven. Het is goed hierover te lezen en te studeren. Het is prettig, want dan zet ik de ander ook in zijn of haar kracht. Je kunt niet zomaar ergens enthousiast over worden en dit verborgen houden; op de een of andere manier komt het toch naar buiten.
Soms zijn de marges en lijntjes flinterdun. En het kan zijn dat iets gezegd wordt, maar anders uitpakt. Iets laten verstellen is niet altijd een oplossing van een probleem. Soms wel, een andere keer niet. Of tijdelijk. Uiteindelijk zullen er dan altijd weer nieuwe beslissingen vallen. Wonderen bestaan wel, maar niet altijd bij het naaien. Misschien moeten ze op een andere plek gevonden worden; je blijft proberen totdat je iets vindt dat werkt.
Je wordt moe en tijd voor rust en ontspanning is essentieel. Om te reflecteren, op te laden en – misschien – om opnieuw in je kracht te komen. 
