Auteur: Anke

In het verleden ben ik voor mezelf begonnen, maar heb nog niet doorgepakt met ondernemen, terwijl anderen dat wel doen. Over dat punt denk ik weleens na. Ja, ik doe wat ik aankan. Het is goed om iets achter de hand te hebben.

‘Family first.’ Toch is het handig, begrijp ik nu, om iets achter de hand te hebben. Iets waarop je in tijden van crisis kunt terugvallen. Als die komt.

Deze week heb ik een verstelopdracht afgerond en heb daarbij een ‘vintagerok’ opnieuw body gegeven. Ik heb nieuw elastiek geplaatst in de taille en ik had eerst gedacht om op de markt nieuw elastiek te kopen. Maar het elastiek daar was iets te breed dus heb ik een inventieve manier bedacht om het originele model zoveel mogelijk te behouden. Hiermee is de rok opnieuw in de steigers gezet.

Het is leuk  om te ontdekken welke kleding bij je past. Het kan een ‘geluksmomentje’ zijn om een dergelijk stuk te vinden en om ermee verder te gaan.

Volgende week hoop ik tijd te gaan reserveren voor de tuinkussens als de klimatologische omstandigheden het hier op de zolder toelaten. Alleen de kleur garen moet nog gecheckt worden. Dat is wel een dingetje, merk ik soms.

Ja, het lijken soms tijden van een Babylonische spraakverwarring. Wat je zoal niet leest over onder andere mondkapjes. Waar je ze kunt kopen en of ze wel of niet goed zijn. Iemand heeft eens gezegd dat je niet teveel naar adviseurs e.a. moet luisteren; ze hebben allemaal hun eigen agenda.

Maar goed. Een aantal mondkapjes moet wel af. Dat werk kun je opdelen in tijdspannes en als je eens lekker wilt werken met je handen en een rustig momentje hebt, is dit goed werk.

Aan het einde van deze week ben ik nog even naar de markt gefietst door weer en wind.

Ook om iets achter de hand te hebben voor thuis.

De weken rijgen zich aaneen, maar soms heb ik nu een dag tussendoor vrij en dan is het goed om eens bepaald te worden waar het om gaat. Dankbaar voor deze extra vrije dag. Om even tot rust te komen en te bewonderen wat er in de omgeving gebeurt.

Dat uit jezelf iets voortkomt waar je gisteren nog niet aan hebt gedacht. Zo mogen wij genieten va de dingen om ons heen, maar staan we er wel eens bij stil dat er ook een bewondering kan ontstaan? Of misschien wel een ‘verwondering’? Ja, op Hemelvaartsdag ben ik toch maar even aan het naaien gegaan. Het was warm op zolder en nu merk ik hoe het is om ook ander werk te hebben buitenshuis. Ik merk dat ik op een bepaalde manier scherper ben en ingesleten gewoontes meeneem naar mijn huisadres en vice versa.

Zoals ik vorige week deelde, ben ik begonnen met het naaien van mondkapjes. Op verzoek van een klant heb ik vier mondkapjes genaaid. Het patroon van de mondkapjes wat ik heb, is inclusief naadtoeslag. Het doet me denken aan een patroon van een herenpantalon dat ook inclusief naadtoeslag getekend dient te worden. Dit in tegenstelling tot damespatronen. Het is lang geleden dat ik een patroon inclusief naadtoeslag heb geknipt.

Het is voor mij het eerste model van dit product; noem het een prototype. Het was leuk om deze opdracht uit te voeren, omdat ik enige vrijheid had in de keuze van de stof en bijbehorend lint. Dat was leuk om te doen. En nog fijner was het dat ze positief gewaardeerd werden. En – jawel – nu maar hopen dat ze niet zoveel gebruikt hoeven te worden.

Het is Pinksterweekend. Ik wens jullie allemaal een zonnig weekeinde toe en dat je mag bewonderen wat er in de omgeving gebeurt.

‘Hij blijft met de bijbel bezig en om hem heen stort de wereld in elkaar.’ Het was voor mij een kernzin in een documentairereeks die ik volgde over het leven van Marc Chagall. Bijzonder hoe deze kunstenaar vasthield aan zijn wortels. Misschien is dat het wel in deze veranderende wereld met telkens nieuwe omstandigheden. Nieuwe momenten waarin je je moet aanpassen en vooruitkijken. Misschien wel plannen maken.

‘Bevaar het op zicht.’ Dat werd ons geadviseerd.

Nu heb ik (nog) geen plan voor een onderneming om het uit te bouwen. Een aantal malen heb ik de serie gevolgd over een Bed & Breakfast en dat is toch ook wel een onderneming. Onlangs heb ik jam gekookt en dat past dan precies in dat plaatje. Of tuinieren.

Deze week sprak ik een buurman en met een buurvrouw erbij spraken we over rozen en hoe deze lekker kunnen ruiken. Maar dan moeten ze wel op de juiste hoogte hangen om ze te kunnen ruiken. Hij had geen tuinman. En ik heb geen zin om tuinman te worden. Maar tuinieren is ook iets waarin ik in het laatste half jaar werkervaring heb opgedaan. Een econome en journaliste gaf aan dat het goed is om breed inzetbaar te zijn in tijden van crisis.

Het valt niet altijd mee om werkzaamheden te plannen, ook, omdat er onverwachte tegenslagen kunnen optreden en dat stuurt een planning danig in de war. De laatste jaren van mijn leven heb ik het gegeven ‘planning’ maar meer losgelaten en probeer maar zoveel mogelijk bij de dag te leven. Het geeft ook meer vrijheid en in die vrijheid liggen mogelijkheden.

Nu heb ik alles in huis voor mijn eerste reeks mondkapjes, het patroon is geijkt en uitgeknipt. Het was wel aardig om daarvoor op stap te zijn. Er komt iets nieuws uit voort en dat gaf mij bij de gemaakte keuzes een voldaan gevoel. Ik denk dat het goed past.

Voor 1 juni a.s. moet de zaak klaar zijn.

De titel van deze blog heeft niet zoveel te maken met naaiwerk, maar misschien kan het een niet zonder het andere.

 

Echt een moment om te genieten. Onlangs ging ik op een zaterdagochtend schuim ophalen voor tuinkussens bij een zaak nabij de Klarendalse molen in de wijk Klarendal in Arnhem. Dat was een mooi gezicht toen ik daar kwam aanrijden. De molen draaide en dat geeft toch een goed teken van leven in een authentiek stukje Arnhem. Welvarend.

Een deel van een stad waarin veel gebeurd is en dat goed is opgeknapt. Leefbaar. Daar moeten de ondernemers die daar zitten ook in geloven. En in het dicht bij jezelf blijven, want dat moet ook in deze omstandigheden.

Ruim 20 jaar geleden heb ik aan de rand van deze wijk gewoond en ik herkende wel plekken waar ik vroeger wel eens geweest ben. Daar heb je dan herinneringen liggen. Het is toch ook wel opmerkelijk dat ik een keer de stap genomen heb en ben vertrokken. Blijkbaar doe je dat in het leven. Stappen zetten om verder te gaan. Of, zoals ik het onlangs een keer vernam: ‘Volg de hoop waarheen die je leidt.’ Die hoop mogen wij verwachten. Met je vaardigheden en persoonlijke eigenschappen.

De stof is binnen, de ritsen zijn besteld en nu is het afwachten op de levering van de ritsen. Ondertussen heb ik het idee van de mondkapjes iets verder uitgewerkt. Gelukkig heb ik ruimte om te sparren en tot nu toe heb ik nog geen verdere actie ondernomen. Misschien kan dat volgende week gebeuren.

De zorg voor het huis en gezin vergt ook de nodige tijd en soms is het niet altijd gemakkelijk om tot rust te komen in deze wereld. Gelukkig ben ik de afgelopen week ook op de fiets gestapt en daarbij ben ik een keer de stad uit gefietst naar het buitengebied. Daar was het rustig.

En: weer echt een moment om te genieten! Soms heb je het gewoon even nodig.

Ja, het is werkelijk waar. Ik heb meer ruimte gekregen om te naaien.

Deze week heb ik een arbeidsovereenkomst ondertekend bij Cur10 in Duiven. Dat betekent dat ik nu weer ergens bij hoor als het om werk gaat. Dat is goed. Het opgeven van een ‘eigen baas zijn’ is een feit en ik ben benieuwd hoe dit alles nu verder gaat passen in mijn leven. In ieder geval krijg ik nu ruimte om gordijnen te leren naaien.

Het ondernemen versus in loondienst treden lijkt een tegenstrijdigheid. De vraag kan opgeworpen worden: ‘In hoeverre ben je dan ondernemer?’ En ik kan mezelf de vraag stellen: ‘In hoeverre wil ik  ondernemen?’ Of: ‘In hoeverre lukt het me om te ondernemen?’

Vast staat dat ik ben ingeschreven bij de KvK. De overheid mag de rest bepalen; zij zorgt voor ons.

Kritisch blijven kijken naar jezelf en naar je omgeving, je eigen capaciteiten blijven ontwikkelen vind ik belangrijk. De afleveringen die momenteel op tv te zien zijn over de schilder Marc Chagall hebben mij de laatste weken aangesproken. Zoals het gaat bij de uitoefening van een beroep: ‘Hier kan ik alles in kwijt.’ Of het feit dat hij na een periode van niet kunnen werken weer aan het werk gaat.

Het kan een enorme afleiding zijn om te gaan werken en – ik moet zeggen – die afleiding koester ik zelf ook wel. Of ‘het juiste gevoel in een opdracht leggen.’ Dat klinkt iets voor een kunstenaar en  ‘oefening baart kunst’.

Ik ben ook wel blij dat ik weer iets heb kunnen doen voor mijn eigen bedrijf (‘mezelf’). Daar word ik toch altijd wel enthousiast van.

Je capaciteiten mag je laten zien; je mag ze niet in de grond begraven. Dat betekent een voortijdige dood en dat kan niet de bedoeling zijn. Dus doe waar je goed in bent, dan komt het vanzelf goed.

Het was een ietwat stormachtige week waarbij ik op een dag met de fiets behoorlijk wat kilometers heb gemaakt in een niet-recreatieve sfeer. Er zat tijdsdruk achter en – gelukkig – met de medewerking anderen heb ik de rit op tijd kunnen klaren.

Ook heb ik nog gezocht naar een gele lap stof, maar deze heb ik nog niet kunnen vinden. Ik kan het me niet voorstellen dat ik deze heb weggedaan, maar nu zoek ik niet meer. De tijd zal het leren. Ondertussen merk ik dat er iets meer ruimte is om het huis schoon te houden en op te ruimen. Blijkbaar kun je ook teveel opruimen.

Dat merkte ik toen ik een briefje vond wat ik enkele weken geleden niet meer kon vinden. De meeste essentiële dingen vergeet je niet; ze komen wel weer terug in je gedachten. Maar goed, nu zoek ik ook nog steeds een notitieboekje en dat ‘moet’ ergens tussen de spullen hier liggen. Het ontbreekt me gewoon aan tijd om daar eens rustig te gaan graven. En – dat weet je als je iets kwijt bent – je hebt niet altijd de inspiratie om het te zoeken. Omdat je niet weet waar.

Het is dus – met name in deze periode – afwachten. Je weet niet wat de nabije toekomst gaat brengen, maar het beste is om nu geen gekke dingen te gaan doen. Ik hoop wel dat ik binnenkort enige ruimte krijg om iets voor mezelf te naaien; of gewoon iets privé. Daar heb ik wel weer zin in.

Ik merk wel dat er iets meer ruimte komt om na te denken over ‘naaiprojectjes’. Deze zijn dan vanuit huis. Een lapje stof heb ik al uitgewassen. Als het goed is, is het een donkerblauw linnen. Ik hoop dat het een – veelal – pure linnen stof is, want dan lijkt het me goed om te gebruiken.

Soms ben ik ook streng. ‘Geen vlek of rimpel’ mag dan gezien worden. Het zij zo.

Er komt weer stilte na de storm.

Het mooie weer is aangekomen en dan kunnen we – zo mogelijk – weer in de tuin zitten. We halen de tuinkussens voor de dag en plaatsen deze in de daarvoor bestemde stoelen. Deze week heb ik weer kunnen fietsen buiten en dat vind ik fijn. Onderweg kwam ik een keer ergens een zitgelegenheid tegen waar – het zou kunnen – kussens op gelegd konden worden. Ik heb de eigenaren niet aangeboden om deze voor hen te maken. Vorige week had ik al enige voorbereidingen gedaan voor het opstellen van een offerte voor het maken van tuinkussens.

En dat was niet alles. Daarnaast kreeg ik deze week een telefoontje van een klant of ik tuinkussens wilde maken. Ik dacht even dat de twee vragers met elkaar in verbinding stonden. Ik heb teruggebeld maar uiteindelijk heb ik tot nu toe niets meer vernomen. Dat is ook niet erg, want ik moet misschien al kussens maken en heel veel opslagruimte heb ik hier niet, dus we doen het – met name in deze tijd – ‘stapje voor stapje’. Ondertussen kan ik natuurlijk blijven opruimen.

Dat is altijd goed. Dat schept orde en een weg voorwaarts.

Het doen waar je goed in bent, brengt een soort oerinstinct naar boven om te overleven. Het is geen optie om op de lauweren te gaan rusten als het voor de wind gaat of als je leven ‘op rolletjes’ loopt. Want voor je het weet zijn de omstandigheden weer anders en moet je je opnieuw aanpassen.

Een goede offerte maken is geen sinecure en deze had enige voeten in aarde. Niet dat ik zoveel ervaring hiermee heb, maar ik wil het zo goed mogelijk doen en daar ga je dan voor. Toen ik in de stoffenwinkel was, ontdekte ik dat er een andere manier voorhanden was om tuinkussens te maken dan dat ik dat eerst had gedacht. We zullen zien wat het wordt.

De optimisten onder ons verwachten meer welvaart en een betere samenleving. Die twee gaan hand in hand. Daar mogen we ons voor inzetten.

Telkens weer.

Het werken met gordijnen geeft gesprekstof en soms kun je daarbij ook nog de diepte ingaan.

Zo af en toe is het leuk om te struinen op internet en daar kom je van tijd tot tijd leuke dingen tegen. In mijn geval over De Achterhoek. Misschien is het iets wat telkens terugkomt …. De voetsporen waar je vandaan komt. Nu woon ik ten zuiden van de stad Arnhem – in een woonwijk en ben mijn werk aan het ontwikkelen. De heimwee naar de rust van het buitenleven is daarbij sluimerend aanwezig en is iets waarmee ik moet omgaan.

Deze week heb ik gordijnen verlengd. Dat is werk wat ik nu vier dagen per week buitenshuis doe, dus ik stond een beetje op een ‘automatische piloot’. Nu kan ik wel zeggen dat het werken met gordijnen geen automatisme is – misschien moet het dat ook nooit worden – en ik ben me bewust dat je het meeste leert van ervaring. Ik heb hier mijn best gedaan en ook naar tevredenheid van de klant.

De markt doet z’n werk wel.

Daarnaast ben ik naar buiten geweest en heb ik raapstelen gekocht bij een boerderijwinkel net buiten de stad. Ik merk wel dat deze winkeltjes – de medewerkers – een verbindende factor hebben in de omgeving en ik kreeg spontaan weer een gesprek. Ik mocht een visitekaartje achterlaten – iets wat ik niet heel vaak doe – maar nu wel heb gedaan. Wie weet wat eruit voortkomt. Ik hoop dat ik meer in de gelegenheid kom om deze winkel opnieuw te bezoeken; het was weer gezellig. Het komt natuurlijk ook door het mooie voorjaarsweer dat je zin krijgt om naar buiten te gaan.

Ja, zo heeft iedereen zijn/haar speciale kennis en ervaring en als je doet wat je leuk vindt  – waar je goed in bent – dan gaat het wel lukken.

Ja, het is een keuze geweest om voor mezelf te beginnen. En nu ik aan het werk ben in het atelier merk ik dat het niet allemaal gemakkelijk is. Er valt veel te leren, te zien en in de omgang met de ander gebeurt ook van alles. Maar het geeft ook rust voor het thuisfront, zodat ik niet elke dag hoef af te wachten wat er gaat gebeuren.

Soms heb ik het idee – net als bij de coupeuse-opleiding – dat ik gewoon opnieuw moet leren naaien. Maar ook leer ik iedere dag weer bij en ik probeer hierbij mijn goede wil te laten zien.

‘Pakken wat je pakken kunt.’ Het was een devies uit een lied wat ik onlangs hoorde en dit advies kreeg ik enkele jaren ook.

“Ja, wát moet ik pakken dan?”, vroeg ik me destijds af. Het brood komt zo weer naar je terug, merk ik.

Het is ook leuk om mensen die een voorbeeld voor je zijn aan het werk te zien. Dat maakt het werk  inspirerend en de moeite waard om door te gaan. En ook als je denkt dat het onmogelijke van je gevraagd wordt, kom je erachter dat het tóch mogelijk is. Er kan meer dan je denkt.

Het leven kent wonderlijke wegen. Ik had niet gedacht dat ik ooit in mijn leven terecht zou komen in een gordijnenatelier in Duiven. Door een buurvrouw ben ik gevraagd om haar gordijnen in te korten en daarmee ga ik volgende week aan de slag. Ook moet ik binnenkort op stap voor stof. Aangezien we in een aparte periode zitten en niet meer doen dan noodzakelijk, is dit van later orde.

Het waren enkele mooie warme dagen. Nu was ik veel binnen en heb daardoor niet zoveel van de zon kunnen genieten als in een recent verleden. Ook dat is een keuze geweest.

Maar goed. Elk voordeel heeft zijn nadeel en vice versa.

De afgelopen week werd ik ’s nachts een keer wakker en toen ben ik naar beneden te gaan om te gaan lezen. Daar, in dat boek, kwam ik het woord ‘sluier’ tegen. Dat deed me denken aan momenten dat ik wel eens voor het raam sta, waar vitrage hangt – ook een bedekking. ‘Neem de sluier van mijn ogen dan zal ik zien.’

Er kwam een vervolg op deze zin. Zo is het ook met ons leven. Wij kunnen niet altijd goed verder kijken of worden verdwaasd door de waan van de dag. Maar we kunnen wel uitgaan van zaken, van een vertrekpunt of van het heden. ‘Dan zal ik zien.’

In deze tijden wordt ‘Personal Shopping’ een trend. Daarbij kun je in een winkel of zaak de benodigde afstand in acht nemen. Omgaan met klanten blijft altijd speciaal; elke persoon is uniek.

Momenteel ben ik vier dagen werkzaam in een onderneming. Een proefplaatsing. Daar ben ik al een tijdje onderweg. Het is een leerzaam traject. Het is ook vaak vermoeiend werk; zoals werk hoort te zijn.

Als je ergens aan begint, dan moet je doorgaan. Daarbij kun je wel twijfels hebben of onzeker zijn of dit de juiste weg is, maar een andere weg is voor mij blijkbaar geen optie. In ieder geval: ik zie hem nog niet.

We sturen elkaar deze tijd veel filmpjes, foto’s e.a. met betrekking tot de crisis waarin wij ons momenteel vinden. Zo houden we met elkaar de moed erin. De ondernemer probeert in deze tijd ook zijn/haar geld te verdienen. Er zijn ook veel ondernemers die zich presenteren op social media. Sommigen hebben tips. ‘Vroeg naar bed gaan’ is één van. Ik was blij dat eens te horen c.q. te lezen, want dat vertelt men mij niet zo vaak. Dus, vanavond is het iets later voor mij dan gemiddeld.

Een goede zondag gewenst.