Het kind van de rekening zijn. ………. De beelden stonden op het netvlies. Het gilet bij de jongen dat te strak zat. Hij keek er ook niet echt vrolijk bij; alsof hij alleen de nadelen van het geheel overzag.
Ik zag ook iets. De zijnaden die ik veel smaller waren gemaakt, omdat het geheel aansluitend moest zijn en zeker niet te los mocht zitten. De schouderpartij waarover ik enige hoofdbrekens had gehad en waarvoor de klant nog een keer terugkwam, zaten gelukkig wel goed.
Patroontekenen is een ding. Omdat het allemaal nogal snel klaar moest zijn en ik ook werk buitenshuis had aangenomen, nam ik voor het gemak een patroon van een gilet uit een naaitijdschrift. Daarbij rekening houden met de wens van de klant dat het netjes moest aansluiten en dan denken dat het wel een heel smal mannetje was.
Het was lang geleden dat ik een gilet genaaid had en voor het naaitechnische gedeelte ik had ook geen aantekeningen in de mappen van de opleiding gevonden. Wel heb ik ooit bij een examenopdracht een gilet genaaid. Ik herinnerde me nog dat hij bij de schouders gesloten werd. Dat heb ik uiteindelijk gedaan en het geheel met een blinde zoomsteek vastgezet.
‘Eind goed, al goed.’, zou je denken.
Helaas niet en ik heb het geheel uit handen gegeven. Het is een goede leerschool geweest waarbij ik uiteindelijk ook geen rekening wilde zien. Dan maar ‘eieren voor het geld’ op de zaterdagochtend bij het ontbijt.
Ja, wie gaat uiteindelijk het gelag betalen? Of, wie is het kind van de rekening? Laten we ons daar maar niet te druk over maken. Er waren in het verleden meer ‘kinderen van de rekening’ en je weet nooit hoe iets nog ten goede kan keren.
Ik hoop dat deze jongen uiteindelijk een prachtig gilet krijgt. 
